Isabel: ‘Hij zat aan tafel en huilde. Krokodillentranen’

25 oktober 2013

Isabels minnaar ging terug naar zijn ex

Isabels minnaar ging terug naar zijn ex

Isabel (32):“Ik had het moeten weten. Overspelige mannen gaan nooit bij hun vrouw weg. Ik dacht dat mijn minnaar de uitzondering was die de regel bevestigde. Dat hij van mij hield en niets liever wilde dan met mij een toekomst opbouwen. Hoe kon ik zo naïef zijn? Nu, een halfjaar nadat het uit is, vraag ik mij zelfs wel eens af of hij ooit echt om mij gegeven heeft. Of was ik niet meer dan een spannend verzetje? Die gedachte doet onwijs pijn – maar het is volgens mij wel de realiteit.

André en ik ontmoetten elkaar op een netwerkborrel. We hadden meteen een klik. Aan het eind van de borrel wisselden we kaartjes uit. In de auto naar huis belde hij mij al. Hij wilde mij graag nog een keer zien, want hij had het idee dat we nog lang niet uitgepraat waren. Had ik zin om samen te lunchen, volgende week? Van lunchen is het nooit gekomen. Hij zou mij thuis oppikken, en kwam even binnen: daar begonnen we meteen te zoenen. Vervolgens tilde hij me op, net zoals je in films ziet. Waanzinnig romantisch. Hij droeg mij naar mijn bed en begon mij voorzichtig uit te kleden. Nooit eerder had ik al bij de tweede ontmoeting seks met iemand gehad, ik ben meestal vrij behoudend. Maar nu was ik gewoon betoverd! Het spetterde zo tussen ons dat hij de andere afspraak die hij die dag had, afbelde, en de hele middag bij mij bleef.

Ja, ik wist toen al dat hij getrouwd was. Hij had mij op die netwerkborrel al alles over zijn gezin verteld. Maar óók dat hij niet meer gelukkig was met zijn vrouw. Hij bleef bij haar voor de kinderen, zei hij, die wilde hij absoluut niet missen. In het begin vond ik het niet erg dat ik hem moest delen. Als ik maar iets van deze man kon krijgen, dan was ik al tevreden. Ik was nog nooit zo verliefd geweest. Na een paar maanden begon het toch te wringen. Dat liet ik André merken. Hij zei dat hij ook baalde van de situatie en er regelmatig over dacht om zijn vrouw de waarheid te vertellen. Dan kon hij met mij verder. Dat gaf mij hoop. Veel hoop. We fantaseerden over alles wat we zouden doen als we straks voor altijd samen zouden zijn. Maar de tijd verstreek en er veranderde niets. Eerst wilde ik er niet over zeuren, later zorgde het regelmatig voor ruzies. Telkens had hij weer een smoes waarom het echt niet uitkwam om op dat moment op te stappen.

En toen kwam zijn vrouw erachter. Hoe? Dat weet ik nog steeds niet. Misschien heeft ze een sms’je gezien of vertrouwde het op een gegeven moment niet toen hij zei dat hij een ‘afspraak’ had. En is ze hem gevolgd… Hoe dan ook, op een avond dat hij thuiskwam na een fijne avond bij mij, stonden zijn koffers gepakt bij de voordeur. Toen hij een uur na vertrek alweer bij mij aanbelde, mét die koffers, was ik dolblij. Dat hij erg moest huilen, dat begreep ik wel. Dertien jaar huwelijk, dat is niet niets. De periode erna deed ik er alles aan om hem in de watten te leggen. Eindelijk had ik hem, de man van mijn dromen, en ik wilde hem nooit meer laten gaan. Ik zou hem alle tijd geven om te rouwen en om zijn scheiding goed af te handelen. Ooit zou alles achter de rug zijn en dan kon ons leven beginnen. Andrés vrouw leek het goed op te pakken. De keren dat hij bij haar langs ging om onder andere het co-ouderschap te bespreken, verliep alles redelijk harmonieus, zei hij. André bleef bij deze afspraken lang weg, maar ja, er was ook zoveel te overleggen. Een advocaat nam hij nog niet in de arm. Hij wilde zijn ex de tijd geven om aan de nieuwe situatie te wennen, daarna zou hij alles in gang zetten. Terwijl ik fantaseerde over onze toekomst, was André steeds vaker weg. ‘Dingen doen met zijn kinderen’, zei hij dan. Het viel mij amper op.

Tot ik op een avond thuiskwam en ik zijn koffers in mijn gang zag staan. André zat aan de keukentafel, hij had zijn jas al aan. Opnieuw huilde hij: krokodillentranen. Sorry, het speet hem, maar hij ging terug naar zijn vrouw. Hij kon niet zonder haar, en ook niet zonder de kinderen. Al die tijd dat ik dacht dat hij bezig was om de scheiding te regelen, was hij alleen maar druk om de boel weer te lijmen. Hij was zelfs achter mijn rug om met zijn ex in relatietherapie gegaan. Ze was er nu klaar voor om het opnieuw met hem te proberen. Totaal kapot bleef ik achter. Pas nu begin ik er een beetje overheen te komen. En ik heb mijn les wel geleerd: van getrouwde mannen moet je afblijven… Niet alleen omdat dit zo hoort, maar ook om je eigen hart te beschermen.”

Tekst: Lydia van der Weide.