Nina: ‘Door mijn eigen schuld had ik geen vriendinnen meer’

20 oktober 2021

Ooit hechtte Nina (29) niet veel waarde aan vriendschappen. Liever bracht ze al haar tijd door met haar grote liefde. Tot ze besefte dat ze wel heel erg eenzaam was.”Opeens zag ik hoe klein mijn wereldje was geworden.”

Nina: “Vorig weekend zaten mijn vriend Stefan en ik op de bank, klaar om te netflixen. Wijntje erbij, toastjes; onze cocoonavond kon beginnen. Toen zag ik het scherm van mijn mobiel oplichten. ‘Angelique.’ Ik wist dat het een lang gesprek kon worden als ik zou opnemen. Haar relatie is onlangs verbroken en ze heeft af en toe behoefte om van zich af te praten. Even twijfelde ik. Heel kort. Toen zei ik tegen mijn vriend: ‘Sorry, ik moet opnemen. Ga jij nog wat zappen?’ Toen liep ik met mijn telefoon naar de andere kamer, ook al had ik niet zo’n zin in het gesprek. Maar Angelique is een van mijn beste vriendinnen en als ze in nood zit, ben ik er voor haar, zelfs midden in de nacht. Vroeger was ik daar anders in. Toen gaf ik mijn relatie voorrang boven vriendschap. Wat er uiteindelijk voor zorgde dat ik helemaal alleen kwam te staan en diep eenzaam was. Dat laat ik nooit meer gebeuren.”

Oude vrienden verwaarloosd

“Mijn nieuwe leven begon bruisend en veelbelovend, zeven jaar geleden. Ik had het vreselijk eng gevonden om in mijn eentje aan een studie economie en bedrijfskunde te beginnen. In een stad waar ik niemand kende, aan een universiteit waar ik nog geen vrienden had. Maar ik voelde me meteen thuis bij de meiden met wie ik in de pauze bleef kletsen. Toen we na het college met een man of tien besloten de kroeg in te gaan om te proosten op het komende jaar, was ik uitgelaten en trots op mezelf. Zie je, ik kon het best!

Ik had al eerder willen uitvliegen, mijn vertrouwde omgeving – een kleine plaats in het noorden van het land – verlaten, maar na de middelbare school durfde ik dat niet. Ik bleef bij mijn ouders wonen, deed een opleiding in de buurt en ging elk weekend uit met vriendinnen die ik al jaren kende. Maar het avontuur trok en direct vanaf de eerste dag in de grote stad was ik dus blij dat ik het erop had gewaagd. Ik kreeg snel nieuwe vriendinnen. Doordeweeks aten we samen en in het weekend gingen we op kroegentocht. Ik ging zo op in mijn nieuwe leven, dat ik de vriendinnen uit mijn vroegere woonplaats verwaarloosde. Natuurlijk, we belden weleens, en ik stond nog steeds te trappelen om alle roddels te horen. Maar uitgaan deed ik liever met mijn nieuwe clubje. Mijn oude vriendinnen kwamen me nog weleens opzoeken en gingen dan mee, maar ze voelden zich duidelijk niet op hun gemak en ik had eigenlijk ook geen zin om ze op sleeptouw te nemen. Langzaam verwaterde het contact.”

Smeuïge details

“Aan het eind van het eerste studiejaar, dat meer in het teken had gestaan van feesten en gezelligheid dan van studeren, ontmoette ik Chris, een jaar ouder dan ik. Opeens stond hij tegenover me op de dansvloer. Zonder te praten dansten we de hele avond. Toen de club sloot, wisselden we telefoonnummers uit en een zoen. Die was zo adembenemend, dat ik de dag erna non-stop naar mijn mobiel staarde.

