Sibel: “Samen bedachten we leugens om bij elkaar te zijn”
14 december 2012
Een vos verliest zijn haar, maar nooit zijn streken. Dat is de les die Sibel geleerd heeft.
Een vos verliest zijn haar, maar nooit zijn streken. Dat is de les die Sibel geleerd heeft.
“Ik leerde Erik kennen toen hij nog getrouwd was. We waren collega’s, en konden gewoon goed met elkaar opschieten. Maar langzaam groeide er meer. De eerste keer dat we kusten was ik totaal in de war. Ik wist dat hij al een vrouw had: van zo’n man moest je afblijven, had ik altijd gevonden.
Nu weet ik dat verliefdheid alle rationaliteit te boven gaat. Ik wilde Erik, koste wat het kost. Onze affaire heeft twee jaar geduurd. Ik nam genoegen met incidentele bezoekjes, ik hielp hem met leugens bedenken om uurtjes bij mij te zijn. Ik geloofde zijn beloftes dat hij voor mij zou kiezen en slikte de eeuwige smoezen waar hij mee aankwam om zijn vertrek thuis uit te stellen.
Eigenlijk had ik toen al moeten weten dat hij, zelfs al zou hij zijn vrouw voor mij verlaten, nooit een geschikte partner voor mij zou zijn. Want met iemand die zo lang, volstrekt gewetenloos, een dubbelleven kan leiden, daar is toch iets vreselijk mis mee? Alles veranderde toen zijn echtgenote onze verhouding ontdekte.
De vrouw die volgens Erik totaal niet op eigen benen kon staan, aarzelde geen moment. Ze heeft keurig een koffer voor hem ingepakt en hem daarna op straat gezet. Plotseling woonde Erik bij mij. Hoe blij ik er ook mee was, er zat toch een raar smaakje aan. Mijn held had niet voor mij gekozen maar had het erop aan laten komen, als een laffe kerel. Ik probeerde het te vergeten: ik had nu toch wat ik wilde?
Ik was zielsgelukkig dat dat hij nu alle dagen bij mij was en we aan een gezamenlijk leven konden bouwen. Erik ook. Zei hij. Tot ik, we woonden amper een halfjaar samen, vreemd gedrag bij hem begon te merken. Hij was erg uithuizig, ging plotseling weer tennissen, wat hij lang niet meer had gedaan en was vaak aan het sms’en. Zijn telefoon hield hij angstvallig bij zich, zodat ik er niet in kon kijken.
Ik kreeg er een slecht gevoel over. Hij zou toch niet..? Nee, dat was onmogelijk! Hij had al die ellende en bedrog van vreemdgaan met mij doorstaan omdat het zo uniek was tussen ons; wij waren voor elkaar bestemd. Wat wij zijn vrouw hadden geflikt, zou hij mij nooit aandoen.
Dat had hij altijd gezegd en ik had er heilig in geloofd. Maar hij deed het dus gewoon wel… Een vos verliest kennelijk nooit zijn streken. Terwijl ik mij nog volledig inzette voor onze relatie had hij er alweer een ander liefje naast. Kennelijk kan hij zich gewoon niet binden. Zodra het te écht wordt, vlucht hij in andere affaires. Helaas was ik niet zo doortastend als zijn vrouw en heb ik lang gehoopt dat het nog goed zou komen.
Huilbuien, scheldpartijen, toestanden: maanden van ellende hebben we gehad. Telkens weer die valse beloftes dat hij alleen van mij hield. Toen ik voor de zoveelste keer ontdekte dat hij die andere vrouw nog steeds zag, heb ik de kracht gevonden het uit te maken. Getrouwde mannen? Afblijven! Ze zijn hartstikke fout en je zult ze nooit voor jou alleen hebben.”
