Twee dagen na het grote nieuws
2 juni 2016
Dit jaar won Aline van Wijnen Vriendin’s verhalenwedstrijd. Haar boek Halsoverkop verschijnt eind deze maand (30 juni). Aline schreef een blog over deze bijzondere ervaring.
Dit jaar won Aline van Wijnen Vriendin’s verhalenwedstrijd. Haar boek Halsoverkop verschijnt eind deze maand (30 juni). Aline schreef een blog over deze bijzondere ervaring.
Als iemand mij vraagt hoe ik de eerste paar dagen na het grote nieuws heb doorgebracht, kan ik alleen maar zeggen: in een roes.
Ik heb gehuild van geluk, gestuiterd door het hele huis als een op hol geslagen pingpong balletje, de kat geknuffeld totdat ze zich onder het bed had verstopt en honderdtachtig keer naar de foto van het boekomslag gestaard die Dagmar mij heeft gestuurd.
Toen dacht ik aan het interview en een fotomoment waarover ze ook had gemaild en kreeg buikpijn van de stress.
De volgende ochtend zag ik een mailtje van Petra Kruijt waarin ze mij om informatie over mezelf vroeg: op mijn naam na was er nog niets over mij bij de jury bekend. Het was vier over negen, ik had nog geen koffie gehad en een van mijn favoriete auteurs had mij gemaild. Ik wist niet wat mij overkwam.
Die lieve Petra en Dagmar waren zo blij voor mij dat ik tegelijkertijd overdonderd, verrast, en ontroerd was, een cocktail van emoties en een gevoel dat ik door een heel warme familie verwelkomd werd.
De hele dag heb ik over de vraag van Petra nagedacht. Want wat kon ik over mezelf vertellen? Het idee dat een stukje over mij binnenkort onder ogen van honderden mensen zou komen, maakte mij erg zenuwachtig. Het enige wat ik wil is dat mijn boek gelezen wordt, dat lezeressen mijn personages in hun hart sluiten, dat ze met hen meeleven, met ze lachen en huilen. Het gaat niet om mij, het gaat om het boek! Natuurlijk heb ik die avond een mail naar Petra gestuurd met een aantal feiten over mijn eigen persoontje: wie A zegt moet tenslotte ook B zeggen.
De dag erna bleef mijn mailbox leeg. Zo leeg zelfs dat ik begon te twijfelen of het allemaal daadwerkelijk was gebeurd. Of nog erger: ze hebben zich bedacht! Na dingen die ze over mij te weten zijn gekomen, wilden ze niet meer met mij in zee. Ja, dat was het. De mens achter het verhaal was niet leuk genoeg. Waarschijnlijk zaten ze nu alle manuscripten nog een keer door te nemen op zoek naar een passend alternatief.
Met een hart kloppend in mijn keel las ik de e-mail van Dagmar nogmaals door. Ze was een lang weekend weg, maar maandag zou ze weer op kantoor zijn om mij verder te informeren. De afspraken waren ingepland en mijn naam pronkte op het omslag in de bijlage. Het is waar. Mijn boek gaat uitkomen. En ik had een heel weekend voor mezelf om daarin te leren geloven.
