Leef in het moment!

30 mei 2014

Even lijkt het of Stefanie haar negatieve gedachtenstroom niet stop kan zetten, maar goddank zit geluk in een klein hoekje.

Even lijkt het of Stefanie haar negatieve gedachtenstroom niet stop kan zetten, maar goddank zit geluk in een klein hoekje.

‘Mama!’ klinkt het door de babyfoon. Adriana is vroeg wakker, hoewel we gisteravond een muziekcorps van de avondvierdaagse achterna hebben gelopen. Vermoeid was ik daarna naast Adriana in bed blijven liggen, maar kon niet slapen. Zou Nico op school mogen blijven? Hij heeft dit schooljaar te weinig punten gehaald. En hoe moet het met Deborah? Het gaat thuis niet altijd meer zo. Ik wil naar hen glimlachen, zoals ik naar Adriana doe, maar de zorgen laten mij niet los. Ik twijfel aan mezelf en ben niet gerust op de toekomst. Krijgt iedereen een passend plaatsje? Blijven we in harmonie met elkaar?

Op deze vrije dag ben ik vroeg opgestaan. Ik heb Dirk nog even gezien en kon vroeg met het huishouden beginnen. Alles aan de kant! Eerst even met mijn meisje zitten. Ik lees ‘De gevaarlijke reis’ van Max Velthuijs aan Adriana voor. Het blijft ook de tiende keer een boeiende reis. Een uur later zitten we aan het ontbijt. We zijn met z’n tweetjes. Quality time! Adriana krijgt al mijn aandacht. Nou ja, bijna. Af en toe dwalen mijn gedachten af naar die van gisteravond. Vervolgens hollen ze vooruit, naar de boodschappen en het huishouden. Ik geniet van mijn dochtertje, maar zit gevangen in mijn getob en kan de gedachtestroom niet helemaal stopzetten.

Na de boodschappen rust ik uit in de tuin. Adriana zit vol energie en vraagt of ik in de zandbak kom. Vrolijk loop ik naar haar toe. Ik smeer haar, ondanks onze schaduwrijke tuin, nog even in met zonnebrandcrème. Mijn zorgen over uv-straling wil ik niet op Adriana overbrengen.

Als ik de tube crème naar binnen breng, hoor ik Adriana huilen. Ze is op het randje van de zandbak gevallen. Ik ga met haar op een tuinstoel zitten. Ze krijgt troostmelk uit mijn borst. In onze knusse tuin kan niemand erover oordelen dat ik een peuter aan mijn borst heb. Na het drinken doet haar knie geen pijn meer. Loom van de warmte blijft ze op schoot zitten. De zon schijnt zwakjes door het bladerdek van de fluweelboom. Haar stralen aaien onze wangen. Het is doodstil in de buurt. Ik geef een kusje op Adriana’s zachte, warme haartjes en ruik de haarlotion die ik er vanmorgen in gesmeerd heb. Plotseling heb ik het moment te pakken. Mijn gedachten zijn verdwenen, ik ben in het wezenlijke nu en voel mij volkomen gelukkig.