Lianne: ‘’Ik heb een verhouding met mijn baas’’

3 april 2014

Lianne heeft sinds 2 jaar een relatie met een getrouwde man. Ze zou hem het liefste voor zichzelf willen maar ze vindt dat ze het als minnares ook niet slecht getroffen heeft. Doordat ze voor hem werkt, ziet ze hem vaker dan zijn vrouw dat doet.

Lianne heeft sinds 2 jaar een relatie met een getrouwde man. Ze zou hem het liefste voor zichzelf willen maar ze vindt dat ze het als minnares ook niet slecht getroffen heeft. Doordat ze voor hem werkt, ziet ze hem vaker dan zijn vrouw dat doet.

Lianne (28): ‘Op het moment dat ik Rob een hand gaf bij mijn sollicitatiegesprek voelde ik een vonk overspringen. Alsof zijn handdruk elektrisch geladen was. Hij glimlachte naar me, ik lachte terug. De vragen, die liet hij voornamelijk aan zijn secretaresse over die ik zou gaan vervangen. Terwijl ik zo goed mogelijk antwoord gaf, voelde ik zijn ogen op mij branden. Ik werd er heel nerveus van. Ik wilde deze baan sowieso graag, ik was al driekwart jaar aan het solliciteren. En werken voor deze intrigerende man, dat leek me helemaal fantastisch. Bij het afscheid zei Robs secretaresse dat ik snel gebeld zou worden. Toen zij zich omdraaide, knipoogde Rob naar me. En toen wist ik het. Ik wist dat ik de baan zou krijgen. Ik wist ook dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.

Want ik níet wist, was dat Rob getrouwd was. Dat ontdekte ik toen ik een paar weken later tijdens mijn eerste werkdag zijn vrouw aan de lijn kreeg. Ik verbond haar door, met een knoop in mijn maag. Sinds ik hoorde dat ik de baanhad gekregen, had ik ernaar uitgekeken Rob weer te zien. Die ochtend had zijn uitstraling mij opnieuw verpletterd en ik had de indruk dat dit wederzijds was. Maar hij was dus al bezet. Dat hij daar niet mee zat, bleek op dag 4. Het waren 4 dagen vol intense blikken geweest. Hij vroeg me om over te werken en toen iedereen naar huis was, zei hij zonder omhaal: ‘Wij horen bij elkaar hè, voel jij dat ook?’ Zo simpel kan het gaan. Toen ik knikte, omhelsde hij me, en sindsdien ben ik zijn minnares. Ik weet het, het klinkt als een verhaal uit een slechte boeket-reeks, maar de liefde tussen Rob en mij ervaar ik als voorbestemd. Ik geloof in vorige levens en ben ervan overtuigd dat wij toen al samen waren. Het is jammer dat we elkaar in dit leven te laat hebben ontmoet. En dat Rob al een echtgenote heeft. En 2 kinderen. Ze zijn 7 en 9, Rob kan het niet over zijn hart verkrijgen om hen in de steek te laten. Hij wil in ieder geval wachten tot ze naar de middelbare school zijn: dan zijn ze zelfstandiger, hebben ze meer vrienden buitenshuis. Hoewel dat nog lang duurt en het mij pijn doet, begrijp ik het wel. Dus neem ik genoegen met mijn rol als minnares. En ik ben niet jaloers op zijn vrouw, juist niet: ik zie Rob nog meer dan zij.

Niet alleen werken we elke dag samen en vinden we op kantoor genoeg momenten om met elkaar te praten, te knuffelen en soms zelfs seks te hebben, ook buiten het werk zijn we vaak bij elkaar. Ik begeleid Rob naar vergaderingen, zakendiners en op werktrips. Vooral de reisjes naar het buitenland, zo eens in de 2, 3 maanden, zijn geweldig. Daar hoeven we niet op te letten of iemand ons ziet en kunnen we ongestoord romantisch eten, hand in hand lopen en hele nachten vrijen. In Nederland is het altijd oppassen maar vinden we evengoed meer dan genoeg gelegenheden om samen te zijn. We voeren de beste gesprekken en hebben de meest verrukkelijke seks. Als het even kan heel uitgebreid, bijvoorbeeld in het hotel waar een zakenbespreking is. Andere keren doen we een vluggertje op Robs kamer op kantoor. Voor de zekerheid doet hij dan de deur op slot, maar eigenlijk is dat niet nodig: wanneer hij het lampje ‘niet storen’ inschakelt laat iedereen hem met rust.

Dat ik dan binnen ben, als zijn secretaresse, wekt geen argwaan. Vanaf het begin af aan hebben we ervoor gezorgd dat niemand iets zou vermoeden. Ik heb namelijk verteld dat ik lesbisch ben. Ik vind deze leugen niet altijd leuk; er worden geregeld – goedbedoelde – grapjes of toespelingen gemaakt en dan moet ik gespeeld mee lachen. En als collega’s mij in de stad zien met een vriendin, willen ze achteraf altijd weten ‘of ik iets met haar heb.’ Maar het is wel een veilige beslissing geweest want inderdaad: niemand vermoed iets. En zo kan Rob al 2 jaar een dubbelleven leiden. Thuis speelt hij de keurige, maar o zo hardwerkende huisvader, met mij komt de echte Rob naar buiten. Want daar ben ik van overtuigd: dat onze liefde oprecht is en dat hij alleen bij mij zichzelf kan zijn. Dat voel ik, dat zie ik, daar vergis ik mij niet in. En er komt een dag dat hij alleen van mij zal zijn. Tot die tijd ben ik tevreden met wat ik heb. Want welke minnares ziet haar geheime liefde nu 50 tot 60 uur per week?’