Vier maanden na hun huwelijk werd Valerie’s man verliefd op een ander

21 februari 2024

Hun huwelijksdag was prachtig, precies zoals Valerie (32) het zich had voorgesteld. Maar vier maanden na die mooie dag biechtte haar man op dat hij verliefd was op een ander. “Onze trouwkaart hing nog op het prikbord…”

‘Nu alleen de man nog’

Valerie: “Als kind liep ik al met een hoeslaken om mijn hoofd geknoopt naar een denkbeeldig altaar, zoals zo veel meisjes doen. Mijn beste vriendin trouwde op vrij jonge leeftijd, ze was 25. Ik was als ceremoniemeester en getuige heel nauw bij het proces betrokken en daardoor vormde zich in mijn hoofd nog meer een beeld hoe ik het wilde, mocht ik de ware tegenkomen. Ik wilde het niet te groots vieren, maar alleen met mijn beste vrienden en naaste familie. Mijn jurk zou strapless en nauwsluitend worden, met een kanten sleep. Ik wist zelfs al hoe de taart eruit moest komen te zien. En de accentkleur voor het feest zou roze worden. Nu alleen de man nog…”

Echte flirt

“Ik kwam Otto tegen in de kroeg en ik was meteen in love. Dat heb ik niet zo snel, maar deze man trok meteen mijn aandacht. Otto is niet zo heel groot, breed of superknap, maar het was zijn lach waar ik voor viel. Hij heeft een prachtige mond en ondeugende ogen. Hij was een echte flirt, ontdekte ik al snel, want ik hoefde niet veel moeite te doen om met hem in contact te komen. Even zijn kant op kijken was genoeg, in no time stond hij naast me en raakten we in een leuk gesprek verwikkeld. Hij stelde de juiste vragen, was oprecht geïnteresseerd. Ik weet nog dat ik een paar uur later met mijn vriendin de kroeg verliet en dacht: heb ik dit echt allemaal aan een onbekende man verteld? Zo wist hij inmiddels dat ik als kind heel ernstig ziek ben geweest, wat mijn ouders voor de kost deden, dat ik twee broers heb met wie ik al mijn hele leven alles deel en dat je me wakker kunt maken voor een kop thee met gesmolten marshmallows. Mijn vriendin had door wat er aan de hand was. ‘Je bent verliefd, hè?’ vroeg ze. Ik verklaarde haar voor gek. Verliefd? Na twee uur praten? Echt niet! Maar wat was ik blij dat we nummers hadden uitgewisseld en dat hij had beloofd dat hij wat van zich zou laten horen. Nog diezelfde avond appte hij. Ik was helemaal in de wolken. Nog geen drie maanden later woonden we samen en een half jaar na die eerste ontmoeting viel het woord ‘trouwen’ voor het eerst. Uit mijn mond, ja. Ik wond er geen doekjes om dat ik uiteindelijk dat droomhuwelijk wilde. Hij reageerde niet direct zoals ik had gehoopt. Ik bespeurde wat terughoudendheid. Zijn ouders zijn gescheiden. ‘Ik geloof niet zo in het huwelijk’, zei hij nog. Daar lachten we vervolgens samen om. We geloofden toch in elkaar? Nou, wat kon er dan misgaan?”

Dé vraag

“Langzaam maar zeker bereidde ik hem voor door er met regelmaat over te praten. Ik drukte hem zo nu en dan een plaatje van een waanzinnige trouwjurk onder zijn neus of ik zat te snotteren bij een aanzoek op televisie. Hij vond mijn enthousiasme voor het huwelijk leuk, zei hij weleens. Otto is een lieve man. Hij gunde mij de wereld. Dus die trouwdag, die gunde hij me ook. Het aanzoek kwam voor mij geheel onverwacht. Ik had het gevoel dat hij er nog wel even mee zou wachten, we kenden elkaar anderhalf jaar. We hadden net een hondje gekocht; ook iets waarvan ik al jaren droomde.

Ik zat op de bank tv te kijken en Otto was in de keuken om iets te drinken te pakken. Het duurde wel erg lang, viel me op. Na een paar minuten kwamen ze samen binnen: Otto met een fles champagne in zijn hand en onze hond met een grote roze strik om zijn nek waar een opgerold papier tussen zat. Op dat papier stond dé vraag. En toen ik wat beter keek, zag ik aan het lint een ring bungelen. Ik was in tranen. Het was zo lief! Onze huwelijksdag was prachtig, precies zoals ik me had voorgesteld. Ik voelde me de mooiste vrouw op aarde, de zon scheen, Otto zag er geweldig uit. Alles klopte gewoon. Ik weet nog dat ik ’s avonds moe en voldaan in bed lag en ineens dacht: ik ben zo gelukkig nu, dat kan haast niet voor eeuwig duren. Een gekke gedachte natuurlijk, die ik ook snel weer van me af zette.”

Lees ook: Elsbeth: ‘Mijn man vindt me niet aantrekkelijk meer’

Chaos in mijn hoofd

“Na onze huwelijksreis in Mexico ging het gewone leven weer door. Een maand later vond ik Otto wat stiller. Hij ging vroeg naar bed, zag er moe uit en ik maakte me zorgen om hem. Ik heb er zelfs nog op aangedrongen dat hij naar een dokter zou gaan. Ik was bang dat hij iets onder de leden had. Ik hield rekening met de meest heftige scenario’s, straks had hij leukemie ofzo.
Ik zag mijn man ongelukkiger worden. Hij zei dat er niets aan de hand was, maar ik zag dat hij loog. Hij had het druk op zijn werk, meer niet, verklaarde hij. Hij werkte inderdaad veel over en ging al vroeg naar de zaak, maar zou dat het écht zijn? Het wilde er bij mij niet in. Intuïtief voelde ik dat er meer speelde.

