Vreemdgaan, opbiechten of niet?

3 augustus 2011

Hoe erg is een slippertje? En wat als je voor langere tijd met iemand vreemdgaat? Vertel jij het je lief, of toch maar niet…

Hoe erg is een slippertje? En wat als je voor langere tijd met iemand vreemdgaat? Vertel jij het je lief, of toch maar niet…

“Voorlopig heb ik besloten om niets te zeggen”

 Inez: “Jerome is de man met wie ik oud wil worden. Dat wist ik vanaf de dag dat ik hem ontmoette, en dat is nooit veranderd. Samen kregen we twee kinderen en ik kan oprecht zeggen dat we altijd een gelukkig gezinnetje zijn geweest. Toch ben ik vorig jaar verliefd geworden. Ik had altijd het idee dat het mij niet zou kunnen overkomen, een verhouding, maar wél dus. Voordat ik het wist, zat ik er middenin. We hadden niet veel kans om elkaar te zien, maar zodra het kon, was ik bij hem. We hebben elkaar ontmoet bij de school van onze kinderen, hij is een gescheiden vader. Een dag per week werkt hij thuis en dat was de dag dat ik hem zag. Daarbuiten belden, mailden en sms’ten we de hele tijd. Drie maanden heb ik in een roes gezeten, loog en bedroog ik, maar ik kón niet anders. Dacht ik. Tot mijn minnaar me tot een keuze dwong. Dat werd Jerome, hoe verliefd ik ook was. Het is nu meer dan een jaar geleden dat ik mijn minnaar voor het laatst heb gezien. De eerste tijd was afschuwelijk. Ik miste hem zo erg dat het lichamelijk pijn deed, en ik stikte van het schuldgevoel, dat opeens fel kwam opzetten. Het ergste gemis is nu eindelijk voorbij, het schuldgevoel niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet naar Jerome kijk en denk: je zou eens moeten weten. Je zou eens moeten weten wat ik achter jouw rug heb uitgespookt. Hoe vaak ik tegen je gelogen heb. En hoe vaak ik aan die ander heb gedacht, terwijl ik met jou aan het vrijen was. Ik voel een enorme afstand tussen ons. Vroeger had ik nooit geheimen voor hem. Hij wist alles wat er in mijn hoofd speelde en vice versa. Nu is alles veranderd. Voor míj, voor hem lijkt alles hetzelfde te zijn. Daar kan ik soms ook boos over worden. Hoe is het mogelijk dat hij nooit iets heeft gemerkt? Hebben we dan eigenlijk niet een heel oppervlakkige relatie? Ach, eigenlijk ben ik alleen maar boos op mezelf. Ik heb zo’n spijt dat ik dit allemaal gedaan heb. Ik had een goed huwelijk maar ik heb zelf alles kapot gemaakt. Ik vraag me af hoe die afstand tussen ons ooit nog te overbruggen is. Door hem alles te vertellen, misschien? Wie weet kan hij begrip voor me opbrengen. Het zal hem verschrikkelijk kwetsen, maar wellicht komen we daarna wel weer dichter tot elkaar. En kunnen we eindelijk weer eens écht praten. Ik zou zo graag die intimiteit met hem weer willen. Maar: het is me nogal wat, wat ik hem zou opbiechten. Een affaire van drie maanden: zal hij dat ooit kunnen vergeven en vergeten? Zal hij me ooit weer kunnen vertrouwen? Of zal het alles nog erger maken?

Ik heb voorlopig besloten om niets te zeggen. Ik heb overspel gepleegd, en dat kan ik wel bij hem gaan neerleggen zodat ik van het schuldgevoel af ben, maar ook dat voelt niet eerlijk. Want hij zal er kapot van zijn. Dus ik moet er zelf maar uitkomen. Sinds anderhalve maand ben ik in therapie en daar probeer ik te verwerken wat mij allemaal is overkomen. Ik hoop dat ik vrede kan krijgen met wat ik heb gedaan en me weer kan openstellen voor Jerome. En we weer zo gelukkig en zorgeloos kunnen worden als vroeger…”

 “Op een avond floepte ik het er zomaar uit…”

