Caroline: ‘Mijn zwager weet nog steeds niet dat het zijn kind is’

12 januari 2024

Caroline (34) is al jarenlang getrouwd met Lex. Ze hebben drie kinderen die sprekend op elkaar lijken. Maar Caroline worstelt al vier jaar met een groot geheim. “Wat niemand weet, is dat mijn zoon niet van mijn man is, maar van zijn broer.”

“Martijn heeft net zo’n recht neusje als mijn andere twee kinderen. Hij heeft dezelfde reebruine ogen. Net als mijn man Lex. Laatst zei mijn schoonmoeder nog: ‘Wat lijkt Martijn toch op Lex toen hij nog een kind was. Echt een kopietje.’ Ze heeft me geregeld oude foto’s laten zien waaruit blijkt dat dit klopt. Maar waar zij en niemand anders bij stilstaat, is dat er nóg iemand is op wie Martijn sprekend lijkt. Namelijk de broer van Lex, Leonard. Leonard is drie jaar jonger dan Lex en overtuigd vrijgezel. Kinderen zijn niets voor hem. Hij roept altijd vol overtuiging: ‘Daar moet ik niet aan denken!’ Hij zou eens moeten weten dat hij wel degelijk een zoon heeft. Een zoon die als koekoeksjong opgroeit bij Leonards broer. Die twee hadden vroeger al door lopend ruzie en het botert nog altijd niet. Leonard zou gek worden! En niet alleen hij. Ook Lex en de hele familie.”

Sprookjesachtig huwelijk

“Ik geef toe, het is een bizar verhaal. Trots ben ik er niet op, maar soms gebeuren er dingen die je niet had kunnen voorzien. Lex heb ik ontmoet tijdens carnaval, tien jaar geleden. Vaak zijn romances die tijdens carnaval opbloeien vluchtig, maar tussen ons voelde het anders. De avond erna zagen we elkaar opnieuw in dezelfde kroeg en weer konden we niet van elkaar afblijven. Anderhalve maand later trok hij bij me in. Vriendinnen waren jaloers. Lex was een goede vangst, knap en sexy. Daarnaast komt hij uit een bekende, rijke familie in ons dorp. Zijn ouders hebben een groot bedrijf, waar Lex ook werkt. Na een half jaar samenwonen in mijn huurhuis kocht Lex een mooi, vrijstaand huis voor ons. Nog een half jaar later was ik zwanger en planden we onze bruiloft. Het leek wel een sprookje. Helaas is mijn huwelijk met Lex nu niet zo sprookjesachtig meer. Toen we eenmaal getrouwd waren, veranderde hij van een attente, gevoelige en spraakzame man in iemand die vooral zijn eigen gang ging. Alsof hij dacht: de buit is binnen, ik hoef geen moeite meer te doen.

Lees ook: Nienke: ‘Drie maanden voor de grote dag ging hij ervandoor met mijn vriendin’

In tranen

“Tot die ene avond, toen enorm noodweer losbrak. Rijden werd ten strengste afgeraden. Lex, die voor zijn werk in het zuiden van het land was, belde me op en zei dat hij daar een hotel zou nemen. Niet lang daarna ging de telefoon opnieuw. Het was Leonard. Hij was in de buurt en wilde niet meer naar huis rijden. Kon hij bij ons overnachten? Ik aarzelde geen moment. Natuurlijk. Ik zou een logeerbed voor hem opmaken, hij was van harte welkom. Die avond zaten mijn dochters en ik met Leonard aan tafel, in plaats van met Lex. De meiden, vijf en twee jaar, waren uitgelaten. Ze waren dol op hun oom Leo. Ik zag hem met ze spelen en voelde me warm worden. Wat zonde dat hij zelf geen kinderen had, hij zou zo’n leuke vader zijn. Toen ik dat zei, lachte hij me uit. ‘Ik ben niet geschikt voor een burgerlijk leven’, zei hij toen we de meisjes naar bed hadden gebracht. ‘En Lex in wezen ook niet, als je het mij vraagt.’ Ik schrok van zijn uitspraak. ‘Laat me raden’, vervolgde Leonard. ‘Jij staat er grotendeels alleen voor, toch, met de kinderen? Ook als Lex thuis is. Maar hij is niet vaak thuis, hij leeft zijn eigen leven. Ik denk dat jullie huwelijk best oké is, maar dat komt vooral omdat jij niet te veel eisen stelt.’

Zijn woorden raakten me. Ze waren zó waar. Dat besef wist ik meestal weg te drukken, maar nu sprongen de tranen in mijn ogen. Toen Leonard vroeg: ‘Vertel me, wanneer heeft Lex voor het laatst gevraagd hoe het nu echt met jou gaat?’ moest ik huilen.”

