Lezeressen vertellen: ‘Als mijn kinderen dit zouden weten…’
4 maart 2018
Je bent al tijden gestopt met roken, denken je kinderen. Ondertussen steek je er op je werk nog een op.
Je bent al tijden gestopt met roken, denken je kinderen. Ondertussen steek je er op je werk nog een op. En dat konijn dat opeens dood was? Dat heeft
een goed leven op de kinderboerderij. Oeps…
‘De kinderen weten niets van onze schulden’
Fleur (38): “Mijn man en ik hebben een flinke schuld die we de komende jaren moeten afbetalen. En dat houden we niet alleen verborgen voor de buitenwereld, maar ook voor onze kinderen van acht en tien. Uit schaamte, ja. Maar ook omdat ik onze kinderen op financieel gebied eigenlijk een goed voorbeeld wil geven. We hebben nooit gespaard en zijn dure leningen aangegaan. Als je jong bent, denk je dat het allemaal wel kan.
Gelukkig werken we allebei en kunnen we daarom de lasten dragen. Toch ben ik opgelucht als we eraf zijn. Nog even de tanden op elkaar en daarna sparen. Dat laatste geven we onze kinderen nu vol overtuiging mee: ‘Jullie moeten sparen voor later!’ Dat hadden we zelf ook moeten doen.”
‘Ik rook nog steeds weleens een sigaretje’
Renate (38): “Vier jaar geleden ben ik gestopt met roken, op aandringen van mijn dochters van twaalf en veertien. Ze vonden het vies ruiken en het er bovendien stom uitzien; een rokende moeder. Maar ze maakten zich vooral zorgen om mijn gezondheid. Onze buurvrouw overleed vier jaar geleden aan longkanker, zij rookte als een ketter. De meiden hebben haar overlijden van dichtbij meegemaakt en ze hadden er veel verdriet van. ‘Mam, jij mag nooit dood’, huilden ze. Dat was voor mij het zetje dat ik nodig had om mijn verslaving aan te pakken.
Toch vond ik stoppen moeilijk. Ik rookte al sinds mijn vijftiende en een pakje per dag haalde ik makkelijk. Toch is het me gelukt. Hoewel… Niet helemaal. Als ik met vriendinnen uitga, rook ik een paar sigaretten. En als ik veel stress heb op mijn werk, neem ik weleens een trekje van een collega. Per maand rook ik zo alsnog vijf tot tien sigaretten, dus dat is niet te vergelijken met de twintig die ik er ooit rookte. Maar naar de meiden toe voelt het toch niet goed. Zeker niet als ik ze weer eens trots tegen iemand hoor vertellen dat ik niet meer rook…”
‘Ik doneerde hun konijn aan de kinderboerderij’
Elske (36): “Tot vorig jaar hadden we een konijn in de tuin, waar de kinderen nauwelijks naar omkeken. Ik had het dier in een opwelling gekocht. Onze tweeling Jack en Morris, die nu negen zijn, hadden er namelijk om gesmeekt. Hun beste vriend kreeg een hondje en zij wilden ook een huisdier. Ik heb niks met dieren, maar tegen een konijn had ik niet zo veel bezwaar. Die hoefde niet in huis en de kinderen beloofden plechtig zelf elke week het hok schoon te maken, dus ik zou er geen last van hebben.
Uiteraard hebben ze dat slechts één keer gedaan. Overal lag stro, het konijn ontsnapte bijna en hun gemopper was in de wijde omgeving te horen. Ik besloot het schoonmaken voortaan voor mijn rekening te nemen, dan gebeurde het tenminste goed en snel. Na een jaar was de aandacht voor het konijn verdwenen. Daarvoor aaiden ze het beest nog weleens, maar zelfs dat deden ze niet meer. Ik heb een paar keer geopperd een nieuw baasje voor hem te zoeken, maar dan protesteerden ze hevig.
Toen ze afgelopen zomer een week op voetbalkamp waren, zag ik mijn kans schoon en heb ik het dier aan de lokale kinderboerderij gedoneerd. Tegen de kinderen zei ik dat hij een hartstilstand had gehad. Ze waren een half uur verdrietig, maar gingen daarna over tot de orde van de dag. Voor ons geen dieren meer. O, en we mijden de kinderboerderij voorlopig ook.”
Lees meer verhalen nu in Vriendin.
