Operatie eierstokken
14 januari 2013
Kyra is geopereerd. Het was de zoveelste operatie, maar moeder en dochter zullen er nooit aan wennen…
Kyra is geopereerd. Het was de zoveelste operatie, maar moeder en dochter zullen er nooit aan wennen…
Zo net na het geslaagde verjaardagsfeest was het al weer met beide benen op de grond voor het verplaatsen van Kyra’s eierstokken. Ik voelde me rot, want ze had niet eens de kans gehad om volledig te genieten van haar mooie cadeaus. Het was ziekenhuistijd! Wij hadden Kyra verteld dat we een paar nachtjes in het ziekenhuis moesten slapen, omdat de dokter en de slaapdokter in haar buik moesten kijken. “Maar mama, ik wil geen buikpijn, hoor!” Tja, je punt is gemaakt lieverd, maar dat kan ik helaas niet helemaal beloven.
Met haar mooie nieuwe K3-rugtas vol met nieuwe cadeautjes, meldden we ons bij de receptie van de afdeling. Het voelde toch wel weer vertrouwd om hier te zijn.
De volgende dag om 3 uur was ze aan de beurt. Hoewel ik haar had verteld wat er ging gebeuren, bereidde de pedagogisch medewerkster haar in de ochtend voor. Maar toen het eenmaal tijd was om te gaan, was ze verdrietig: “Ik wil geen pijn in mijn buik”, snikte ze. Eenmaal op de ok was ze gelukkig snel in een diepe slaap. Terwijl de laatste traan over haar wang gleed, kuste ik haar mooie hoofdje en werd ik naar buiten begeleid. Daar mochten Remy en ik 2 uur wachten, totdat ze weer uit de ok kwam. Wat kruipt de tijd dan en wat was ik opgelucht toen ze na iets langer dan 1,5 uur kwamen melden dat ze uit de ok was gekomen.
Daar ligt ze dan, mijn mooie prinsesje, in een enorm diepe slaap. Wederom gehavend door een operatie. Weer een kraal voor haar kanjerketting, en die is al zo lang! Als ze na 3 kwartier eindelijk een klein beetje haar ogen open doet en ze haar papa ziet, begint ze te huilen en om mama te vragen. Ik knijp in haar handje en een brede grijns vormt zich op haar gezichtje. Papa en mama zijn bij haar, het is goed! Nog sloom van de verdoving trekt ze de hechtpleisters van haar buikje en probeert ze tegelijkertijd aan Remy te vertellen wat ze vandaag allemaal heeft gedaan. Woorden worden ingeslikt, hele zinnen praten is lastig, maar ze weet nu al weer haar punt te maken.
