Rianne: ‘Mijn leven staat in het teken van mijn overleden zus’
4 april 2017
Toen Riannes zus Linda op tweejarige leeftijd overleed, probeerden haar ouders de leegte op te vullen met een tweede kind. ‘Ik kreeg zelfs Linda’s naam, maar kon haar niet vervangen, wat ik ook deed, het was niet goed genoeg.”
Toen Riannes zus Linda op tweejarige leeftijd overleed, probeerden haar ouders de leegte op te vullen met een tweede kind. ‘Ik kreeg zelfs Linda’s naam, maar kon haar niet vervangen, wat ik ook deed, het was niet goed genoeg.”
Rianne (23): “Ik ben iets meer dan een jaar na het overlijden van mijn zus Linda geboren.
Linda was pas twee jaar toen ze door een vreselijk ongeval om het leven kwam. Tijdens
een familiefeest ontsnapte ze een moment aan de aandacht van mijn ouders en viel in de
vijver. Toen ze even later werd gevonden, was ze al bewusteloos. Ze werd met spoed naar
het ziekenhuis gebracht, maar helaas was het al te laat. Mijn zus is op vijf meter afstand
van mijn ouders verdronken.”
‘Het huis van mijn ouders hangt vol met foto’s van haar. Van mij zijn er maar een paar’
Dezelfde naam
“Al vrij snel na Linda’s overlijden besloten mijn ouders voor een tweede kind te gaan. Volgens mijn oma konden ze hun geluk niet op toen ze hoorden dat ik een meisje was. Over de naam hebben ze geen seconde getwijfeld. Voor mijn ouders was het niet meer dan logisch dat ik Linda zou gaan heten. Mijn oma was het daar niet mee eens. Zij vond het belangrijk dat ik een eigen naam kreeg, maar daar wilden mijn ouders niets van weten. Ik ben als Linda geboren.
De rouw om een kind is de langste rouw die de mens kent. De eerste fase van ontkenning alleen al kan zeven jaar duren. Het is nu al ruim 24 jaar geleden dat Linda is overleden, maar ik denk dat mijn ouders nog steeds in de eerste fase zitten. Vooral mijn moeder kan heel moeilijk accepteren dat haar kleine meisje er niet meer is. Ze heeft nooit afscheid van Linda kunnen nemen. Mijn ouderlijk huis hangt ook vol met foto’s van haar. In de woonkamer, in de hal en in de keuken; overal waar je loopt zie je Linda, terwijl er van mij maar een paar foto’s hangen.
Ik vond het heel zwaar om op te groeien met rouwende ouders. Mijn moeder had vaak last van depressieve stemmingen en sloot zich vaak op in de slaapkamer. Als ik haar dan tegenkwam op de gang, had ze rood doorlopen ogen en vlekken in haar gezicht. Ik werd er heel verdrietig van om mijn moeder zo te zien. Ik probeerde haar wel te troosten, maar dat liet ze meestal niet toe. Ze had op dat soort momenten geen ruimte voor mij."
