Lobke: ‘Na mijn scheiding ontdekte ik dat ik zwanger was’

4 maart 2024

Een paar maanden na haar scheiding ontdekt Lobke (33) dat ze zwanger is: van haar ex-man Pieter (36). “Tijdens de echo kreeg ik een huilbui die een kwartier duurde. Wat nu?”

‘Koek was op’

Lobke: “De koek was op. Daar waren we het over eens. Er was geen haat en nijd tussen ons, maar ook geen passie meer. Na een rustig kabbelend en verder kleurloos huwelijk van zes jaar leek scheiden de beste oplossing. Pieter en ik gunden elkaar vrijheid, een nieuwe liefde, een nieuw bestaan en een spetterend seksleven. Met elkaar lukte dat niet. Het was een rationele beslissing waar we beiden achter stonden. Daarom werd het geen vechtscheiding. Er waren geen kinderen over wie we moesten vechten, we hadden geen huis te verdelen. We woonden in een relatief goedkope huurwoning, waar ik mocht blijven wonen omdat Pieter terug wilde naar zijn geboortestad. We namen een mediator in de hand, die ook versteld stond van de kalmte waarmee we alles wilden regelen en de liefde die we nog steeds voor elkaar voelden. Daardoor kon de scheiding in drie maanden worden afgerond. Eind goed, al goed, zou je denken. Maar dat veranderde op de ochtend dat ik bij de huisarts zat vanwege vage klachten en hij voor de zekerheid een zwangerschapstest afnam. Tot mijn grote schrik bleek ik zwanger!”

Verkeerde keuze

“In de acht jaar dat Pieter en ik samen zijn geweest, hebben we nooit een sterke kinderwens gehad. Ik zag mezelf ooit wel achter een kinderwagen lopen, maar dat was iets voor de toekomst. Pieter vond kinderen leuk, maar liet het aan mij wanneer we ervoor gingen en ik schoof de beslissing voor me uit. Er waren andere dingen waarmee ik druk was: studie, baan, sporten. Misschien ook omdat ik diep van binnen wist dat Pieter en ik niet samen oud zouden worden.”

Stress?

“Maar ja, toen kreeg ik allemaal vage klachten. Ik voelde me misselijk, had last van pijnlijke borsten en een zwaar gevoel in mijn buik. In eerste instantie dacht ik nog aan stress. Want hoewel de officiële scheiding zo was gepiept, moesten we nog wel de spullen verdelen en kwam de onvermijdelijke administratieve rompslomp erbij. Ook waren er familieleden van Pieter en vrienden die niets meer met mij te maken wilden hebben, omdat ze dachten dat het mijn schuld was. Heel naar. Vooral toen ze hoorden dat ik al snel weer ging daten en na twee maanden een vriend had. Toen ik een harde bolling voelde in mijn buik – ik dacht zelf aan een cyste of maagzweer – stapte ik naar de huisarts. Die stelde voor om voor de zekerheid een zwangerschapstest te doen. Het is dat ik op een stoel zat toen ik de uitslag hoorde, anders was ik achterover geslagen van schrik. De test was knetterpositief!”

Lees ook: Helle raakte ongepland zwanger op haar zeventiende

Diep oergevoel

“Eenmaal bij de echoscopist in het ziekenhuis kreeg ik een tweede schok: ik bleek al twintig weken zwanger. Ik zag een prachtig ieniemini kindje op de echo. Een jongen. Ik kreeg een huilbui die bijna een kwartier duurde. Ik kon niet stoppen. Het was een mengeling van ontroering en schrik, maar ook een diep oergevoel: dit is mijn zoon. Ik zal altijd voor hem zorgen. Gelukkig werd ik goed opgevangen. De echoscopiste regelde een apart kamertje en thee voor me en ze belde mijn ouders, die me kwamen ophalen. Een simpele rekensom leerde me dat alleen Pieter de vader kon zijn. Met mijn nieuwe vriend Dennis was ik twee keer naar bed geweest, maar dat was pas recent geweest. De bevruchting was al vijf maanden geleden. Met Pieter had ik in de laatste weken voor de scheiding gek genoeg nog één keer seks gehad. Die vrijpartij was eigenlijk bedoeld als troost. Het was op een avond waarop we heel lang en mooi hadden gesproken over de afgelopen jaren en wat we hadden meegemaakt. We spraken uit dat we altijd van elkaar zouden blijven houden en als vrienden door het leven wilden gaan. Die nacht zochten we nog een laatste keer geborgenheid bij elkaar. Pieter en ik kropen tegen elkaar aan in bed en van het een kwam het ander. Overigens slikte ik netjes de pil. Ik kon me niet herinneren dat ik die ooit was vergeten, wel heb ik rond die tijd een blaasontsteking gehad waarvoor ik antibiotica moest slikken. Misschien dat dat de werking van de pil heeft verstoord. Maar daar heb ik nooit iets van gemerkt, ook niet van de zwangerschap, want ook tijdens de weken waarin ik wel al zwanger was, bleef ik maandelijkse bloedingen houden.”

