Stefanie: our house in the middle of the street
10 februari 2017
Nu er steeds meer kinderen het nest verlaten, beseft Stefanie dat hun huis groter is geworden. Het huis heeft verschillende gebreken, maar het blijft het ouderlijk huis van de kinderen. “Toch fantaseer ik er soms over om naar een hutje in Nepal te verhuizen.”
Nu er steeds meer kinderen het nest verlaten, beseft Stefanie dat hun huis groter is geworden. Het huis heeft verschillende gebreken, maar het blijft het ouderlijk huis van de kinderen. “Toch fantaseer ik er soms over om naar een hutje in Nepal te verhuizen.”
Alweer een beschadiging aan de deurpost. Misschien stofzuig ik te ruig. Zucht! Elke dag opruimen en schoonmaken en nog vind ik het niet netjes in huis.
Voorheen woonden we met het gezin in een slechte buurt. Tien jaar geleden kochten we deze woning en waren verliefd op de fluweelboom in het tuintje. Na een tijdje ontdekten we verborgen gebreken. Zelfs de fluweelboom is niet onschuldig. Hij neemt alle voeding uit de grond, zodat nieuwe struikjes geen kans krijgen.
We hebben hier met zeven personen gewoond. Dirk is momenteel de voormalige kamertjes van twee van onze kinderen aan het verven. Een eigen huis is een behoorlijke kostenpost en helemaal tevreden zijn we er niet mee, maar dit is wel Adriana’s eerste warme nest. Zij vult voor ons allemaal het huis met geluk. Naast de piano van mijn vader staan haar groeistreepjes op de muur. In de grenenhouten boekenkast staan behalve boeken, ook foto’s van ons gezin. Tegenover de kast hangt het tweeluik, dat de schilderleraar van Dirk heeft gemaakt. Het past nergens zo goed als hier. Adriana’s hoekje met het poppenhuis is het levendigste plekje in de woonkamer. Het verandert dagelijks.
'Toch fantaseer ik er soms over om naar een hutje in Nepal te verhuizen'
We hebben hier mooie, maar ook pittige jaren beleefd met onze oudste kinderen. Jaren waarin we aan dit huis overgeleverd waren. We bleven dagelijks schoonmaken en eten koken. Dat gaf stabiliteit. Nu er drie kinderen uit huis zijn, wordt dit rijtjeshuis steeds groter. Het is wel een beetje uitgeleefd, maar we hebben hier alles zelf gemaakt, betaald of opgelost en voelen ons daardoor sterk.
Nu wonen we hier nog maar met vier personen, maar deze woning blijft hoe dan ook het ouderlijk huis van de andere kinderen. Er is een speeltuintje voor ons huis en we hebben lieve buren. Toch fantaseer ik er soms over om naar een hutje in Nepal te verhuizen. Dat komt niet door het huis. Het is een vlucht van de zorgen over ons speciale gezin. Zorgen blijven, waar je kinderen ook wonen. Een onthecht gevoel, ontstaan in de prille jeugd, kan niet geheel worden weggenomen door een veilig thuis. Het is moeilijk te doorgronden, maar gelukkig zijn er wel liefdevolle mensen om ons heen die, zittend aan onze teakhouten tafel, naar ons luisteren en zowel ons als onze kinderen begrijpen. Zij geven het huis extra warmte en elke avond eten we gezellig met z’n vieren aan die grote tafel. We hebben het goed hier.
Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!
