Stefanie: no matter how long…

4 mei 2018

Stefanie wordt even hevig geraakt door de afstand die zij voelt met twee van haar adoptiekinderen. 

Stefanie wordt even hevig geraakt door de afstand die zij voelt met twee van haar adoptiekinderen.

Toen ik in het ziekenhuis lag, kocht Dirk een nachtjapon voor mij. Er staan vliegende ganzen op met de tekst: ‘No matter how long…’ Het voelt alsof de tekst voor mij is geschreven.

Ik ben al lang hersteld. De reis van het leven gaat door, net als het trekken van de ganzen. Uiteindelijk komen de trekvogels elk jaar, door weer en wind, op hun bestemming terecht: ‘No matter how long.’

Trektocht
Mijn trektocht kent ook verschillende weertypes. Hoeveel tegenwind er ook is, ik probeer liefdevol te reizen naar een bestemming vol innerlijke vrede. Het maakt niet uit hoe lang ik erover doe, als ik er maar vertrouwen in houd. De afstand tussen mij en twee van mijn adoptiekinderen raakte mij zo hevig, dat het onmogelijk leek om verder te reizen. Toch ga ik door en kies voor de liefdevolle weg. Als ik eens een afslag van wrok en oordeel neem, begeleid ik mezelf terug naar de weg der liefde, omdat die weg nooit doodloopt.

Eerste stap
Er is weer contact met één van die twee kinderen. Na veel overleg met zijn woonbegeleiding, is het tot een afspraak gekomen op het steunpunt van het begeleid wonen. Het is een eerste stap. Om hen te leren begrijpen, heb ik me verdiept in mensen die als kind niet goed gehecht zijn, door bijvoorbeeld verwaarlozing. Zij kunnen moeite hebben met het onderhouden van contact. In hun hechtingsjaren hebben zij geen liefde ontvangen, waardoor zij later nog steeds bang kunnen zijn om afgewezen te worden.

Eigenwaarde
Er wordt ook wel gesproken van: ‘aantrekken en afstoten.’ Het ene moment willen ze contact, het volgende moment komt het angstaanjagend dichtbij en blijven ze ineens weg. We zullen zien hoe de reis verder gaat. Ik probeer dicht bij mijn eigenwaarde te blijven, veilig voor mezelf en mijn omgeving. Ondertussen wil ik liefhebben, niet oordelen of analyseren en loslaten wat er in het leven van mijn volwassen kind gebeurt.

Dichterbij brengen 
In zorgelijke situaties zal de begeleiding hem ondersteunen. Ik zal er af en toe alleen maar zijn. Het klinkt gek, maar een bepaalde mate van afstand, zal mij juist dichter bij dit kind brengen. Dat heb ik moeten leren. Het is moeilijk. Door de adoptie heb ik bewust voor mijn kinderen gekozen. Het voelt vanzelfsprekend om in te kunnen grijpen, maar dat doe ik niet meer. Dat zal juist afstand creëren. Zo is het beter. We zijn op de goede weg. No matter how long…

OVER STEFANIE