Tamara: ‘Ik ontdekte tijdens de weeën dat ik zwanger was’

28 oktober 2019

Ze had geen babykamer, kleertjes of kinderwagen. Tamara (31) was niet voorbereid op de geboorte van een kind. Toen ze haar zwangerschap ontdekte, was ze al aan het bevallen.

Ze had geen babykamer, kleertjes of kinderwagen. Tamara (31) was niet voorbereid op de geboorte van een kind. Toen ze haar zwangerschap ontdekte, was ze al aan het bevallen. “Vaak denk ik dat het zo heeft moeten zijn.”

Geen geboortekaartje

Tamara: “Romy is 1 december geboren, en is het mooiste Sinterklaascadeautje ooit.  Door de hectiek na de plotselinge bevalling heb ik nooit een geboortekaartje verstuurd. De uitnodiging voor haar eerste verjaardag, afgelopen december, was een uitnodiging en een geboortekaartje in één.

Ik heb altijd een kinderwens gehad. Omdat ik al lang geen vaste relatie had gehad en dat ook niet snel zag veranderen, heb ik vaak over zwanger worden via een donor nagedacht. Alleen een kind opvoeden, dat durfde ik wel aan. Anderhalf jaar geleden nog zei mijn moeder dat ze me volledig zou steunen tijdens de zwangerschap en bevalling. Maar het liep anders. Ik was toen namelijk al zwanger, maar dat wist ik niet.”

Eén afspraakje

“Een week voor de geboorte van Romy was ik een weekend in Brugge. Nietsvermoedend struinde ik de kerstmarkt af en dronk ik wat biertjes. Die week heb ik zelfs nog met mijn moeder in het zwembad gelegen. Niets wees erop dat ik de volgende dag zou bevallen.

Ik heb fibromyalgie, een reumatische aandoening die ervoor zorgt dat ik chronische pijn in mijn spieren heb en vaak moe ben. Door deze klachten is werken voor mij bijna onmogelijk en zit ik al vier jaar werkloos thuis.

In deze periode had ik weleens contact met de vader van Romy, ik vond hem leuk genoeg om mee af te spreken. Het bleef bij één ­afspraakje, want toen ik erachter kwam dat hij ook dates met andere vrouwen had, verbrak ik het contact. Natuurlijk had ik nooit verwacht zwanger van hem te raken. Zes jaar geleden ben ik gestopt met de pil, omdat mijn ex-vriend en ik een kinderwens hadden. Ik was na die ­relatie wel voorzichtig en gebruikte altijd condooms, maar ook dan blijft er een kleine kans om zwanger te raken.”

Bijna ondraaglijk

“De woensdagavond na Brugge ging ik met buikpijn naar bed, ik moest vast ongesteld worden. Toen de pijn ’s ochtends bijna ondraaglijk was, belde ik de huisarts. Misschien is het wel een blindedarmontsteking, dacht ik. De pijn schoot door naar mijn rug en ik kon nog maar moeilijk overeind komen. Achteraf blijkt dat ik toen al urenlang weeën had. Gelukkig kon ik diezelfde middag nog bij de huisarts terecht. Mijn moeder bracht me met de auto, want die heb ik zelf niet. De huisarts voelde aan mijn buik en had al snel het vermoeden dat ik zwanger was. Door de vreselijke pijn die ik had, kwam dat nieuws bij mij niet binnen. Op dat moment was ik nog helemaal niet bezig met de vraag hoe dat mogelijk was.”

Totaal niet voorbereid

“We gingen terug naar de wachtkamer, zodat de huisarts naar het ziekenhuis kon bellen, want daar moest ik naartoe. Toen ze ons weer de spreekkamer in riep, kreeg ik een flinke wee, dus mijn moeder heeft het ­gesprek afgemaakt. Zij heeft mij pas in de auto heel duidelijk verteld dat ik zwanger was, omdat ze bang was dat ik in paniek zou raken. Het was maar goed dat ik zat, want ik schrok enorm en kon niets anders uitbrengen dan: ‘Mama, wat moet ik met een kindje?’ Niet omdat ik geen kind wilde, maar omdat ik er totaal niet op voorbereid was. Ik had geen babykamer, geen kleertjes, helemaal niets. Normaal leef je maanden naar een ­geboorte toe. Mijn familie is gelukkig erg nuchter. ‘Laten we eerst maar zorgen dat het kindje gezond ter wereld komt’, zei mijn moeder. Ondertussen had ze mijn vader gebeld en ook hij kwam direct naar het ziekenhuis. Daar stond een groot team klaar om mij te helpen.”

Een meisje 

“Toen ik eenmaal op de verloskamer lag, was ik eigenlijk best ontspannen. Ik had me bij de situatie neergelegd. Daarna ging het snel: om kwart over vier lag ik op de verloskamer en een uur later is Romy geboren. De steun van mijn ouders was voor mij heel belangrijk. Nu stond ik er niet alleen voor. Tussen de weeën door hebben we zelfs gelachen, gewoon omdat het zo’n bizarre situatie was. Tijdens het persen voelde ik: dit wordt een meisje. En ik kreeg gelijk. Toen ze op mijn borst werd gelegd, was ik dolblij.”

Ik heb geen seconde gedacht dat ik niet voor haar wilde zorgen. Het voelde alsof het zo moest zijn. Toch was het ook onwerkelijk: ik kon maar moeilijk geloven dat ik zojuist een baby op de wereld had gezet. De verloskundige stelde voor om haar voorlopig als ‘meisje’ te registreren in de computer, zodat ik nog even kon nadenken over een naam. Dat wilde ik niet, dat vond ik zo onpersoonlijk. Romy was de eerste naam die bij me opkwam, dus zo heb ik haar genoemd.”

