Dennis: “Kennelijk val ik op vlinders”
27 april 2012
“Ik baal erg van al die artikelen in damesbladen, over dat de man van tegenwoordig zich niet zou willen binden. Wat een onzin: ik wil niets liever dan een vaste relatie en een gezin. Gewoon huisje, boompje, beestje, heel simpel.”
“Ik baal erg van al die artikelen in damesbladen, over dat de man van tegenwoordig zich niet zou willen binden. Wat een onzin: ik wil niets liever dan een vaste relatie en een gezin. Gewoon huisje, boompje, beestje, heel simpel.”
“Volgens mij zijn er veel mannen zoals ik. Ik heb het idee dat het anno 2010 eerder vrouwen zijn die een hecht commitment afhouden. Ze willen álles: stappen met hun vriendinnen, sporten, leuk werk, reizen. Pas op de laatste plaats komt hun partner. En daar stellen ze torenhoge eisen aan. Eisen waaraan ik telkens niet voldoe, hoe ik ook mijn best doe.
Ik ben nu al vijfendertig en heb nog nooit een langere relatie gehad dan anderhalf jaar. Kennelijk val ik op vlinders, ik weet het anders ook niet. Ik had gehoopt dat het met mijn laatste vriendin anders zou zijn. We ontmoetten elkaar via een datingsite. Laura had net als ik aangegeven dat ze in was voor een vaste relatie.
Voor we elkaar in het echt zagen hebben we veel gebeld. In die tijd had ik ook contact met een ander meisje via dezelfde site. Jeanette heette ze. Ook haar vond ik leuk, maar Laura wist me net iets meer te raken. Ik heb met beiden een aantal dates gehad – gewoon uit eten, meer niet – en na de vierde keer wist ik het zeker: Laura was mijn favoriet.
Het contact met Jeanette kapte ik af. Ze vond het erg jammer maar wenste me al het geluk van de wereld. Al gauw zagen Laura en ik elkaar ieder weekend en maakten samenwoonplannen. Omdat we tweehonderd kilometer bij elkaar vandaan woonden, moest een van ons een sprong in het diepe maken. Ik was zo gek op Laura dat ik dat wel wilde doen. Zij was zo gehecht aan haar vriendenkring en werk; ik had dat minder.
Ik solliciteerde me gek naar een baan bij haar in de buurt. En onlangs leek het raak, ik was zelfs al door de derde sollicitatieronde heen. Het ging alleen nog tussen mij en een andere sollicitant. Ik dacht dat Laura een gat in de lucht zou springen maar ze reageerde lauwtjes. Ze bekende moeizaam ze dat ze twijfels had. Het ging haar toch wel erg snel, ze zei. Ze wist eigenlijk niet of we wel bij elkaar pasten. Moedeloos hoorde ik haar aan.
Mijn hart brak, voor de zoveelste keer. Maar zonder enige discussie ben ik vertrokken. Vroeger zou ik nog moeite hebben gedaan, tegenwoordig weet ik: wanneer een vrouw twijfelt, dan is het over. Nu zit ik al tijden depressief thuis. Bestaat ze dan echt niet, de vrouw die zich aan mij wil binden?
En het erge is: ik kreeg van de week een mailtje van Jeanette. Ze vroeg zich af hoe het met me ging. En ze had me groot nieuws te vertellen: ze was zwanger! Kort na mij had ze een ander via de site ontmoet en met hem woonde ze nu samen. Ik heb een flink potje zitten janken bij haar mail. Ik dacht: waarom heb ik niet voor haar gekozen? Dan was ik nu misschien vader-in-spé geweest…”