Mijn vriendinnen waren allemaal blij voor me toen hij me uitnodigde ergens te gaan eten samen. Die avond werd ik verliefd zoals nooit tevoren. Ik had eerder vriendjes gehad, maar dat stelde niets voor bij wat ik nu voelde. Het klikte ongelofelijk goed met Chris. Het was alsof we elkaar al heel lang kenden en het was meteen hartstikke aan. Mijn vriendinnen waren superblij voor me. Ze wilden alles weten en ik vertelde ze graag alle smeuïge details. Wel sloeg ik meteen die week ons eetclubje al over. Chris werkte in een kroeg, maar was die avond vrij, dus ik wilde liever bij hem zijn. Dat snapten ze.”

Minder enthousiast

“Mijn verliefdheid nam me al snel volledig in beslag. Ik wilde het liefst continu bij Chris zijn. Hij had een mooi appartement, fijner dan mijn kamer in een studentenhuis waar ik met drie vriendinnen woonde, dus ik zat meestal bij hem. Als hij werkte, hing ik bij hem aan de bar. En omdat hij als hij níet werkte, liever met mij samen thuis was dan uitging, ging ik nog maar zelden met mijn vriendinnen mee op stap. Zij vonden dat jammer, zeiden dat ze me misten. Uit schuldgevoel plande ik soms toch een avondje met ze in, maar het lukte dan niet om ervan te genieten. Chris ging op zo’n avond ook met vrienden op pad en dat maakte me zo onrustig, dat ik vaak alweer vroeg wegging om me bij hem aan te sluiten.

Andere keren ging Chris met mij mee, maar dan zaten we meer te zoenen dan dat we ons in mijn gezelschap mengden. Chris zei dat hij als barkeeper altijd al zo sociaal moest zijn, dat hij daar in zijn vrije tijd geen trek in had. Hij toonde dan ook weinig belangstelling voor mijn vriendinnen. Hierdoor, en doordat ik altijd aan Chris zat vastgeplakt, werden zij steeds minder enthousiast over hem. Balen, want ik was zo gek op hem. En we hadden het ook zo fijn. Zo was onze seks gewoon magisch. Maar ik vond het lastig daarover te praten. Gek: als je problemen hebt in een relatie, is het makkelijk om dat uitgebreid uit de doeken te doen. Maar met Chris voelde het zo ‘van ons’, dat ik dat liever niet deelde. En zo ontstond er steeds meer afstand tussen mij en mijn vriendinnen. Ik merkte dat ze me minder vaak uitnodigden voor etentjes en uitjes. Ergens deed dat pijn en miste ik de lol die we altijd hadden, maar het kwam me ook goed uit. Nu kon ik al mijn aandacht op Chris richten.”

Lees ook: Marjorie voelt zich eenzaam: ‘Ik heb geen vriendinnen’ 

Vreselijk eenzaam

“Op het moment dat ik bij Chris introk, was niemand nog rouwig om mijn vertrek uit het studentenhuis. ‘Je komt nog weleens langs, hè?’ zeiden ze voor de vorm. Maar ze wisten net als ik dat het daar niet snel van zou komen. Veel meer dan college-aantekeningen wisselden we niet meer uit. ’s Avonds, op de eerste samenwoonavond met Chris, ging de champagne open en proostte ik met hem opnieuw op een nieuw leven: het leven dat ik écht wilde, voor altijd, met mijn grote liefde. En eerlijk is eerlijk: we hebben het een jaar of twee fijn gehad samen. We raakten maar niet uitgepraat. Hij was mijn partner, mijn maatje, mijn beste vriend en mijn vertrouweling. Dus waarvoor had ik nog anderen nodig? Natuurlijk had ik kennissen, en toen ik ging werken ook collega’s, maar veel energie stak ik daar niet in. Hoe dom dat was, ontdekte ik toen Chris – die allang niet meer in een kroeg werkte maar carrière maakte in de IT – werd uitgezonden naar Zweden. Het was een kans die hij niet kon laten lopen, hoezeer we er ook van baalden. Hij kwam elk weekend over, maar doordeweeks zat ik alleen. We skypeten veel, maar dat maakte het gemis niet goed. Ik voelde me vreselijk eenzaam. En ik realiseerde me dat ik niet alleen Chris miste. Tijdens die avonden in mijn eentje op de bank, besefte ik hoe klein mijn wereld eigenlijk was geworden. Ik had niemand meer om mee te bellen of om eens een wijntje mee te gaan drinken. Ik had eigenlijk alleen nog maar echt contact met mijn broer en ouders.”