Heftige vrijpartij

“We hebben een fles wijn opengemaakt, en we praatten en praatten. Het was zo fijn. Ik zag een heel andere kant van Leonard dan ik kende, veel serieuzer. Eerlijk gezegd zag ik ook mijn oude Lex in hem. Zijn broer herinnerde mij aan onze eerste periode, toen we nog nachtenlang konden praten. Het werd later en later. Ik zei een paar keer dat ik zo het logeerbed ging opmaken, maar ik bleef zitten en pakte mijn glas weer. We dronken behoorlijk, maar het was niet alleen dát. Er hing zo’n intieme sfeer, met het gekletter van de regen tegen de ramen en de harde wind die om het huis joeg. Midden in een zin zoende Leonard me, ver na middernacht. En ik zoende terug, zonder nadenken. Het voelde goed, fijn. Ik wilde dit, heel graag. De rest van de wereld bestond niet meer, er waren alleen nog hij en ik. Leonard begon me uit te kleden, ik liet het toe. Zelfs aan mijn oudste, die soms uit bed komt, dacht ik niet. We vreeën gepassioneerd, alles ging vanzelf. Het was nieuw en vertrouwd tegelijk. Aan een voorbehoedsmiddel dacht ik geen seconde. Lex zorgde daar altijd voor en was er zo behendig in dat het onze vrijpartij amper onderbrak. Dat Leonard niets gebruikte, drong pas weken later tot me door. Na de seks vielen we in elkaars armen in slaap. Tot een uur of vier. Ik werd wakker omdat Leonard zacht in mijn schouder kneep. Hij was aangekleed. ‘Je moet naar bed’, zei hij. ‘De storm is gaan liggen, ik ga ervandoor. Laten we deze nacht vergeten en er nooit meer over praten.’ Weg was hij.”

Moeilijke keuze

“Ik heb opgeruimd en schoonmaakt, bijna bezeten. Ik wilde al zijn sporen uitwissen. Toen ben ik in bed gekropen. De dag erna voelde ik me erg in de war. Ik overwoog een paar keer om Leonard te bellen, maar hij had vastbesloten geklonken en hij had gelijk. Dit moesten we voorgoed vergeten. Toen Lex die avond thuiskwam, had ik het al bijna uit mijn geheugen gewist. Het voelde zo onwerkelijk. In de weken erna leek de nacht met Leonard een droom. Ik had mezelf wijsgemaakt dat het nooit was gebeurd. Tot ik over tijd was. Ik was zwanger. Theoretisch gezien kon het van Lex zijn. We vreeën regelmatig en het condoom kon een keer gescheurd zijn. Maar dat was al die jaren ervoor nooit gebeurd. Toen ik terugrekende, ontdekte ik dat ik uitgerekend op de avond met Leonard heel vruchtbaar was geweest. Het lag voor de hand dat het van hem was. Ik heb abortus overwogen. Dat was de makkelijkste oplossing. Maar ik kon het niet. Het vruchtje in mijn buik voelde als een kind en ik wist dat ik er altijd aan zou blijven denken. Lex heb ik pas na drie maanden verteld dat ik zwanger was. Ik loog tegen hem dat ik pas twee maanden zwanger was en omdat hij nooit meeging naar echo’s, kwam ik daarmee weg. Hij weet niet beter of Martijn, onze zoon, is drie weken te vroeg geboren. Dat hebben we iedereen verteld.”

Slapeloze nachten

“Of Leonard een vermoeden heeft dat het anders zit? Ik denk het niet. Ik heb nooit iets aan hem gemerkt. Er is zelfs geen kleine blik van verstandhouding geweest. Hij doet aardig, hartelijk en grappig, zoals altijd. Ik vermoed dat hij dat doet uit respect voor zijn broer, ondanks hun verstoorde band. Of hij heeft er spijt van. Ik niet. Ik heb er een fantastisch kind aan overgehouden, dus hoe kan ik het betreuren? Ik vind het zwaar om met dit geheim te leven. Martijns uiterlijk zal hem nooit zal verraden, maar het kan natuurlijk altijd een keer uitkomen. Dan val ik door de mand. Soms heb ik daar slapeloze nachten van, maar een reden om nu open kaart te spelen, is het niet. De kans dat het nooit uitkomt, is veel groter. Dus daar gok ik op. En wat zou ik overhoop halen door het te zeggen? Lex zal ongetwijfeld ontploffen en misschien wel niets meer van me willen weten, en van Martijn ook niet. Leonard zal ook niet blij zijn. Hij is nog altijd een verstokte vrijgezel. Het zal hem echt niet blij maken als hij ontdekt dat hij een zoon heeft. Nee, het is beter voor iedereen dat ik mijn mond houd. Meestal gaat me dat ook makkelijk af. Behalve wanneer ik Leonard met Martijn zie spelen. Dan denk ik: je moest eens weten, zwagertje van me, dat is je eigen kind!”

Lees ook: Annemijn is verliefd op haar zwager: ‘Hij is haar vriend, maar ik wil hem’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.