Grote verrassing

“Hoelang Romy in mijn buik had gezeten, wisten we nog niet, dus de artsen hebben haar direct onderzocht. Ik bleek bijna 38 weken zwanger te zijn geweest. In die periode heb ik gerookt en regelmatig alcohol gedronken. De gedachte dat dit voor een baby heel schadelijk is, maakte me bang. Ik denk dat ik een engel op mijn schouder heb gehad, want al snel hoorden we dat mijn leefstijl geen gevolgen heeft gehad: Romy was kerngezond! Wat een geruststelling. Op dat moment wist nog niemand, behalve m’n ouders, dat ik plotseling moeder was geworden. Aan de telefoon vertelde ik mijn zus dat ik een verrassing voor haar had. ‘Ben je zwanger?’ vroeg ze meteen. ‘Nou, dat wás ik dus. Je hebt een nichtje’, reageerde ik. Ik had wel wat uit te leggen, haha. Er volgden twintig minuten van ongeloof en daarna heel veel tranen. Volgens mij was ze nog meer in shock dan ik. Mijn zus heeft direct onze vriendenkring gebeld en gevraagd of ze nog babyspulletjes voor ons hadden. Een paar dagen later stond het huis van mijn ouders helemaal vol, we hadden zelfs dingen dubbel. Mijn vrienden hebben geld ingelegd om praktische spullen te kopen, zoals luiers. Ongelofelijk dat mensen zo veel wilden geven, iedereen stond voor ons klaar. Toen merkte ik pas hoe groot mijn vriendenkring is.”

Even wennen

“Na de geboorte van Romy had ik zo veel aan mijn hoofd, dat ik ervoor heb gekozen om haar vader niets te vertellen. Ik moest zelf erg wennen aan het idee om ineens moeder te zijn. Tot nu toe heb ik geen contact met hem gehad, en dat wil ik op dit moment zo laten. Zelfs mijn ouders weten niet wie hij is. Als Romy wat ouder is en ze wil graag weten wie haar vader is, zal ik het aan haar vertellen. Maar daar ben ik nu niet mee bezig – dat stel ik nog even uit. Ik vind het niet moeilijk om Romy alleen op te voeden. En ik ben nog jong, wie weet komt er ooit een vaderfiguur in haar leven.

Natuurlijk mis ik soms een man in huis, vooral als Romy ziek is of als haar tandjes doorkomen. Dan huilt ze veel en slaap ik weinig. Het lijkt me lekker om dan te kunnen zeggen: schat, ga jij even? Maar als ik er even doorheen zit, maakt haar lach alles weer goed. De eerste maanden heb ik alle hulp aangepakt die me aangeboden werd, en daar heb ik veel aan gehad. Mijn wereld stond echt op z’n kop: er kwam zo veel op me af. Ineens was ik mama en moest ik voor zo’n klein wezentje zorgen. Mijn vriendinnen leefden maanden toe naar de geboorte van hun kindje. Ze kregen echo’s en hadden alle tijd om de babykamer in te richten. Bij mij ging het in de verkeerde volgorde: eerst een baby, toen een babykamer. Die voorbereiding heb ik wel gemist, maar daar denk ik niet te vaak over na. Bij mij ging het gewoon anders, klaar.”

Positieve reacties

“Kort na de geboorte van Romy werd in mijn dorp veel over ons geroddeld. Om verwarring en verdraaide verhalen te voorkomen, besloot ik het nieuws zelf op Facebook te delen. Dan zou het in één keer duidelijk zijn. Gelukkig kwamen daar alleen maar positieve reacties op. ‘Hoe kun je negen maanden zwanger zijn zonder het te weten?’ was natuurlijk de meestgestelde vraag. Mensen vroegen het na een paar maanden zelfs weer, omdat ze het maar niet konden geloven. Dat deed wel pijn. Niet weten dat je zwanger bent, dat is toch onmogelijk? Nou, ik ben het bewijs.

Er zijn een aantal verklaringen voor mijn zwangerschap. Zo ligt mijn baarmoeder verder naar achter, waardoor er bijna geen buik te zien was. Het kleine buikje dat ik had, vond ik niet raar. Door mijn situatie – ik had geen baan, zat alleen thuis en had een slechte gezondheid – had ik vaak depressieve gevoelens. Ik snoepte veel, dus een paar extra kilo’s waren voor mij niet meer dan logisch. En sinds ik ben gestopt met de pil, ben ik altijd onregelmatig ongesteld geweest, zelfs door mijn zwangerschap heen. Zwangerschapskwaaltjes, zoals vermoeidheid en pijn in mijn bekken, zijn gelijk aan de symptomen van mijn ziekte fybromyalgie. Er gingen dus geen alarmbellen rinkelen.”

Zin in het leven

“De geboorte van Romy is het mooiste wat mij ooit is overkomen. Sinds haar geboorte heb ik weer zin in het leven. Ik ga op tijd mijn bed uit, moet naar buiten en kook ’s avonds een fatsoenlijke maaltijd. Dingen die ik daarvoor niet altijd deed. Ik geniet er enorm van om moeder te zijn en vind het heerlijk Romy te zien opgroeien. Ik zei altijd: kinderen neem je niet, die krijg je. Vaak denk ik dat het zo heeft moeten zijn.”

Lees ook: Sanne liet na ruim 22 weken haar zwangerschap afbreken