Stefanie: skeeleren

5 augustus 2016

Jawel: Stefanie gaat skeeleren. Wat is dat lang geleden…

Jawel: Stefanie gaat skeeleren. Wat is dat lang geleden…

‘Gaan we naar huis?’ Adriana doet beteuterd de skeelers van haar nichtje uit. Ze weet het antwoord al.
‘Mag ik dan thuis skeeleren?’ vraagt ze hoopvol.
‘Jawel hoor,’ antwoord ik.
‘Ik heb ook nog skeelers’, zegt Faith. ‘en ik zou het graag weer gaan doen.’
‘Met mij?’ vraagt Adriana blij.

Adriana is al voor haar grote zus uit geskeelerd, als Faith zich nog aan de deurpost vastklemt. Adriana komt terug. Dan gaat Faith ook. Onvast rolt ze over het tuinpaadje, maar al gauw houdt ze het voor gezien. Ze durft niet meer. Adriana huilt. Ze had zo graag met haar grote zus geskeelerd.
‘Welke maat hebben jouw skeelers, Faith?’ vraag ik.   

Al rollend pak ik de eerste de beste struik in onze voortuin met twee handen vast. Faith is meegelopen en geeft mij een hand om langs de motor, die Dirk aan het poetsen is, te manoeuvreren. We steken samen de straat over. Adriana is al aan het eind van de stoep. Dirk kijkt mij hoofdschuddend aan. ‘Zou je dat nou wel doen?’
‘Waarom niet’, zeg ik quasi nonchalant.

Inwendig ben ik een beetje bang, maar ik ben ook boos op mezelf. Waar is de Stefanie van vroeger die alles kon en durfde? Dirk noemt namen van twee skeelerslachtoffers die we kennen.
‘Ja, dat weet ik wel’, zeg ik kortaf, al zit ik er ook niet op te wachten om net als hen een pols te breken. Zoiets simpels moet ik toch gewoon kunnen?

Faith is naar Adriana toegelopen. Ik sta moederziel alleen aan de overkant van de straat, naast een paar stekelbosjes die geen comfortabel houvast bieden én waar ik absoluut niet in wil vallen. Ik besluit me over te geven.
‘Het is toch wel moeilijk!’ roep ik naar Dirk.
‘Moet ik je helpen?’ vraagt hij. Gretig pak ik zijn uitgestoken hand vast. Dirk trekt mij naar het tuinpaadje. Ik doe de ondingen uit en ben blij dat ik weer met beide voetjes op de grond sta. Ik ren naar Faith en Adriana.
‘Zullen we gewoon even wandelen?’ vraag ik. ‘Dan kun jij wel skeeleren,’ zeg ik tegen Adriana. Adriana huilt niet, maar vindt het prima. Ze is dat gestuntel van Faith en mij vast zat.

Ik stel mij voor aan nieuwe buren bij ons in de straat. Ze staan met een paar familieleden in het speeltuintje. De nieuwe buurman wijst naar Dirk. ‘Is dat je man, die je net kwam redden?’ vraagt hij lachend. Ik voel mijn wangen kleuren.

Stefanie (42) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!