Kiezen of delen

“Toen mijn ogen eenmaal waren geopend, werd het verdriet om die eenzaamheid alleen maar groter. Zo kon ik haast geen tv meer kijken. Zodra ik een serie zag als Sex & the city, vol vriendinnengeluk, schoot ik vol. Ondertussen liep het met Chris ook niet goed. Hij had het razend druk met zijn werk en als hij in het weekend thuiskwam, zat hij vaak ook nog te werken. We kregen er steeds vaker ruzie over. Ik voelde dat hij afstand van me nam en was boos, omdat ik niet meer zijn prioriteit leek te zijn. Na een half jaar geharrewar gaf hij toe dat zijn carrière voorlopig voorging. Hij zag geweldige kansen, maar dat betekende dat hij daar de komende jaren volledig voor moest gaan. Mijn geclaim belemmerde hem alleen maar. Ik kon kiezen of delen, zei hij: of ik zou het accepteren – en daarmee ook dat hij nóg minder thuis zou komen – of we konden er maar beter mee kappen. Ons contact was toen al zo kil, dat lang praten eigenlijk geen zin meer had. We wisten toen allebei dat we beter uit elkaar konden gaan.”

Nieuwe collega

“De maanden na de breuk zat ik avond aan avond huilend op de bank. Ik voelde me zo eenzaam en ging kapot van liefdesverdriet. Ik wist dat ik afleiding moest zoeken. Maar hoe, en vooral: met wie? Met mijn collega’s had ik niet veel aansluiting, op de sportschool voerde ik alleen maar korte gesprekjes en mijn vriendinnen van vroeger reageerden nauwelijks toen ik de moed vond weer contact te zoeken. Dat begreep ik wel. Ik had ze zó laten zitten. Uit wanhoop ging ik maar daten, terwijl ik daar eigenlijk nog niet aan toe was, en ik ontmoette – natuurlijk, ik was veel te kwetsbaar – de ene foute man na de andere. Het was echt een vreselijke tijd. En toen was daar opeens Angelique, een nieuwe collega op mijn werk. Single, net als ik, en ongeveer even oud. Ze stelde voor een keer wat te gaan drinken. Na een tijdje introduceerde ze me bij haar vriendenclub. Hoewel het maanden duurde voordat ik daar echt bij begon te horen, was ik vanaf het begin blij dat ik weer ergens welkom was. Tussen Angelique en mij groeide een diepe vriendschap en o, wat was ik blij met haar. Ons contact gaf me bovendien het zelfvertrouwen om ook op andere manieren naar vriendinnen te zoeken.”

Nu echt compleet

“Zo bouwde ik langzaam weer een sociaal leven op. Een sociaal leven dat ik koester en nooit meer zal laten lopen. Ook niet nu ik acht maanden geleden weer een fantastische man heb leren kennen. Ik ben minstens zo verliefd als toen op Chris, toch weiger ik deze keer mijn hele leven in het teken te zetten van hem. Ik zal mijn vrienden en vriendinnen nooit meer verwaarlozen. Gelukkig snapt mijn nieuwe liefde dat. We hebben nu zelfs geregeld dubbeldates met andere stellen – iets waar Chris allergisch voor was – en dat is ontzettend leuk. Bij echte vriendschap hoort dat je af en toe tijd maakt voor iemand, ook als het eigenlijk niet uitkomt. Zoals die zaterdagavond dat Angelique me huilend belde. Ook al kon ik pas tegen tien uur Netflix aanzetten, het voelde goed om haar op te beuren en ik was blij dat we hadden afgesproken de volgende dag te gaan wandelen in het bos. Pas nu ik naast een geliefde ook weer vriendinnen heb, voelt mijn leven echt compleet.”

Lees ook: Annemiek (48): ‘Niemand weet dat ik me zo eenzaam voel’