Joyce: ‘Nee hè, niet wéér op vakantie met mijn schoonfamilie’

17 april 2023

Ze heeft niets tegen haar schoonouders. Maar Joyce (39) baalt er enorm van dat haar man ze ook dit jaar weer mee op vakantie heeft gevraagd.

Joyce: “Iedereen die mijn man Jos voor het eerst ontmoet, is lyrisch: wat een leuke, joviale man! Dat is ook zo. Jos lacht altijd, is super aardig en geeft je meteen het gevoel je beste maat te zijn. Hij is ook een heel leuke vriend. In de kroeg geeft hij de meeste rondjes en als je hem nodig hebt, al is het midden in de nacht, staat hij voor je klaar. Onze halve huisraad leent hij uit en als het moet, komt hij de gewenste spullen zelf nog brengen ook en helpt meteen mee klussen. Ik ben echt op zijn vriendelijke, vrolijke karakter gevallen. Het is geen dag saai met Jos en ik ken hem niet chagrijnig. Maar tegelijkertijd is dat uitbundige van Jos ook dat wat me de laatste jaren flink is gaan storen. Ik kan me geen weekend herinneren zonder een gezellige kaasfondue-avond, barbecuemiddag of zondagse koffievisite. Ik kook standaard voor zes personen en de koffie gaat er thuis in liters doorheen. Doordat Jos zich altijd omringt met andere mensen, blijft er weinig privétijd over voor mij en onze kinderen.

Niet wéér…

Het ergste is dat het niet ophoudt bij onze vrije avonden of weekenden en dat hij zelfs op onze vakanties nog mensen meevraagt. We hebben op drie dagen Berlijn na – onze huwelijksreis in 1998 – nog geen vakantie of weekendje weg met z’n tweeën of ons eigen gezin gevierd. Voor ik het weet, heeft Jos al geregeld dat de buren, mijn broer en schoonzus of goede vrienden meegaan.

Deze zomer zouden we eindelijk met z’n viertjes voor de eerste keer alléén naar onze vaste staanplaats op de camping in Italië gaan, maar tot mijn ontzetting heeft Jos afgelopen weekend mijn schoonouders uitgenodigd ons te vergezellen! We waren bij hen op bezoek en ik stikte bijna in mijn Bossche bol toen hij voorstelde hun caravan naast die van ons te stallen, en mijn schoonouders daarop dankbaar ‘ja’ zeiden. Ik keek Jos nog vernietigend aan, maar hij pikte het signaal niet op. ‘Plek zat en hoe meer zielen, hoe meer vreugd!’ riep hij nog uitgelaten. Er zat dus niets anders op dan enthousiast mee te lachen, terwijl ik ondertussen alleen maar dacht: o nee, niet wéér! Daar gaat onze gezinsvakantie.”

Erg lief

“Begrijp me niet verkeerd: ik vind mijn schoonouders erg lief. Het zijn prima mensen die altijd bereid zijn om op te passen of ons te helpen met klusjes. Jos heeft zijn karakter niet van een vreemde: mijn schoonvader is minstens zo warmhartig en spontaan. Maar mijn schoonouders zijn wel al achter in de zestig en leiden een heel ander leven. Ze zijn veel minder vitaal. Mijn schoonmoeder is een half jaar geleden geopereerd aan haar knie en dat is misgegaan. Uiteindelijk is ze een maand geleden weer onder het mes gegaan en sindsdien is ze aan huis gekluisterd. Ze kan alleen achter een rollator lopen. Jos vond dat ze wel een verzetje verdiend had en nodigde zijn ouders daarom uit om met hun eigen caravan met ons mee op vakantie te gaan.”

