Stefanie: ‘Nog steeds zijn er veel mensen op de vlucht’
22 december 2017
Adriana heeft op school per ongeluk een verkeerde jas aangetrokken. Het is dezelfde jas als die van haar, maar dan een maat kleiner. Mijn dochtertje moet er bijna van huilen.
Adriana heeft op school per ongeluk een verkeerde jas aangetrokken. Het is dezelfde jas als die van haar, maar dan een maat kleiner. Mijn dochtertje moet er bijna van huilen.
Ik zie dat deze jas even vies is als die van Adriana. Toch niet handig, een lichtroze winterjas. Het eigenaaresje van de jas is al naar huis. De volgende dag heeft het meisje een andere jas aan. De opa van het kind haalt zijn kleindochter op. Hij wil de goede jas na het weekend wel mee naar school nemen. Adriana kijkt zo ongelukkig, dat ik vraag of wij met de opa en zijn kleindochter mee naar huis mogen, zodat we de jas direct kunnen omwisselen.
We lopen mee naar het huis van de grootouders. Daar doet de oma van het meisje de deur open. Ze geeft ons een hand en heet ons welkom, nog voordat ze weet waarvoor we komen.
‘Oh, die ligt bij Maria thuis’, zegt ze, als ze hoort dat we voor de roze jas komen.
‘Ik haal hem wel op’, biedt de opa aan. ‘Blijven jullie hier wachten?’
Het is lekker warm binnen. Ik ga op de bank zitten en kijk rond. Op de deur hangen vrolijke kindertekeningen, net als bij ons thuis.
‘Wil je koffie?’ vraagt de oma.
‘Ja graag, dank u wel.’
Adriana en kleindochter Maria krijgen limonade met een cakeje erbij. De kinderen gaan samen kleuren. Ze hebben allebei een prinsessenkleurplaat gekozen.
De opa van het meisje komt terug en houdt lachend de jas omhoog. Adriana en ik gaan met de goede jas naar huis. Het onverwachte koffie-uurtje was gezellig.
Een gewone gebeurtenis, over gewone mensen. Ik heb er niet bij verteld dat het om een familie gaat die bijna 20 jaar geleden vanuit Kosovo naar Nederland vluchtte. Deze grootouders passen op hun kleinkind, omdat hun dochter aan het werk is. Ze is manager in een verzorgingshuis. Als klein meisje vluchtte ze met haar ouders uit het voormalige Joegoslavië. Nu is zij een moderne, werkende moeder, net als ik.
Nog steeds zijn er veel mensen op de vlucht. Mensen zoals jij en ik, die op zoek zijn naar een veiligheid heenkomen. Gewone mensen die koffie drinken en dochters hebben die hun jas vuil maken en van prinsessen houden. Wij zijn elkaars gelijken. Laat onze kinderen samen in vrede opgroeien. Met deze gedachte wil ik graag de kerstdagen in gaan.
Ik wens jullie allemaal hele fijne dagen toe.
Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 6 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 18 jaar!