Het was op een zaterdagochtend dat hij brak en de waarheid vertelde. Ik had hem net weer gevraagd of het wel goed met hem ging toen hij in huilen uitbarstte. Ik schrok me kapot. Hij was verliefd, snikte hij. Op een collega. Hij had het uit alle macht proberen tegen te houden, had zelfs overwogen ontslag te nemen, maar de kracht van de liefde was te sterk. Ik was in een stoel tegenover hem gaan zitten en kon hem alleen maar met grote ogen aankijken. Het was alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Ik was verdoofd van de pijn. Het was zo’n chaos in mijn hoofd, dat het me niet lukte te praten. Otto raakte daarvan in paniek. ‘Zeg iets, Val! Wil je alsjeblieft iets zeggen?’ Ik kon het niet. Hij stond op om me te troosten en vast te houden, maar ik weerde hem fel van me af. Speelde dit al tijdens onze trouwdag? Heeft hij mij dit willens en wetens aangedaan? Hadden ze al seks gehad? Ik had wel duizend vragen, maar stelde er geen een. Ik was alleen maar stil.

“Pas later die dag kon ik hem vragen stellen. En hoe moeilijk het ook was, hij gaf gelukkig overal eerlijk antwoord op. Ze was een nieuwe collega en het was liefde op het eerste gezicht.
Het gevoel was zo sterk, hij kon er niet omheen, zei hij. Hij vond het vreselijk voor mij, maar vond het nog erger om oneerlijk te zijn. Ze hadden sinds een maand een affaire en dat had enorm aan hem gevreten, zei hij: ‘Ik durfde je bijna niet meer aan te kijken, ik wil niet meer tegen je liegen.’”

Smeken en gillen

“In eerste instantie wilde ik redden wat er nog te redden viel. Ik smeekte hem voor mij te kiezen. Ik heb gegild en gehuild en gevraagd of hij ons alsjeblieft nog een kans wilde geven.
We waren net getrouwd, dit mocht hij me niet aandoen! Hij hield voet bij stuk, hij was echt heel zeker van zijn zaak. En hij wilde mij niet nog meer pijn doen. Toen sloeg de wanhoop toe. Hoe moest dit nou verder? Wat zou iedereen wel niet denken? Ik vond het zo genant naar onze bruiloftsgasten toe! Ze hadden een vrije dag genomen, mooie kleren gekocht, een cadeau voor ons
uitgezocht… En nu moesten we vertellen dat het allemaal voor niets was geweest. Zo bizar: onze trouwkaart hing nog op het prikbord. De eeuwige trouw die we elkaar beloofd hadden, duurde bij Otto dus maar enkele maanden. Ik kon het niet geloven. Ik was intens verdrietig en bij vlagen volledig in paniek.”

In een roes

“De weken daarna heb ik in een roes beleefd. Een paar dagen nadat Otto zijn geheim had opgebiecht, ben ik naar mijn ouders gegaan. Ik kon niet meer bij hem in de buurt zijn, dat deed te veel pijn. Otto was er ook echt stuk van, dat merkte ik aan alles. Dit was wel het laatste wat hij had gewild. Toch was ik het slachtoffer, hij had alweer een ander. Ik heb me ziek gemeld op mijn werk en wekenlang als een kluizenaar in mijn kamer in mijn ouderlijk huis gezeten. Mijn beste vriendinnen hebben uiteindelijk ingegrepen. Ze hebben me ter afleiding een weekend meegenomen naar Terschelling. We hebben uren en uren met elkaar gepraat, ik heb al mijn verdriet en woede van me afgeschreeuwd en gehuild en zij hebben mij ook die ruimte gegeven. Dat had ik heel erg nodig.

Het contact met Otto heb ik uit zelfbescherming tot het minimum beperkt. Mijn ouders hebben mijn spullen uit ons huis gehaald en we hebben de scheiding zo snel mogelijk afgehandeld. Ik wilde er een streep onder zetten en verder. Ik ben heel erg boos geweest op Otto. Blijkbaar was ik niet de ware, maar dan moet je ook niet met iemand trouwen, vind ik. Ik dacht echt dat ik met hem oud zou worden. Het heeft twee jaar geduurd voordat ik het rouwproces een beetje achter me kon laten. Wat heb ik een liefdesverdriet gehad.”

Flinke deuk

“Het is nu drie jaar geleden en hoewel het een pijnlijk hoofdstuk in mijn leven blijft, gaat het een stuk beter met me. Ik heb een onwijs leuke woning midden in de stad gekocht en heb een druk sociaal leven. Otto zie ik niet meer, maar via via weet ik dat hij nog steeds met die vrouw is. Waar ik voorheen altijd zielsgelukkig werd van het zien van mooie trouwjurken, huwelijksaanzoeken of bruidstaarten, kijk ik nu weg. Een programma als Say yes to the dress is aan mij niet meer besteed.

Sinds een paar maanden ben ik weer verliefd. Ik merk aan mezelf dat ik er enerzijds heel gelukkig van word, maar anderzijds ook ontzettend onzeker. Mijn vertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen. Mijn vriend weet uiteraard van mijn echtscheiding. Hij wist niet wat hij hoorde toen ik het hem vertelde. ‘Ik zal je dus voorlopig maar niet ten huwelijk vragen’, grapte hij. Dat moet hij inderdaad maar niet doen. Ik sluit niet uit dat ik ooit nog ga trouwen, maar als ik het al doe, zal dat pas over heel wat jaartjes zijn. Eerst maar eens kijken of ik weer in de liefde en in het huwelijk ga geloven. Pas als dat zo is, mag hij op zijn knieën.”

Lees ook: Nienke: ‘Mijn man verliet me voor mijn zus’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.