‘Zij was zo zielig’

“Later, thuis, toen ik boos zei dat ik ervan baalde dat hij zijn ouders meegevraagd had zonder dat met mij te overleggen, bekende Jos meteen schuld. Ja, hij had het moeten overleggen en ja, hij snapte best dat ik het leuk zou vinden om eens alleen met ons eigen gezin weg te gaan. Maar zijn moeder was zo zielig, we hadden ruimte zat op onze grote staanplaats en bovendien: wat hadden we nou voor last van ze? Ik moest het positief zien: zo konden zijn ouders straks fijn op de kinderen passen, zodat wij ook een avondje samen uit eten konden. Zo reageert Jos altijd. Problemen die ik zie, ziet hij niet, of hij bekijkt ze van de zonnige kant. Ik kan boos worden, schreeuwen of huilen; Jos raakt er niet door van slag. Ik noem hem altijd mijn Tefal-pan: er blijft niks aan hem kleven. Hij lacht overal om. Hij sust wat, zegt dat hij het allemaal begrijpt en met me meevoelt, maar intussen is het kwaad al geschied en kunnen we niets meer terugdraaien. Tenminste, dat doet en wil hij niet. Het is niet de eerste keer dat Jos zonder mijn medeweten strooit met uitnodigingen. Ik ben er inmiddels wel aan gewend dat hij me tijdens een etentje met buren of vrienden onaangenaam verrast door aan hen te vragen: ‘Goh, wat gaan jullie doen deze zomer? Zin om met ons mee te gaan kamperen?’ Zelfs als we het er samen over eens waren dat we er dit jaar alleen met ons gezin op uit zouden gaan. Of dat hij spontaan een weekend Center Parcs met de hele voetbalclub plant, zonder dat hij even vraagt of ik daar überhaupt wel zin in heb.”

Eenzame tijd compenseren

“Jos ziet werkelijk niet in waar voor mij de schoen wringt. Hoe erg is het nou helemaal als vrienden of familie regelmatig over de vloer komen? Hij noemt dat onvervalste Brabantse gastvrijheid. Hij houdt juist van reuring en mensen om zich heen. Jos is enig kind en heeft altijd een broer of zus gemist. Hij vond het vroeger lastig om zich in zijn eentje te vermaken. Vooral in de zomervakantie. Zijn ouders probeerden wel leuke campings uit te zoeken waar veel kinderen zouden zijn, maar dan nog voelde hij zich vaak alleen. Nu hij ouder is, wil hij die eenzame tijd volgens mij compenseren door zich steeds met mensen te omringen. Jos was ook degene die per se wilde dat we twee kinderen snel na elkaar kregen. Hij was dolgelukkig dat het twee zoons waren, zodat ze veel aan elkaar zouden hebben. Het grappige is dat het twee totaal verschillende jongens zijn die relatief weinig met elkaar spelen. Jack is verslaafd aan zijn tablet, terwijl Rick liefst buiten voetbalt. Maar ik snap wel wat Jos bedoelt: als het nodig is, hebben ze altijd elkaar.”

Lees ook: Marcia’s schoonfamilie kijkt op haar neer

Ook gezellig

“Natuurlijk heb ik het onderwerp heel vaak aangekaart. Maar dan vraagt Jos altijd een beetje verbaasd of ik het dan nooit leuk heb gehad op onze vakanties. Heb ik me dan zo verveeld? Genoot ik niet net als hij van de gezamenlijke barbecues en de sport- en spelavonden op de camping? Vond ik die avonden waarop we sterke verhalen vertelden bij het kampvuur dan niet hartstikke tof? En had ik dankzij de buren en vrienden die meegingen niet altijd een tennispartner, zodat ik mijn geliefde sport tijdens onze vakantie niet hoefde te missen? Ja en nee. Er zaten echt reuze-gezellige avonden en middagen bij, dat zal ik niet ontkennen. Ik ben zelf ook niet de moeilijkste en als ik er ben, maak ik er het beste van. Ik ga niet in een hoekje zitten simmen, maar doe vrolijk mee aan alle activiteiten.”

