Stefanie: wat zielig!

23 februari 2018

‘Was de wrap lekker?’ Ik had een wrap gevuld met roomkaas, rucola, walnoten en bieslook in Adriana’s lunchbox gestopt.

‘Was de wrap lekker?’ Ik had een wrap gevuld met roomkaas, rucola, walnoten en bieslook in Adriana’s lunchbox gestopt.

‘Niet zo,’ antwoordt Adriana, ‘maar dat vind ik zielig voor jou.’
‘Mama is niet zielig hoor,’ zeg ik vrolijk. Adriana vindt vaak iets zielig. Dirk legde laatst een warmwaterzak in haar bed. Ze kreeg het daardoor te warm, maar wilde hem niet wegleggen, want dat vond ze zielig voor haar vader. Ik herken mezelf maar al te goed in mijn dochtertje. Ik vond mijn ouders vroeger ook zo zielig. Ze waren al wat oudere, lieve mensen. Als ik eraan terugdenk dat ik in de puberteit chagrijnig deed, vind ik dat postuum nog erg voor mijn vader en moeder.

Vaak onterecht
Wanneer je ziet dat iemand verdriet heeft, is het logisch om medelijden te voelen, maar mijn gevoel is vaak onterecht. Een oud mannetje dat alleen op een bankje zit, vind ik droevig. Terwijl uit onderzoek blijkt dat oudere mensen juist het gelukkigst zijn. Een politicus die door iedereen wordt bekritiseerd, wekt medelijden bij mij op. Misschien vindt hij het zelf niet erg en ziet hij de kritiek als onderdeel van zijn werk.

‘Ik vind het zo’n zielig nummer,’ zeg ik als we ‘Ticket to heaven’ van de Dire Straits horen.
‘Het is juist mooi,’ antwoordt Dirk, maar mooie muziek vind ik vaak te droevig om aan te horen.

Gevoel van medelijden 
Net als Adriana, had ik altijd het meeste medelijden met mijn ouders. Mijn moeder gaf mij vroeger het boek ‘Herinneringen aan Anne Frank’ door de ogen van Miep Gies. In gedachten zag ik hoe mijn moeder in de boekenwinkel haar kostbare tijd aan mij besteedde. Plotseling overviel mij een gevoel van medelijden voor haar. Ze zag toch wel dat ik het boek mooi vond? Ik moest ineens huilen en deed dat stiekem op de wc. Het was belachelijk. Ik was misschien al achttien jaar. Medelijden kan grootse vormen aannemen. Misschien ben ik zelf wel het zieligste.

Vieze wrap
Nu vind ik Adriana zielig, omdat ze het gevoel ‘alles zielig te vinden’ van mij geërfd heeft.
‘Ik ben juist blij dat je het tegen mij zegt,’ ga ik verder over de wrap. ‘Weet je wat pas zielig zou zijn?’ vraag ik. Adriana schudt haar hoofd.
‘Dat je gezegd had dat je de wrap lekker vond en ik jou daarom altijd één zou meegeven. Dan zou je elke dag zo’n vieze wrap moeten eten.’ We lachen allebei. Even ontladen van dat zielige gevoel.

Over Stefanie