Lezen: In een donker donker bos

Het doet pijn. Alles doet pijn. Het licht in mijn ogen, de dreun in mijn hoofd. Er zit een ijzergeur in mijn neus en mijn handen zijn plakkerig van het bloed.
‘Leonora?’
De stem bereikt me door een mist van pijn. Ik probeer mijn hoofd te schudden, want mijn lippen willen het woord niet vormen.
‘Leonora, je bent veilig. Je ligt in het ziekenhuis. We nemen je mee om een scan te maken.’
Het is een vrouw die luid en duidelijk spreekt. Haar stem doet pijn aan mijn oren.
‘Moeten we iemand voor je bellen?’
Weer probeer ik mijn hoofd te schudden.
‘Niet met je hoofd bewegen,’ zegt ze. ‘Je hebt hersenletsel.’
‘Nora,’ fluister ik.
‘Wil je dat we Nora voor je bellen? Wie is Nora?’
‘Ik… mijn naam.’
‘Goed, Nora. Probeer je te ontspannen. Het doet geen pijn.’
Maar het doet wel pijn. Alles doet pijn.
Wat is er gebeurd?
Wat heb ik gedaan?

Hoofdstuk 2

Bij het wakker worden wist ik meteen dat het een dag was om te gaan hardlopen in het park, mijn langste afstand van vijftien kilometer. De herfstzon die door de rotan jaloezieën viel wierp een warme gloed op mijn dekbedovertrek. Ik snoof de geur op van de regen die die nacht was gevallen en zag dat de bladeren van de plataan in de straat beneden goudbruin kleurden aan de puntjes. Ik rekte me uit en bleef nog een tijdje liggen luisteren naar het zachte verkeersge- druis en het tikken van de radiator, tot ik me bewust was van elke spier in mijn lijf. Ik verheugde me op de dag die voor me lag.
Ik begin mijn ochtend altijd op dezelfde manier. Misschien is dat typisch iets voor mensen die alleen wonen – je kunt makkelijker een vast ritme aanhouden, er zijn geen verstoringen van buitenaf, je hebt geen huisgenoten die het laatste restje melk opdrinken of een kat die een haarbal uitbraakt op het tapijt. Je weet dat de etenswaren die ’s avonds in je kast staan er de volgende morgen nog zijn. Je bent je eigen baas.
Of misschien komt het doordat ik thuis werk. Anders dan bij een negen-tot-vijfbaan op kantoor, lijken de dagen thuis algauw naad- loos in elkaar over te vloeien. Als je niet uitkijkt, zit je om vijf uur ’s middags nog steeds in je kamerjas en heb je, op de postbode na, de hele dag niemand gesproken. Er zijn zelfs dagen waarop ik geen menselijke stem hoor, behalve op de radio. En weet je wat? Ik vind het nog fijn ook. In veel opzichten is het een ideale situatie voor een schrijver. Je bent alleen met de stemmen van je personages in je hoofd, die in de stilte soms levensecht lijken. Maar dat wil niet auto- matisch zeggen dat het ook een gezonde situatie is. Vandaar dat het belangrijk is om een vaste routine te hebben; dat geeft houvast en voorkomt dat werk- en weekenddagen te veel op elkaar gaan lijken.
Mijn dag begint als volgt: om klokslag halfzeven slaat de verwar- ming aan en word ik wakker van het geluid van de boiler. Ik kijk op mijn telefoon – alleen om te checken of de wereld die nacht niet is vergaan – en blijf nog een tijdje liggen luisteren naar de geluiden in huis.

Om zeven uur zet ik mijn radio aan – vooraf afgestemd op Today Programme op Radio 4 – en schakel het koffieapparaat in, waarin ik de avond ervoor al een filter (precies goed gevouwen), water en kof- fie (Carte Noire snelfiltermaling) heb gedaan. Een klein apparte- ment heeft zo zijn voordelen. Een daarvan is dat ik vanuit mijn bed bij de koelkast en het koffiezetapparaat kan.
Tegen de tijd dat ik het belangrijkste nieuws heb doorgenomen, is de koffie meestal doorgelopen. Ik hijs mezelf overeind, onder mijn warme dekbed vandaan, en geniet van mijn koffie (met een klein scheutje melk) en een sneetje geroosterd brood met Bonne Maman- frambozenjam (zonder boter; niet vanwege de calorieën, maar om- dat ik de combinatie van boter met jam niet lekker vind).
Wat ik daarna doe, hangt af van het weer. Als het regent, of als ik geen zin heb om te gaan hardlopen, ga ik douchen, mijn mail chec- ken en aan het werk.
Maar dit was een prachtige dag, en ik popelde om naar buiten te gaan, door de vochtige bladeren te rennen en de wind in mijn ge- zicht te voelen. Douchen kon wel wachten tot na het hardlopen.
Snel trok ik een t-shirt, een legging en sokken aan, stak mijn voe- ten in de hardloopschoenen die al klaarstonden bij de voordeur en jogde de drie trappen af naar beneden, de wereld in.

Nadat ik nat bezweet en slap van vermoeidheid was thuisgekomen, nam ik tijdens een lange douche in gedachten mijn to-dolijstje voor die dag door. Ik moest online boodschappen doen, want er was bijna geen eten meer in huis. Ik moest de opmerkingen van mijn uitgever op mijn manuscript verwerken; ik had beloofd het deze week terug te sturen, maar was er nog niet eens aan begonnen. En ik moest de e- mails lezen die via het contactformulier van mijn website waren binnengekomen. Het was tijden geleden dat ik dat had gedaan, aan- gezien ik het bleef uitstellen. Uiteraard zou er veel spam tussen zit- ten – wat je ook doet om je ertegen te wapenen, er glippen altijd wel een aantal ongewenste berichten tussendoor. Maar soms zitten er nuttige e-mails bij, zoals een verzoek om een flaptekst of een recen- sie-exemplaar. Een heel enkele keer zitten er ook berichten van le- zers bij. Meestal schrijven mensen me omdat ze mijn boek mooi vin- den, al is het een paar keer voorgekomen dat ik te horen kreeg dat ik een verschrikkelijk mens ben. Maar zelfs bij vriendelijke mails blijft het iets ongemakkelijks hebben wanneer een onbekende commen- taar levert op jouw intieme gedachten – alsof je iemands mening leest over je dagboek. Ik vraag me af of ik daar ooit aan zal wennen, hoelang ik ook blijf schrijven. Misschien is dat deels de reden dat ik me er altijd toe moet zetten.
Toen ik eenmaal aangekleed was, startte ik mijn laptop op en klik- te langzaam door de lijst met e-mails, die ik al doende verwijderde. Viagra. Een e-mail die beweerde hét geheim te kennen om ‘uw vrouw te kunnen bevredigen’. Russische schatjes.
En toen…