Stefanie: het klooster

24 maart 2017

Er is een tentoonstelling die het leven van de zusters karmelietessen in beeld brengt. Mijn oudste zus vraagt of ik daar naartoe wil. Ik ben nog vol van de drukke jaren met de kinderen die achter ons liggen, dus ik zeg niet snel ‘ja’ op dit soort voorstellen. Toch besluit ik mee te gaan. Het klooster maakt deel uit van mijn jeugd.

Er is een tentoonstelling die het leven van de zusters karmelietessen in beeld brengt. Mijn oudste zus vraagt of ik daar naartoe wil. Ik ben nog vol van de drukke jaren met de kinderen die achter ons liggen, dus ik zeg niet snel ‘ja’ op dit soort voorstellen. Toch besluit ik mee te gaan. Het klooster maakt deel uit van mijn jeugd.

Het blijkt een goede keuze. In de expositie komt het verhaal van de zusters tot leven met behulp van augmented reality*. Dan heb ik ook eens iets interessants te vertellen op mijn werk.

Er wonen geen zusters meer in het klooster. Sinds eind vorige eeuw wordt het gebruikt voor vergaderingen, huwelijken, reünies en rondleidingen. Mijn vader speelde vroeger orgel in het klooster. Mijn moeder, zussen en ik gingen mee naar de heilige mis. Suf hing ik dan tegen mijn moeder aan. De preek ging langs mij heen. Na de mis kregen mijn zussen en ik ranja en een lekkere, zelfgebakken zusterkoek, terwijl mijn ouders koffie dronken met de poortzuster.

Ik sta weer voor de kloosterpoort. Nu met mijn zesjarige dochtertje aan mijn zij. De vogeltjeskamer, waarin we vroeger ranja dronken, is onveranderd. Het tabernakel staat nog in de kapel, maar op de plaats waar het altaar stond, is een ovale tafel neergezet.
‘Waar is het orgel?’ vraagt Adriana. Het orgel is weggehaald. Met onze smartphones toveren we de nonnenverhalen uit de schilderijen. Adriana vindt de digitale techniek leuk.

De overgebleven zusters zijn jaren geleden verdeeld over kloosters door heel Nederland. Toen ik in verwachting was van Adriana, heb ik twee zusters teruggezien. Net als vroeger lachten ze naar me. Ze oordeelden niet over mijn ongehuwde staat, maar vroegen of ik hen een geboortekaartje wilde sturen. Ze zijn niet alleen een herinnering van mij, maar ik ook van hen.

We horen het Ave Maria.
‘Dit lied werd op oma’s begrafenis gezongen', vertel ik. Stukje bij beetje integreer ik Adriana in haar eigen familiegeschiedenis. Soms komt de schrijnende geschiedenis van Adriana’s broer en zussen ter sprake, maar ik vertel ook vaak over mijn overleden ouders. In het klooster kan ik een stukje van mijn verleden laten zien. Vroeger vond ik het nonnenverblijf niet bijzonder. Nu vind ik het speciaal dat wij destijds kind aan huis waren in een uitstervende leefgemeenschap. Tachtig jaar klooster, in beeld gebracht met moderne techniek, handig bediend door de nieuwe generatie van mijn dochtertje.

*Dankzij de technologie van augmented reality kunnen we via een scherm de huidige omgeving zien met toegevoegde elementen. Stefanie kreeg toegang tot informatie door haar smartphone bij een schilderij alsware te 'scannen'. 

Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!