Lezeressen vertellen: ‘Wat ik mijn moeder wil zeggen, maar niet durf’

Tekst: Redactie Vriendin

10 januari 2024

Hoe hecht de band met je moeder ook is, je vertelt haar vast niet alles. Net als deze negen lezeressen. “Als ik het mijn moeder zou vertellen, heb ik meteen knallende ruzie.”

‘Mijn verhuisplannen, die verzwijg ik voor haar’

Marleen (35): “Ik woon al een paar jaar voor mijn werk in New York. Mijn moeder vindt dat heel erg. Vooral toen net bekend was dat ik daarheen zou verhuizen, heeft ze het er moeilijk mee gehad. De laatste jaren gaat het wat beter, ze is een paar keer bij mij geweest en we hebben veel contact via Skype. Maar ik sta op het punt weer naar een ander land te vertrekken en daar weet zij nog niets van. Het wordt namelijk China of Duitsland. Als het Duitsland wordt, is ze dolgelukkig, maar als het China wordt, zal ze daar veel verdriet van hebben. Ze is een piekeraar en heeft de neiging veel vragen te stellen. Ze wil dan tot in detail weten waar ik dan ga wonen, wanneer ik vertrek en hoelang ik blijf. Dat weet ik zelf nog niet eens! Daarom breng ik het pas ter sprake als ik zeker weet waar ik naartoe ga. Mijn voorkeur gaat uit naar China. Dat Duitsland ook een optie is geweest, zal ik haar nooit vertellen. Ik zou haar enorm kwetsen als ze weet dat ik niet voor een werkplek dicht bij haar heb gekozen.”

‘Ik heb gelogen over mijn uitgerekende datum’

Lisa (31): “Bij mijn laatste twee zwangerschappen heb ik gelogen over de uitgerekende datum. Mijn eerste kind kwam te laat, en ik werd gek van mijn moeder die elke dag langskwam of belde: is de baby er al? Alsof ik haar niet zou bellen als het zover was! Ik had geen behoefte aan pottenkijkers of zenuwachtige mensen in de buurt bij mijn bevalling, dus bij de tweede heb ik tien dagen opgeteld bij de uitgerekende datum. Toen de tweede elf dagen te laat kwam, heb ik voor de zekerheid bij de derde baby zelfs twee weken bij de datum opgeteld. Was ik van het gezeur af. Als ik er iets over had gezegd, zou ze beledigd zijn. Dit is mijn geheim!”

‘Als ik haar aanspreek op haar bemoeienissen, reageert ze emotioneel’

Suus (35): “Mijn moeder past een dag per week op onze peuterdochter. Dat doet ze bij ons thuis, omdat we hier alles voor haar hebben staan. Mijn vriend en ik zijn blij met haar hulp, maar ik vind het weleens lastig dat ze zich bemoeit met ons huishouden. Tijdens haar oppasdag verplaatst ze rustig meubels in huis, zodat het speeltafeltje van mijn dochter opeens een prominentere plek in de woonkamer heeft. Ik wil dat niet, het was prima waar het stond. Ook laat ze haar pantoffels bij ons staan en neemt ze te pas en te onpas ‘handige spullen’ voor ons mee. Dan kom ik thuis uit mijn werk en zie ik weer overal nieuwe spulletjes staan, waar ik helemaal niet om heb gevraagd. Speelgoed voor mijn dochter bijvoorbeeld, of iets als een ontbijtbordje. Het is geen ramp, maar als ze zo doorgaat, slibt ons huis langzaam dicht. Een tijdje terug heb ik geprobeerd dit bij haar aan te kaarten, maar dat gesprek ben ik snel gestopt. Ze voelde zich aangevallen en reageerde emotioneel. Daar schoot ik weinig mee op. Bovendien wilde ik haar niet verdrietig maken. Tegenwoordig houd ik daarom maar mijn mond als ik zie dat ze weer eens iets heeft veranderd of toegevoegd. En ik sluis weleens wat dingen via de achterdeur ons huis uit. Ze bedoelt het allemaal lief, maar dit zou ik toch gewoon moeten kunnen zeggen?”

‘Ik zweeg over mijn abortus, maar had het haar liever wel verteld’

Corine (55): “Ik heb 35 jaar geleden abortus laten plegen en dat heb ik nooit aan mijn moeder verteld. Mijn vriend en ik waren pas heel kort samen en dat kindje kwam gewoon te vroeg. Ik heb geen seconde over mijn beslissing getwijfeld; ik wilde eerst zeker zijn van mijn relatie voordat we aan kinderen begonnen. Ik heb alleen een goede vriendin in vertrouwen genomen en mijn vriend wist er uiteraard van. Ik deelde altijd alles met mijn moeder, dit was het eerste grote geheim dat ik voor haar had. Ik heb het haar niet verteld, omdat ik haar niet ongerust wilde maken, ze zou er nachtenlang wakker van liggen. Bovendien vond ik dat we het dan ook de ouders van mijn vriend moesten vertellen. Dat zag ik niet zitten, want ik kende die mensen nauwelijks. Later heb ik met deze man twee kinderen gekregen. Het heeft nooit goed gevoeld dat ik over zo’n belangrijke beslissing heb gezwegen tegen iemand met wie ik zo close was. Ik heb weleens overwogen het haar later alsnog te vertellen, maar dan zou het haar pijn hebben gedaan dat ik haar destijds niet in vertrouwen heb genomen. Inmiddels is ze overleden en kan ik het dus ook niet meer met haar delen. Het is zoals het is. Toch had ik het haar het allerliefst wel verteld: ik had haar steun en liefde in die periode heel goed kunnen gebruiken.”