 Josée: “Vorig jaar zomer is mijn vriend Tim met een aantal vrienden twee weken op vakantie geweest. Naar Salou, aan de Spaanse kust. Ik had het daar flink moeilijk mee. De meesten van zijn vrienden zijn single en ik weet hoe het er in die vakantieplaatsen aan toe gaat. Toen hij vertrok, drukte hij me op het hart dat hij me trouw zou blijven, maar ik denk dat ik toch aan hem twijfelde. Dat moet wel: waarom ben ik anders zélf vreemdgegaan, amper vier dagen nadat hij weg was? Volgens mij puur om niet gekwetst te kunnen worden. Heel kinderachtig. Want er was niet eens veel aan. Ik pikte een jongen op in de kroeg waar ik wel vaker kom. Ik was ontzettend dronken.  De volgende dag had ik een gigantische kater. Van de drank én van mijn eigen gedrag. De dagen erna ontving ik continu lieve sms’jes van Tim. Dat hij het erg naar zijn zin had, maar dat niet één meisje ook maar in de verste verte aan mij kon tippen. Elk berichtje kwam aan als een mokerslag. Ik voelde me vreselijk schuldig. En wat moest ik nu: zou ik het opbiechten of niet? Een paar bekenden hadden mij zien weggaan uit dat café met die jongen, en ook die jongen zelf zou tegen anderen kunnen kletsen. Stel dat Tim het zo zou ontdekken; dat zou nog erger zijn dan wanneer ik zelf schoon schip zou maken. En eigenlijk wilde ik geen geheimen voor Tim hebben… Dat is geen basis voor een goede relatie, vind ik. Toen hij terugkwam van vakantie vroeg hij me niets, hij was niet ongerust. Hij vertrouwde me.

Maar toch, op een avond floepte ik het er zomaar uit. Ik heb hem nog nooit zo zien schrikken. Hij moest er zelfs van huilen. Vreselijk voelde ik me. Hij wilde alle details weten. Dat gaf me een heel opgelaten gevoel, maar ergens was het ook prettig, veilig. Eindelijk kon ik dát waar ik zo mee zat, met hem delen. Ook ik heb heel erg gehuild. Gelukkig zei hij niet: we maken er een einde aan. Dat had ik ook niet verwacht, moet ik bekennen. Ik gokte dat hij me zou vergeven, en dat heeft hij ook gedaan. Toch merk ik dat ik hem heel veel pijn heb gedaan. Terwijl hij zich verzette tegen alle verleidingen, wantrouwde ik hem en ging ik wél naar bed met een ander. Soms is hij boos. Dan weer heel verdrietig. Of hij slaapt slecht omdat hij steeds maar voor zich ziet hoe ik met die ander bezig was. Soms kunnen we er heel goed over praten, andere keren zorgt het voor wrijving of ruzie. Bij vlagen baal ik dat ik het heb verteld, want hij blijft er maar over doorgaan terwijl ik het nu wel eens achter me wil laten. Zijn vrienden hebben hem weer meegevraagd op vakantie, maar hij durft mij niet zo lang alleen te laten. Ik ben blij dat hij niet gaat, want stel dat hij hetzelfde zou doen als ik deed…”

 “Straks vertel ik het tóch, en dan zegt hij: had het mij maar nooit verteld!”

 Susanna: “Julian en ik hebben het in het verleden regelmatig over slippertjes gehad. Kon gebeuren, vonden we allebei. Natuurlijk zouden we het niet opzoeken, we hielden tenslotte van elkaar, maar als het toch eens zou gebeuren, was dat geen wereldramp. Zolang er tenminste geen verliefdheid bij kwam kijken, en het maar één, hooguit een paar keer voor zou vallen. We zouden het elkaar vooral níet vertellen. Dat zou alleen maar onnodig verdriet opleveren… Toen we deze gesprekken voerden, was het niet meer dan theoretisch gekletst. We waren verschrikkelijk gek op elkaar. Wat moesten we met een ander?

