Carolien is jaloers op haar zus Annette: ‘Ze heeft alles’

7 maart 2024

Carolien (36) heeft alles níet wat haar zus Annette (33) wel heeft: Een eigen bedrijf, leuke vent en prachtige kinderen.

Carolien: “Dat liedje van Veldhuis & Kemper, Ik wou dat ik jou was,  past wel bij mij. Ik voel me vaak een mislukkeling als ik naar mijn jongere zus kijk. Zij heeft alles zo goed voor elkaar. Annette en ik zijn opgegroeid in een fijn en warm gezin, met nog een jongere broer. Ik ben de oudste thuis en dat betekende dat ik het wiel moest uitvinden. Voor mij als oudste golden nog andere regels dan voor Annette, een paar jaar later.  Mijn eerste vriendje mocht, na lang zeuren bij mijn ouders, pas blijven slapen toen ik zeventien was. Annette was zestien jaar toen ze verkering kreeg en haar vriend mocht meteen komen logeren.”

Buitenstaander

“Mijn ouders hadden ook altijd hogere verwachtingen van mij, leek wel. Ik ging na de basisschool naar het vwo en ze waren teleurgesteld toen ik na de tweede klas toch maar havo ging doen. Nu deed ik ook niet echt mijn best, maar het was ook te hoog gegrepen voor me. Annette startte op de mavo. Ik kan me niet herinneren dat ze aan haar hebben getrokken om haar naar een hoger niveau te krijgen. Onze broer is een jaar jonger dan Annette. Zij hadden een goede band en werden door de omgeving vaak gezien als tweeling, omdat ze bijna even groot waren en op elkaar leken. Ik weet nog dat ik me daardoor als kind een beetje een buitenstaander voelde. Het was ‘die twee-eenheid’ en Carolien, in mijn ogen.”

Op slag ’n rothumeur

“De basis voor mijn jaloezie is dus in mijn jeugd gelegd. Daarbij geloof ik dat het een karaktertrek is. Mijn moeder is ook vrij jaloers aangelegd. Toen haar beste vriendin onlangs haar nieuwe auto kwam laten zien, zei ze daarover tegen mij dat ze niet begrijpt wat een vrouw van haar leeftijd, de kinderen al de deur uit, nou met zo’n grote bak moet. De jaloezie droop ervan af; ik weet namelijk dat mijn moeder zulke auto’s geweldig vindt. Ze misgunt het haar vriendin niet, maar het steekt haar op zo’n moment wel dat zij niet zo’n mooie auto heeft. We hebben het er nog nooit over gehad, maar ik weet dat het bij haar zo werkt. Zo zit het bij mij namelijk ook. Ik kan ook op slag een rot­humeur krijgen als ik van een vriendin hoor dat ze promotie heeft gekregen of een gaaf nieuw project op haar werk heeft lopen. Dan heb ik weer even duidelijk voor ogen hoe stom ik mijn baan vind en dan wil ik óók waardering voor mijn inzet in de vorm van een hoger salaris of een nieuwe uitdaging.”

Vreemde gewoontes

“Mijn zus en ik leiden totaal verschillende levens. Ik ben de ware tot op de dag van vandaag niet tegengekomen, zij is al acht jaar gelukkig getrouwd. Ik heb talloze kortere relaties gehad en ben inmiddels mijn geloof in de liefde een beetje verloren. Er lopen zo veel gestoorde mannen rond! Ik kan een boek schrijven over de dates die ik heb gehad met mannen die helemaal vol zijn van zichzelf. Of mannen die er wat vreemde gewoontes op nahouden. Zo had ik een leuke man ontmoet, toen die na de tweede date vertelde dat hij zichzelf het liefst zag in een relatie met meerdere vrouwen. Ik wist niet wat ik hoorde! Ik vertelde het Annette die er vreselijk om moest lachen. ‘Jij trekt ze gewoon aan, die gekken’, reageerde ze. Ik lach op zo’n moment wel mee, maar het steekt me ook. Want een leuke man aan wie nauwelijks iets mankeert, ben ik nog niet tegengekomen.” Annettes man is geweldig. Een onwijs sociale vent die altijd naar haar luistert. Echt superknap is hij niet, maar hij heeft wel iets leuks. Samen hebben ze twee dochters, mijn nichtjes. Ik ben gek op ze en ze logeren regelmatig bij mij. ‘Jij bent hun surrogaatmoeder’, zegt Annette weleens. Lief bedoeld, maar ook dat doet weer pijn. Want ik wil geen surrogaatmoeder zijn. Ik wil zelf een kind. Maar of dat ooit gebeurt, weet ik niet.”

