Knof over Ware Liefde

7 mei 2012

Columnist Knof deelt elke week zijn hersenspinsels en bijzonder gewone gebeurtenissen. In deze column vertelt hij over De Grote Liefde van zijn dochter Fie (4)… Hij is zó lief…

Columnist Knof deelt elke week zijn hersenspinsels en bijzonder gewone gebeurtenissen. In deze column vertelt hij over De Grote Liefde van zijn dochter Fie (4)… Hij is zó lief…

Ware Liefde

Vandaag staat Fie (4) stil. Gehoorzaam wacht ze terwijl ik haar haar in een vlecht vlecht.

Een prinsessenjurk draagt ze en hij is erg roze. Ze heeft een zilveren diadeem van echt plastic in en haar handschoenen reiken tot over de ellebogen. Haar voeten steken in glazen muiltjes. Ze is prachtig, vandaag.

Vandaag, eindelijk, komt hij. Rogier is haar beste vriendje voor altijd en eeuwig. Door een verhuizing is ze hem een klein beetje uit het oog verloren maar nog altijd staat hij fier bovenaan haar lijstje huwelijkskandidaten. (Zelf ben ik een goede vierde, na Wouter en Eline, maar vóór Marco, die uit de gratie is geraakt sinds hij een spin in zijn oor propte om te kijken of dat zou kriebelen.)

Zes maanden gingen voorbij sinds Rogier en Fie elkaar voor het laatst diep in de ogen keken.

‘Je bent klaar.’

Direct holt ze naar de voordeur om te controleren of Rogier daar niet toevallig al een beetje stond en vergeten was aan te bellen – zulke dingen gebeuren, daar moet je rekening mee houden. Ze opent de voordeur. Niemand.

Teleurgesteld sleept ze zich naar de woonkamer. Voor de zekerheid maakt ze nog even een achterwaartse koprol, gewoon, om te zien of ze het nog kan. Als ze neerkomt gaat de deurbel. Ze schiet overeind en kijkt me aan, haar ogen wijd opengesperd.

‘Daar is hij,’ fluistert ze en razendsnel gaat ze onder de bank liggen.

De mama van Rogier komt binnen, een verlegen kleuter aan haar hand.

‘Hoi Rogier,’ zeg ik. ‘Fie heeft zich verstopt,’

‘Nee, hoor,’ klinkt het vanonder de bank. ‘Hier is niemand.’

Rogier laat zijn moeder los en holt naar de bank. Hij gaat op de grond liggen en begroet zijn verloofde door met zijn tong een scheet na te doen. Ze giechelt. Hij is echt het grappigste van de hele wereld.

‘Vind je mij mooi?’ vraagt Fie.

‘Ik kan mezelf kelen.’ Rogier staat op en voegt de daad bij het woord. Rochelend, met zijn handen om zijn keel geknepen en uitpuilende ogen, wankelt hij achteruit door de woonkamer.

‘Nu ga ik naar de klimbomen!’ Hij rent naar buiten.

Fie komt onder de bank uitgekropen. Haar diadeem zit scheef.

‘Dat was Rogier,’ zegt ze. ‘Hij is zó lief…’