‘Ze is zo negatief, ik word er gek van’

Nathalie (41): “Mijn moeder was altijd een vrolijke vrouw die gék werd van haar moeder, die nogal zwaar op de hand was. Mijn oma kon behoorlijk negatief zijn over alles. Niets of niemand deugde. En nu is mijn moeder zelf zo. Ik hoor het meteen aan haar stem als ik haar bel. Het liefst hang ik meteen weer op als ze zo’n bui heeft, maar ik zit altijd de rit uit en luister naar haar verhalen over luidruchtige buren, irritante types op Facebook of mijn vader. Want mijn vader kan ook niets goed meer doen in haar ogen. Het liefst zou ik haar zeggen dat ze precies oma is, maar dan heb ik knallende ruzie. Ik vind het jammer dat onze band minder hecht is geworden door haar gedrag, maar ik merk dat ik haar steeds minder vaak opzoek.”

‘Ik zou haar wel willen zeggen dat ik denk dat ze borderline heeft’

Nienke (42): “Het botert niet tussen mij en mijn moeder. Ik heb een pittige jeugd gehad, mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog klein was en we zijn opgegroeid in armoede. Mijn moeder heeft in mijn jeugd niet altijd een verstandige rol gespeeld. Zo riep ze geregeld dat onze vader zich dood zou zuipen. Dat maakte mij bezorgd en angstig. En als het niet lekker liep tussen haar en haar nieuwe vriend, riep ze dat ze bij hem wegging. Ook daar werden wij als kinderen bij betrokken; ik was zó bang dat we weer moesten verhuizen. Inmiddels heb ik zelf een gezin, maar weet mijn moeder me met haar rare buien nog steeds in haar greep te houden. Ik denk dat ze borderline heeft. Haar emoties schieten alle kanten op en ze kan heel heftig reageren. Ik zou haar wel willen zeggen dat ik denk dat ze een psychische stoornis heeft, maar ze zou alleen maar heel erg kwaad worden en ruziemaken. Dat heeft dus geen nut. En op die onrust zit ik ook helemaal niet te wachten, ik heb het druk genoeg met mijn gezin! Ik heb er wel verdriet van dat onze band zo is, maar ik ben niet anders gewend. Omwille van de kinderen houd ik – hetzij gematigd – contact met haar. Ik heb de situatie geaccepteerd.”

‘Met geen woord rep ik over mijn dates tegen haar’

Marieke (32): “Ik ben al jaren single en heb geregeld een date. Alleen rep ik daar met geen woord meer over tegen mijn moeder. In het verleden heb ik weleens een naam van een jongen laten vallen en dan kwam ze daar maanden later nog op terug. ‘Hoe is het met Joost?’ Dan moest ik echt in mijn geheugen graven, had ik geen idee over wie ze het had, omdat ik maar één keer met hem was uitgeweest. Of ze blééf maar op een date terugkomen, dat gaf me het gevoel dat ze graag wilde dat ik ook aan een man bleef plakken. Ik heb me voorgenomen nu pas met een naam te komen als ik echt een relatie met iemand heb. Als ik zelfs al zover ben dat ik hem aan haar wil voorstellen, zeg maar. Ik vind het weleens jammer dat ik met mijn moeder niet echt open over mijn liefdesleven kan praten, maar het is niet anders. Ik wil niet de druk van haar voelen om me zo snel mogelijk te binden. Ik begrijp heus wel dat ze het leuk zou vinden als ik me settel, maar dat kun je niet afdwingen.”

‘Ik vertelde haar dat het een koopje was’

Phileine (34): “Ik heb een goede baan en een leuk salaris. Ik geniet van alle fi jne dingen die ik daarmee kan doen. Zo heb ik mezelf pas getrakteerd op een prachtige leren tas met een behoorlijk prijskaartje. Tegen mijn moeder zei ik dat het een koopje was. Zij moet namelijk rondkomen van een klein pensioen en klaagt steen en been dat ze de eindjes aan elkaar moet knopen. Als we samen weggaan, betaal ik altijd alles. Daar sta ik op, zij heeft vroeger zo veel voor mij gedaan. Ik voel me schuldig dat ik het zo goed heb en zij niet. En daarom houd ik veel van mijn aankopen voor haar achter. Of ik lieg erover.”

‘Ik wil haar niet kwetsen, maar reizen met mijn moeder is heel vermoeiend’

Lonneke (36): “Ik zou mijn moeder wel willen zeggen dat ze best vermoeiend is op de reizen die we maken, maar ik houd me in omdat ik haar niet wil kwetsen. Al jarenlang maken we elk jaar samen een reis. Mijn jongere broer woont in het buitenland en verkast voor zijn werk regelmatig naar een ander land. Vaak gaat onze reis naar het land waar hij op dat moment woont. Of we zoeken een land uit waar we allebei graag naartoe gaan. We gaan altijd een dag of tien, dat vind ik lang genoeg. Mijn moeder hangt heel erg aan mij. Ik maak de planning, zoek uit hoe het openbaar vervoer is geregeld en kom met suggesties voor restaurants. Zij zal zelf nooit met voorstellen komen. Ik begrijp dat niet: in Nederland is ze juist hartstikke zelfstandig. Sinds ze van mijn vader is gescheiden, heeft ze niemand meer nodig. Totdat ze dus in het buitenland is. Tijdens onze tripjes zou ik het liefst ook een paar dagen of een paar uur zelf op stap gaan. Gelukkig is dat de laatste keer gelukt; toen waren we in New York en is ze een dag met een vriendin die daar woont gaan winkelen. Ik heb genoten van mijn vrijheid. Ach, het is ook bijzonder dat we dit nog samen doen… Daarom zet ik me maar over mijn ergernis heen.”

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.