Fleur: ‘Ik kan me niet voorstellen dat het ooit nog goed komt’

30 augustus 2013

Sinds Fleur zwanger werd, is haar seksleven verdwenen.

Sinds Fleur zwanger werd, is haar seksleven verdwenen.

Fleur (29): ‘Het seksleven tussen Max en mij is sinds twee jaar helemaal veranderd. Zeg maar gerust: vernield. We hebben er een prachtig presentje voor teruggekregen: onze dochter Sammy. Maar dat we onze intimiteit daarmee zijn verloren is natuurlijk heel erg jammer. Het begon vlak nadat ik ontdekte dat ik zwanger was. Dit was iets waar we al ruim een jaar op hoopten, dus we waren dolblij met de positieve test. Toen ik een paar dagen later Max probeerde te verleiden, hield hij mij af. Ik snapte het eerst niet, want Max die geen zin had, dat kwam nóóit voor. Het bleek dat hij het een raar idee vond om te vrijen met ‘een kindje in mijn buik.’ Dat ik zei dat het nu nog niet meer dan een klompje cellen was – ik heb er zelfs een foto van opgezocht op internet – maakte voor hem niet uit. En dat bleef zo. Hij kon het gewoon écht niet.

Voor mij voelde dat als een vreselijke afwijzing. Hallo, ik was nog steeds dezelfde hoor! Met dezelfde gevoelens en verlangens… Ik had juist superveel zin in seks. Maar ik stond telkens voor een dichte deur. We hebben hier vaak ruzie over gehad, zijn zelfs drie keer naar een psycholoog geweest. Hierdoor kwam het knuffelen tussen ons wel weer terug – iets wat ik uit nijd eigenlijk niet meer wilde, maar seks: nee, ik heb het maar liefst negen maanden zonder moeten doen. Ik dacht dat we de schade na de bevalling wel zouden inhalen. Maar toen bleken de rollen omgedraaid. Door grote vermoeidheid, flinke schade aan mijn onderlichaam door de geboorte van Sammy en toch nog wel wrokgevoelens over de maanden ervoor, had ik totaal geen zin meer. En zin om zin te máken, had ik ook niet. Dat had Max toch ook niet gedaan?

Omdat ik mij realiseerde dat door deze houding niet alleen ons seksleven, maar ook onze relatie stuk zou gaan, hebben we het na een half jaar toch een geprobeerd. Helaas lukte het niet. Littekenweefsel zorgt ervoor dat seks bij mij veel pijn doet. De gynaecoloog zegt dat ik daaraan geopereerd moet worden. Ooit ga ik dat wel laten doen – maar voorlopig zie ik dat niet zitten. Het lichamelijk herstel is me na de bevalling zo pittig gevallen, en ik ben nog steeds zo moe, dat ik nu nog even denk: aan mijn lijf geen polonaise. En verder heb ik er geen last van, alleen als we proberen te vrijen. Nou ja, dan doen we dat nog maar even niet. Max baalt daarvan. En dat laat hij steeds duidelijker blijken. Zelfs zo dat hij dreigt dat het elders te gaan zoeken. Dan maakt hij toespelingen op een collega die wel seksuele interesse in hem heeft. Flauw, maar eigenlijk raakt het me amper. Ik denk stiekem: je doet maar. Er is op seksueel gebied zoveel afstand tussen ons gekomen, dat ik mij niet kan voorstellen dat het ooit nog goed komt. Treurig, want we hebben jarenlang de sterren van de hemel gevreeën. Dat dit zo kon veranderen door de zwangerschap, is toch wel tragisch.’

Tekst: Lydia van der Weide