Stefanie: gewoon genieten

22 juli 2016

Ze zit een beetje gespannen bij mij op schoot. Naast ons zitten: Dirk, Nico, Faith, oma en allemaal andere broertjes, zusjes, ouders en grootouders. ‘Lopen jullie met mij mee?’ vraagt de badmeester. Adriana staat op van mijn schoot en loopt flink met de andere kinderen achter de meester aan.

Ze zit een beetje gespannen bij mij op schoot. Naast ons zitten: Dirk, Nico, Faith, oma en allemaal andere broertjes, zusjes, ouders en grootouders. ‘Lopen jullie met mij mee?’ vraagt de badmeester. Adriana staat op van mijn schoot en loopt flink met de andere kinderen achter de meester aan.

Over haar badpakje draagt ze een T-shirt en een korte broek en ze heeft van die handige surfschoentjes aan. Vanaf het moment dat ze in het water springt, straalt ze. Af en toe kijkt ze of wij wel kijken. Ik steek mijn duim omhoog en slik mijn ontroering weg, maar bij het watertrappelen, komt die onherroepelijk terug. Het is bijna volbracht. We tellen af: ‘tien, negen, acht!’ Ik roep net als de rest: ’zeven zes, vijf!’ Ik weet niet waar het gevoel vandaan komt. Volgens mij had ik het vroeger ook, toen de oudste kinderen moesten afzwemmen. ‘Vier, drie, twee!’ Dit is het moment waarop er warme tranen achter mijn ogen opwellen. ‘Eén!’ de ontlading. We klappen allemaal. Met geweld duw ik mijn tranen terug. Ik glimlach naar mijn kleuter en weet ineens wat er met mij aan de hand is. De emoties komen niet door Adriana’s prestatie, maar door een bewustwordingsmoment. Vanaf de zijlijn zie ik een vijfjarig individu, een vrij en gelukkig mens en al zo zelfstandig, ook al is zij onlosmakelijk met Dirk en mij verbonden.

We feliciteren Adriana, geven complimentjes en maken foto’s. Adriana vist vijf euro uit de kaart van oma. ’s Middags krijgt ze oorbelletjes van Dirk en mij en ik beloon haar met lovende woorden, omdat ze zo stil blijft zitten tijdens het gaatjes schieten.

Toen ik Adriana met diploma A in haar handen op de rand van het zwembad zag zitten, voelde ik behalve ontroering toch ook ordinaire trots. Ik kon er niets aan doen. Ik volgde mijn gevoel en volgens mij is dat heel natuurlijk. Ik ben wars van pedagogische praatjes over het gevaar van belonen en complimentjes maken, omdat je jouw kind daarmee zou verpesten. Er zijn vast mensen die over de top gaan, maar de meeste ouders geven volgens mij normale, soortgelijke reacties. Ik ga een speciaal moment echt niet opvoedkundig analyseren. Ik wil gewoon samen met mijn kind genieten. Vandaag geniet Adriana van haar oorbelletjes en morgen van een kartonnen doos en twee toiletrollen om mee te knutselen. Niets aan de hand.