Nooit eens samen

“Toen de kinderen kleiner waren, vond ik het ook nog niet zo erg. Met twee peuters die tussen de middag slapen, speelt het vakantieleven zich voornamelijk voor, naast of bij de tent af. Aanspraak is dan erg gezellig. En er is ook altijd iemand die even bij de kinderen kan blijven als ze slapen, zodat je makkelijker een boodschap kunt doen. Maar inmiddels hebben de jongens de leeftijd om ook eens een cultureel uitstapje te maken. Om een museum te bezoeken, of naar een stad te gaan en daar gewoon een beetje rond te slenteren. Met mijn schoonouders erbij is dat nu niet mogelijk. Zij houden niet van wandelen en vinden het al heel wat als ze van de auto naar een terrasje aan het strand moeten lopen. Drie jaar geleden gingen ze ook al mee naar Italië en toen zijn we er in twee weken tijd drie keer op uit geweest, dus ik ben bang dat we ook dit jaar weer bij de caravan blijven hangen. Ik heb ook gemerkt dat, als je met een groepje bent, het sowieso lastig is om van de camping af te komen. Vorig jaar waren we met Lucienne en André, onze buren en hun drie kinderen. Voordat iedereen ’s morgens had ontbeten en was aangekleed, was het alweer twaalf uur en moesten we bijna wéér eten. En als ik een plannetje maakte om iets leuks te gaan doen, werd dat door een van de kinderen weggehoond; ze gingen liever naar het strand of zwembad. Uiteindelijk bleven de mannen en kinderen achter en ging ik dan maar samen met Lucienne op pad. Best prima, maar ik vind het ook leuk om iets met mijn eigen man en kinderen te ondernemen. Meestal lukte het één keer om Jos zover te krijgen om alleen op pad te gaan. Maar vaker dus niet. Er was altijd wel weer iets waarvoor we op de camping moesten blijven: een beachvolleybaltoernooi, een bingo of speurtocht.”

Niet ondankbaar

“Ik ben bang als een enorme zeurpiet of egoïstisch over te komen. Jos en ik kunnen het ons veroorloven op vakantie te gaan, terwijl veel mensen daar geen geld voor hebben en dolgraag met me zouden willen ruilen. Dat snap ik. Het is ook echt niet dat ik het anderen niet gun te delen in ons geluk of dat ik ondankbaar ben. Maar ik baal ervan dat ik me steeds moet aanpassen aan anderen. Eén keer vind ik niet erg. Maar ik werk vier dagen in de thuiszorg waar ik al altijd in dienst sta van een ander. Als ik vrij ben, wil ik lekker mezelf kunnen zijn en ook eens helemaal niets doen. Geen mensen entertainen. In mijn blote kont door de caravan lopen zonder bang te zijn dat ineens de deur opengaat en er iemand binnenstapt voor een bakkie. Een simpele pan soep maken met stokbrood erbij en dan lekker een stuk wandelen, in plaats van elke avond maar uit te pakken met maaltijden en barbecues en eigenlijk niet verder te komen dan de koelkast om wijn en biertjes te pakken.”

Vertederend

“In mijn omgeving weten niet veel mensen dat ik dit zo erg vind. Ik durf het niet aan mijn vriendinnen te vertellen, want zij horen bij het clubje mensen dat altijd door Jos uitgenodigd wordt. Als ik hen eerlijk vertel hoe naar ik dat vind, kwets ik hen misschien ook. Mijn schoonouders vertellen dat ik liever alleen met mijn eigen gezin op vakantie ga, is zeker geen optie. Dan denken ze dat ik iets tegen ze heb. En praten met Jos, degene die dit kan veranderen, heb ik opgegeven; hij wil het gewoon niet horen en bagatelliseert alles. Dat frustreert alleen nog maar meer. De enige met wie ik dit deel, is mijn moeder. Ze zegt dat ik wist waar ik met Jos aan begon, hij is nou eenmaal een allemansvriend. Zijn spontaniteit is volgens haar ook wel weer vertederend. Zij snapt wel dat ik er genoeg van heb, maar weet ook geen oplossing. Er zit dus voor mij niets anders op dan deze zomer wéér met mijn schoonfamilie op vakantie te gaan.”

Lees ook: Anne: ‘Mijn schoonmoeder verpestte mijn zwangerschap en kraamtijd’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.