Xandra: “Ieder weekend stappen en een overvloed aan minnaars”
5 mei 2015
“De weken voordat Ivan en ik trouwden heb ik erg getwijfeld. Ik was nog maar drieëntwintig, was dat niet veel te jong om me te binden? Ja, we waren stapelverliefd en we vonden trouwen nu eenmaal leuker dan samenwonen. Het was nota bene míjn idee geweest. En toch wist ik het opeens niet meer. Maar de boel cancelen, dat durfde ik niet.”
“De weken voordat Ivan en ik trouwden heb ik erg getwijfeld. Ik was nog maar drieëntwintig, was dat niet veel te jong om me te binden? Ja, we waren stapelverliefd en we vonden trouwen nu eenmaal leuker dan samenwonen. Het was nota bene míjn idee geweest. En toch wist ik het opeens niet meer. Maar de boel cancelen, dat durfde ik niet.”
"Wat een afgang zou dat zijn! En daar zou ik Ivan zo mee kwetsen dat het meteen over zou zijn tussen ons, en dat wilde ik absoluut niet. Dus ik zei ja en de blik vol liefde die Ivan me op onze trouwdag toewierp, bezorgde me veel vlinders.
Toch is het misgegaan tussen ons. Dat is mijn schuld. Het eerste jaar vond ik het nog leuk, daarna werd ik onrustig. Veel van mijn vriendinnen waren nog single en stiekem was ik jaloers op hun spannende leven. Zij lagen soms iedere week met een ander in bed. Ik voelde alleen maar de armen van mijn trouwe Ivan. Na al die tijd was dat niet zo spannend meer.
Het vierde en laatste jaar van ons huwelijk ben ik echt niet te genieten geweest. Ik zocht telkens ruzie, was heel onredelijk en bleef soms zelfs nachten weg. Dan logeerde ik na het stappen gewoon bij een vriendin hoor, ik ben nooit vreemdgegaan, maar toch, dat dóe je toch niet als je getrouwd bent? Op een gegeven moment pikte Ivan het niet meer. Hij is bij een vriend ingetrokken en de scheiding werd in gang gezet. Ik vond het erg maar was tegelijkertijd opgelucht. Vrijheid, dat was wat ik wilde.
Nou, die heb ik gekregen. Vijf jaar heb ik als single de bloemetjes buiten gezet. Ik heb heel wild geleefd: ieder weekend stappen, drugs gebruiken, afterparty’s en een overvloed aan minnaars. Ivan zag ik af en toe, we waren als vrienden uit elkaar gegaan. Ik had nog altijd een warm plekje voor hem maar zag ons huwelijk toch als een grote vergissing.
Tot ik genoeg begon te krijgen van dat vele uitgaan. De een na de andere vriendin ging zich settelen. Twee kregen zelfs een kind. En ik holde maar door, van feestje naar feestje. Maar het begon steeds meer te vervelen. En al die verschillende mannen: op een gegeven moment weet je het wel. Ik begon steeds meer te verlangen naar vastigheid. Maar de figuren uit mijn uitgaanswereldje waren daarvoor ongeschikt…
En zo kwam het dat ik Ivan steeds meer begon te missen. Maar hij had allang een ander en leek heel gelukkig met haar. Dus ik probeerde hem uit mijn hoofd te zetten. Helaas lukte dat niet, integendeel. Ik had veel spijt dat ik hem ooit had opgegeven. Wat een enorme lieverd was hij eigenlijk geweest. Zou ik ooit nog zo iemand vinden? En toen kwam de dag dat ik hoorde dat zijn relatie uit was. Ik wist niet hoe snel ik in mijn auto moest springen.
Stomverbaasd liet Ivan mij binnen. Toen ik vertelde dat ik hem dolgraag terug wilde, was hij nog verbaasder. Het heeft nog een tijd geduurd, maar… Ik heb zijn liefde weten terug te winnen. En nu staat er opnieuw een trouwdag gepland. Eén waar ik voor duizend procent achter sta. Mijn wilde haren ben ik kwijt en heb enige wat ik wil, is samen zijn met de man die al heel lang mijn enige, grote liefde is!"
Tekst: Lydia van der Weide.