Steek van jaloezie

“Mijn vriendinnen praten makkelijk over mijn kinderwens. ‘Zoek een donor! Je hebt toch geen man nodig om een kind te krijgen?’ Daar heb ik ook wel over nagedacht, maar zo gemakkelijk is dat niet. Ik werk nu fulltime en hoewel ik een prima salaris heb, houdt het in je eentje niet over. Mocht ik een kind krijgen, dan zou hij of zij vijf dagen per week naar de opvang moeten en dat wil ik eigenlijk niet. Maar minder werken zou ook geen optie zijn, dan zou ik financieel in de problemen komen. Ik wil niet zeggen dat het onmogelijk is om alleen een kind te krijgen, maar zo makkelijk als mijn vriendinnen erover praten, is het zeker niet. Daarbij lijkt het me ook heftig om in je eentje de verantwoordelijkheid te dragen en een kind op te voeden. Doordat de drie essentiële zaken in mijn leven – werk, kinderen en de liefde – nog zo onsuccesvol zijn en dat dit bij Annette juist fantastisch loopt, ben ik gewoon stikjaloers op haar. Ik wil dat ook allemaal. Als ze met haar meiden bij mij is geweest, lachend weer in haar auto stapt en ik haar uitzwaai, voel ik een steek van jaloezie in mijn maag. Ik misgun het haar heus niet. Ze is mijn zus en ik hou van haar, dus haar geluk kan mij niet groot genoeg zijn. Ik vind het alleen niet eerlijk verdeeld allemaal.

Mijn ontevredenheid zit me dwars. Vaak probeer ik te focussen op de dingen in mijn leven die wél leuk zijn. Zo heb ik fantastische vriendinnen. En vrijheid; ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik heb twee katten waar ik gek op ben. En, niet onbelangrijk, ik ben gezond. Toch is er die leegte van de kinderloosheid en het gemis van een liefde die ik niet zomaar invul.”

Lees ook: Nicole is in haar eentje mantelzorger voor haar ouders: ‘Mijn broers steken geen vinger uit’

Weekendje weg

“Een jaar geleden was ik een weekendje met mijn zus weg. ’s Avonds trokken we een fles wijn open en na een paar glazen sneed ik het onderwerp aan. Ik was emotioneel, Annette ook. In tranen vertelde ik haar dat ik zo jaloers op haar was. Ze begreep het voor een deel. Maar ze was ook hard voor me. Zo vond ze dat ik mezelf een schop onder mijn kont moest geven en veel te lang in mijn huidige baan bleef hangen. Ik moest mijn zekerheden overboord gooien en mijn hart meer volgen. En hetzelfde vond ze van mijn kinderwens. Als die écht zo groot was als ik zei, dan moest ik daarnaar handelen. Ze vertelde dat zij en haar man in hun bedrijf best wel risico’s hadden genomen en bij vlagen ook veel stress hadden. ‘Het lijkt van de buitenkant misschien allemaal wel helemaal geweldig, maar reken maar dat wij regelmatig moeilijke knopen door moeten hakken. Je hebt met een eigen bedrijf veel verantwoordelijkheid, ook als je op vakantie bent. En de zorg voor twee kinderen is ook niet altijd rozengeur en maneschijn’, zei ze. Het zette me wel aan het denken. Het gras is natuurlijk altijd groener bij de buren. Ik zie haar niet vaak en weet dus niet precies hoe haar leven er achter haar voordeur uitziet. Ook zij zal zorgen hebben en is weleens ongelukkig. Ik nam me de dag erna voor mijn jaloerse gevoelens stop te zetten. Maar toen Annette een maand later helemaal hyper belde om te vertellen dat ze een prachtig nieuw vrijstaand huis hadden gekocht, kon ik wel janken. Wanneer komt het geluk nou een keer mijn kant op?”

Oneerlijk

“Een half jaar geleden vierde mijn moeder haar zeventigste verjaardag. Annette kwam wat later binnen en ze had haar twee meiden prachtig aangekleed. Ze zag er zelf ook stralend uit. Als ‘cadeautje’ vertelde ze mijn moeder dat ze een derde kindje verwachtte. Iedereen was uitzinnig van vreugde. Ik heb gelukkig de schone schijn op het moment zelf op kunnen houden, maar ik heb me snel teruggetrokken op het toilet om even flink te huilen. Drie kinderen. En ik geen één. Zoiets is toch oneerlijk?

Aan de slag

Ik heb sinds het gesprek met Annette mezelf voorgenomen mijn geluk wat meer in eigen hand te nemen. Dat vind ik lastig, want ik ben niet zo’n risiconemer; ik hou meer van zekerheid. Maar ik wil echt van dat jaloerse gevoel af. Zo ben ik aan het rondkijken voor een
andere baan. Ik overweeg zelfs om in de avonduren een opleiding te gaan doen tot nagelstyliste, want het lijkt me ook wel leuk om echt voor mezelf aan de slag te gaan. Wat betreft kinderen, dringt de tijd. Ik ben 36 en daarmee dus al ‘behoorlijk oud’. Sinds een paar weken bezoek ik een psycholoog met wie ik dit soort zaken bespreek. Ik heb hulp nodig, iemand die mij een beetje bijstuurt en tips geeft. Mijn jaloezie is een karaktereigenschap die ik maar wat graag zou inwisselen. Mijn zus heeft er niet zo veel last van dat ik jaloers op haar ben, maar ik des te meer. Het wordt hoog tijd dat ik eraf kom. De eerste stappen heb ik gezet.”

Lees ook: Anouk: ‘Een maand na mama’s dood, had mijn vader alweer een nieuwe vriendin’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.