Bijgetrokken

“Voor Pieter was de shock bijna nog groter. Ik had hem niks verteld over mijn buikpijn en sinds ik verkering had met Dennis, zag ik hem een stuk minder. Na de scheiding kwam Pieter nog twee avonden in de week bij me eten, maar dat vond hij nu met mijn nieuwe relatie lastig. Ik gaf hem de ruimte daaraan te wennen. Maar we appten nog wel dagelijks en ons contact was goed. In eerste instantie reageerde Pieter afwijzend op de zwangerschap. Hij wilde dat ik voor
een abortus zou kiezen. Een kind in onze situatie was absoluut niet handig of gewenst. Maar toen hij hoorde dat we al bijna op de grens zaten van wat wettelijk nog mogelijk is en dat een embryo van twintig weken al een perfect kindje is en ik dat nóóit zou kunnen laten aborteren, trok hij bij.

Na twee dagen belde hij zelfs met het voorstel het samen opnieuw te proberen. Voor het kind. Maar dat ging mij te ver. Ik wilde niet meer terug naar mijn oude leven. Zeker nu ik had geroken aan echte verliefdheid. Ik was smoorverliefd op Dennis. Ook al was onze relatie pril en had ik geen idee hoe híj zou reageren op mijn zwangerschap, ik wilde nooit meer terug naar Pieter. Dan maar een alleenstaande moeder.Want dat ik het kind koste wat kost wilde houden, stond bovenaan. Ik ben niet religieus, maar geloof wel dat alles met een reden gebeurt. Dit jongetje had mij uitgekozen als zijn moeder.”

Samen alles geregeld

“Inmiddels zijn we twee jaar verder en is er veel gebeurd. In het begin kwam er veel op me af. Ik moest een kinderkamer regelen, want ik was al op de helft. Er moesten spullen komen en ineens ook positiekleding. Mijn placenta lag vooraan, waardoor ik het kind niet had voelen bewegen en je ook nog niet veel aan me kon zien Maar vanaf het moment dat ik het wist, begon mijn buik enorm te groeien. Alsof het toen ineens mocht. Pieter erkende de vrucht al tijdens mijn zwangerschap. Misschien was hij bang dat ik hem na de geboorte niet als vader wilde aanwijzen, dat weet ik niet, maar hij wilde alles regelen. We zijn ook samen naar de notaris gegaan om andere zaken als testament en een ouderschapsplan vast te leggen. Pieter ging met me mee naar de verloskundige, we kozen samen de naam Aaron uit – naar zijn vader – en hij was bij de bevalling. Maar Dennis speelde op de achtergrond natuurlijk ook een rol. Hij zat de dag van de bevalling keurig op de gang te wachten, tot de baby er was en hij binnen mocht komen.”

Twee papa’s

“Tussen Dennis en mij ging het verrassend goed. Ik heb hem na het bezoek aan de echokliniek meteen verteld dat ik zwanger was en wat er speelde. Hij reageerde ontzettend lief. Voor Dennis maakte het geen verschil of ik nu wel of geen kind zou krijgen, hij wilde mij. Het boeide hem niet dat ik nu geen gezellige wijntjes meer kon drinken op het terras en mijn slanke middel kwijt was. Dat zou later wel weer goedkomen. Dennis is altijd al gek geweest op kinderen. Hij wilde met liefde een rol spelen in de opvoeding van de kleine. Vlak voor de bevalling trok hij daarom officieel bij me in. Zo kon hij me bijstaan waar nodig en stond ik er niet alleen voor. Pieter en ik kiezen nu nog voor een soort co-ouderschap. Pieter is een dag minder gaan werken en werkt een dag thuis. Elke woensdagavond om vijf uur wisselt Aaron van huis. Maandagmiddag brengt Pieter Aaron weer terug en om het weekend, heb ik hem op zaterdagmiddag. Nu Aaron nog zo klein is, kan dat ook makkelijk. Pieter woont weer in zijn geboortedorp, 55 kilometer verderop, vlak bij zijn ouders. Zijn moeder helpt hem waar mogelijk met onze zoon en dat gaat prima. Zodra Aaron naar school gaat, veranderen we naar een weekend- en vakantieschema. Voorlopig loopt het allemaal goed. Pieter is een betrokken en lieve vader. Als ik ergens mee zit, kan ik hem altijd bellen en we sturen elkaar elke dag foto’s en leuke berichten over Aaron toe. Maar ook Dennis ontpopt zich tot Aarons papa op de dagen dat hij bij ons is. Hij verschoont luiers, gaat zonder mokken ’s nachts zijn bed uit en is stapelgek op hem. Aaron noemt beide mannen papa. Voor hem is de situatie van twee vaders en een mama die hem opvoeden reuzenormaal. En ach, waarom ook niet? Voor een kind telt alleen maar liefde en dat krijgt hij in overvloed!”

Lees ook: Julia: ‘Mijn trouwjurk werd nooit gedragen’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.