Talent
28 juni 2013
Stefanie heeft het muzikale talent van haar vader niet geërfd. Maar misschien Adriana wel.
Stefanie heeft het muzikale talent van haar vader niet geërfd. Maar misschien Adriana wel.
Adriana kijkt op als het houten voorblad van de piano gaat en de hamertjes tegen de snaren tikken. Daarna bladert ze verder in een Pixi boekje.
Als het instrument weer zuiver klinkt, speelt de pianostemmer een muziekstuk.
‘Mooi hé,’ zeg ik tegen Adriana, die weer even opkijkt uit het miniboekje.
De emotionele klanken raken mij. Ik wil goed voor de piano zorgen. Maar in de 4 jaar dat het instrument bij ons staat, zijn er meer beschadigingen op gekomen, dan in de 35 jaar bij mijn ouders.
De authentieke sound die bij mijn vader hoort, verwaarloos ik niet, al komt het geluid hier nauwelijks tot uiting.
Mijn vader was musicus en orgel- en pianoleraar. Toen ik 10 jaar was, wilde ik piano leren spelen.
Een jaar later stopte ik ermee. Mijn vader gaf geen blijk van teleurstelling. Ik kreeg de ruimte om mijn eigen talenten te ontdekken.
Na de dood van mijn vader kwam de piano bij ons. Aanvankelijk was het te pijnlijk om het instrument aan te raken, maar na een tijdje werkte ik de boekjes van vroeger nogmaals door. Nico deed mee, maar haakte al gauw af. De meiden hadden geen belangstelling.
Het lukte mij best goed.
‘Niet onaardig,’ zou mijn vader gezegd hebben, maar na een tijdje stilstand kon ik nog amper een eenvoudig stukje spelen. Ik heb het talent niet geërfd.
Soms wordt de piano geopend voor een vlooienmars of riedeltje.
Adriana kent het verschil tussen hoge en lage tonen. Hoge tonen zijn vogeltjes die rond Sneeuwwitje hippen. Lage tonen bootsen voetstappen van de reus na. ‘Nog een keer!’ roept Adriana dan. Ze is dol op sprookjes.
Het zou bijzonder zijn als Adriana de pianokunst leert. Maar haar in vrijheid zien opgroeien, met haar eigen keuzes, is nog specialer, of dat nou met of zonder pianoklanken is.
Kijkend naar de wandelaars van de avondvierdaagse raakt Adriana in extase door de meelopende muziekcorpsen. Thuis heeft ze het nog over de trommels. Ze is weer enthousiast als we in het centrum naar een slagwerkgroepje kijken.
Adriana krijgt een grote trom. En de piano? Ach, als ik later gepensioneerd ben…
De pianostemmer vertrekt.
Onze kater is intussen op het hoogste gedeelte van de piano gaan liggen, omdat onze tweejarige kattenliefhebster hem hartstochtelijk wilde knuffelen. Kattenharen dwarrelen op de pianoklep.
Ik glimlach. Mijn vader hield ook van katten. Ik voel een zielslijntje met hem. Gedeeld talent is niet van fundamenteel belang voor verbondenheid.
