Stefanie: ‘Wat we niet kunnen helen, moeten we strelen’
12 mei 2017
Het is 21:00 uur. Ik zit achter mijn laptop. Facebook laat ik gesloten. Zonde van mijn tijd. Ik open het dagboekje van Adriana en typ over het plezier dat we hadden toen ik haar naar bed bracht. Zij speelde het meisje en ik de heks. Gelukkig mocht ik ook de held zijn die het meisje bevrijdde van de heks. ’Welterusten xxx’ schrijf ik en sluit het dagboek.
Het is 21:00 uur. Ik zit achter mijn laptop. Facebook laat ik gesloten. Zonde van mijn tijd. Ik open het dagboekje van Adriana en typ over het plezier dat we hadden toen ik haar naar bed bracht. Zij speelde het meisje en ik de heks. Gelukkig mocht ik ook de held zijn die het meisje bevrijdde van de heks. ’Welterusten xxx’ schrijf ik en sluit het dagboek.
Over een uur ga ik naar bed. Hoe zal ik mijn tijd benutten? Als ik verder wil met het schrijven van kinderverhaaltjes, dan moet ik dat nu doen. De prachtigste kleuterverhalen leven om mij heen. Het is leuk voor Adriana als ik verhaaltjes over haar belevingswereld schrijf.
Toch heb ik ook de behoefte om te schrijven over adoptiekinderen: de up’s en downs, de ontwortelde zielen. Schrijven over verschillen tussen kinderen en over hun sterke overlevingsdrang. Ik wil de vraag aan de orde stellen of een adoptiemoeder een gebroken kind kan helen. Ik wil taboes doorbreken en onwetendheid opheffen, maar ik durf het niet. Het raakt mij te diep.
De klok tikt verder. Ik blijf dralen en log toch in op Facebook. Faith heeft een foto geplaatst van een vaas die ze prachtig beschilderd heeft. Wat is Faith toch creatief! Een jongen die bij Adriana op school zit, heeft zijn zwemdiploma gehaald. Hij heeft wel een blauwe duim van mij verdiend. Bij het zien van een moederpoes, die behalve haar drie kittens ook drie verweesde eendenkuikentjes verzorgt, smelt ik.
Hoe ik aan de Facebookpagina ‘Geniet Gelukkig’ kom weet ik niet meer, maar ik lees vaak de troostende zinnetjes die daarop gepost worden. Er staat nu een afbeelding van een jong meisje op. Ze bevindt zich in de wolken of is het in de zee? Uit de lucht pakt ze het symbool van de vrede. Naast haar staat de tekst: ‘Wat we niet kunnen helen, moeten we strelen.’
Deze woorden heb ik net nodig. Ik maak mij soms zorgen over mijn volwassen kinderen. Maar hoe het ook zal gaan en wat ik ook zal doen of laten, zij leven hun eigen leven. Ik moet het doel om alles te willen helen loslaten en het leven omarmen zoals het is.
Stefanie (43) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!
