Knofs kraantje is lek

25 juni 2012

Columnist Knof beloofde al wéken dat hij de lekkende keukenkraan zou repareren en dit weekend was het eindelijk zo ver…

Columnist Knof beloofde al wéken dat hij de lekkende keukenkraan zou repareren en dit weekend was het eindelijk zo ver…

Ik heb het al weken aangekondigd: deze zaterdag ga ik de lekkende keukenkraan repareren. Daarvoor is wel absolute rust nodig: Jeska heeft is met de kinderen het huis uit. Om twaalf uur zijn ze terug. Als het dan niet gelukt is, belt ze alsnog een loodgieter.

Ze weet dat ik dat vreselijk vind: zo’n handige jongen met twee rechterhanden die in vijf minuten fluitend je kraan repareert en jou achterlaat met een gedeukt ego en een rekening van tachtig euro plus voorrijkosten.

Maar ze weet ook hoe reparaties meestal aflopen als ik ze uitvoer.

Ik zet Bruce Springsteen op en open mijn gereedschapskist en haal mijn zwaarste Engelse sleutel tevoorschijn. Ik heb geen idee of ik hem nodig zal hebben, maar het geeft me zelfvertrouwen: een man met een Engelse sleutel in zijn handen is een man die weet wat hij doet. Dat hoop ik tenminste.

Voorlopig is mijn tactiek om alles los te schroeven waar ik bij kan komen en hopen dat de oplossing zich vanzelf aandient.

Een half uur later kijk ik tevreden om me heen. De kraan ligt in dertig delen verspreid over het aanrecht, de keukenvloer en het etensbakje van de poes. En het mooiste is: bij het demonteren is er bijna niets kapot gegaan. Ik heb alleen een of ander halfrond plaatje afgebroken. Dat moest, anders kreeg ik de kraan niet los. Het was trouwens echt zo’n onbelangrijk dingetje dat toevallig niets beters te doen had dan onder aan een kraan hangen. Ik werp het ding in de prullenbak en ga weer aan het werk.

Nog een uur later zit de kraan weer in elkaar én hij lekt niet meer. Ik slaak een overwinningskreet en trommel mezelf op de borst. Zie je wel dat ik het kan! Ik ben dus wél handig! Ha!

Ik draai de kraan nog eens open en voel dat hij wel wat wiebelt. En hij hangt ook een tikkeltje scheef. Niks aan de hand, besluit ik: als je het niet weet, zie je er niets van. Toch is mijn gevoel van triomf iets afgezwakt.

Dan stormen drie kinderen binnen. De eerste zet mijn muziek af en de televisie aan. De tweede begint een onsamenhangend verhaal over een op afstand bestuurbare auto die hij toch maar niet gekocht heeft en de jongste zegt: ‘Hé! De kraan zit scheef.’

‘Ja,’ zeg ik. ‘Maar hij lekt niet!’

‘Wat knap van papa, hè mama?’ vraagt onze jongste.

‘Ja,’ zegt Jeska. ‘Dat is heel erg knap van hem.’