Nog steeds ben ik gek op Julian, al meer dan acht jaar lang, al hebben we natuurlijk onze ups en downs. Ik vind hem ook nog steeds heel aantrekkelijk. Maar mijn nieuwe collega, met wie ik nu een aantal maanden samenwerk, vind ik óók erg sexy. Toen ik hem leerde kennen, kwam ik voor het eerst in al die jaren in de verleiding. En ik deed niet echt mijn best om het tegen te houden, moet ik toegeven. Ik meende dat Richard toch geen bedreiging was. Hij was immers ook getrouwd. En hij hield van zijn vrouw, dat zag ik zo, wanneer ze hem op kwam halen. Daar deed het feit dat hij continu met mij liep te flirten niets aan af… Om een lang verhaal kort te maken: nadat we anderhalve maand om elkaar heen hadden gedraaid en elkaar ophitsten met mailtjes die steeds ondeugender werden, hebben we gevreeën in zijn auto. Ik merkte dat ik helemaal vergeten was dat seks zo overweldigend kon zijn. Met Julian is het nog altijd prettig en bevredigend, maar hij brengt me niet meer in extase. Richard wel. Twee dagen later gebeurde het weer, en toen werd het tijd voor een goed gesprek. Al snel was duidelijk dat we allebei onze partners niet willen verlaten, maar wel genieten van de seks met elkaar. Ik vertelde Richard over mijn afspraak over vreemdgaan met Julian, en hij zei: ‘Nou, dan zit het toch goed? Ik ben geen bedreiging voor hem, dus zit er maar niet mee.’ Zelf had hij ook geen last van schuldgevoel. Een paar weken heb ik me aan de passie overgegeven, maar nu begint mijn geweten steeds meer te knagen. Want ik weet heel goed: dit is niet het soort slippertje dat ik met Julian besproken heb. Dit gaat om een echte affaire, al draait het dan alleen om seks. En ik pieker er niet over om Julian te verlaten, maar ik bedrieg hem wél. Ik verzin uitgelopen vergaderingen, van dat soort dingen, om maar in Richards armen te kunnen liggen. Ik verafschuw mezelf, maar tegelijkertijd is het sterker dan mezelf. Ik denk nu maar steeds: vertellen of niet? Zou Julian ermee kunnen leven dat ik een seksuele affaire heb met een ander? Of zou hij wild van jaloezie worden? Heeft hij ook wel eens zoiets meegemaakt? Díe gedachte maakt mij ziek… Dus waarom doe ik hem dit dan wel aan? Aan de andere kant: je leeft maar één keer. Ik geniet zo van mijn vrijpartijen met Richard, dat ik het zonde vind daar afstand van te moeten doen. Zal ik toch maar egoïstisch zijn en er gewoon stiekem van genieten en zorgen dat het niet uitkomt? Ik weet het gewoon niet. Voor één ding ben ik nog het meeste bang. Straks vertel ik het tóch, en dan zegt Julian: had het mij maar nooit verteld!

 Om privacyredenen zijn alle namen veranderd.

Dit zegt de deskundige:

Psycholoog/seksuoloog Carolien Roodvoets: “Moet je vreemdgaan opbiechten op niet? Daar is geen algemene regel voor te stellen, het ligt aan de situatie. Want eerlijkheid kan veel schade aanrichten en een relatie onnodig uit balans brengen. Als het niets te betekenen had en je bent in principe tevreden en gelukkig met je partner, waarom zou je hem er dan mee belasten?

Sommige mensen denken dat vreemdgaan altijd komt doordat er iets mis is met de relatie, maar daar geloof ik niet in. Bepaalde personen gaan vreemd, simpelweg omdat ze niet tegen verleiding bestand zijn. Ze willen álles, kunnen niet leven met beperkingen. Daarna voelen ze zich schuldig en hebben de behoefte dat kwijt te raken. Maar dan vind ik: draag dat schuldgevoel zelf, leer er je les uit en zadel je partner er niet mee op. Zeker wanneer hij al wat angstig en onzeker is, zal het een harde klap voor hem zijn, waar hij niets aan heeft. Hij kan er immers niets van leren, want het vreemdgaan heeft geen oorzaak waar híj iets aan kan doen. Zoals bij Inez het geval lijkt. Ik denk dat het inderdaad nuttiger is dat zij zelf uitzoekt hoe ze in elkaar zit en hoe haar dit heeft kunnen gebeuren.

Maar als ontrouw een symptoom is – dus als je vreemdgaat omdat er wél iets mis is met je relatie, bijvoorbeeld omdat je aandacht tekort komt, of om een andere reden ontevreden bent – kan vertellen nut hebben. Dan kun je samen aan de onderliggende redenen werken, en kun je er zelfs sterker uitkomen. Maar dan moet je wel goed kunnen praten samen. En moet de bedrogen partner bereid zijn vérder te kijken dan alleen naar het vreemdgaan zelf.

Josée gaat mijn inziens vreemd uit een soort verlatingsangst. Daar zou zij aan moeten werken: zolang ze dat niet doet, heeft haar vriend groot gelijk haar niet te vertrouwen. Zo’n afspraak als Susanna met haar man heeft gemaakt, blijkt in de praktijk zelden te werken. Vaak loopt een zogenaamd toegestaan slippertje toch uit de klauwen. Susanna is zo iemand die álles wil: haar eigen man, maar ook die sexy collega. Tsja, en dat gaat niet. Leven is keuzes maken, en kiezen betekent ook altijd verliezen. Als je dat niet kunt, heb je grote kans dat alles uiteindelijk gigantisch zal escaleren.”

Carolien Roodvoets schreef een boek over de verleidingen en de gevaren van het vreemdgaan: De Duivelsdriehoek (uitgeverij Gottmer, € 15,90). Kort geleden kwam haar nieuwste boek uit, Onder ons, het leven is zo hard als beton, een verzameling columns waaronder ook verschillende over ontrouw. Onder Ons, uitgeverij Göttmer, € 7,90.

Meer info: www.carolienroodvoets.nl.

Tekst: Lydia van der Weide