Stephanie was getrouwd met een narcist: ‘Tien jaar lang heeft hij me voorgelogen en bedrogen’
13 maart 2024
Stephanie (48) was twintig jaar getrouwd met Richard (46). Samen hebben ze vier kinderen (20, 16, 14 en 12). Twee jaar geleden ontdekte Stephanie dat haar man al tien jaar vreemdging. “Over een affaire kun je je nog heen zetten, maar tien jaar leugens en bedrog?!”
Stephanie: “Het is me vaak gevraagd: of er nooit aanwijzingen zijn geweest, of er nooit alarmbellen zijn gaan rinkelen. Vragen die ik mezelf natuurlijk ook al tientallen keren heb gesteld. En ja, natúúrlijk waren er gekke dingen in die tien jaar dat mijn man Richard zijn dubbelleven leidde: leugens, rare alibi’s en zelfs keiharde bewijzen dat hij vreemdging. Maar ik negeerde de signalen en koos ervoor zijn verhalen te geloven. Zelfs toen ik al lang niet meer happy met hem was en er flinke barsten in ons huwelijk zaten. Ik wilde niets liever dan blijven geloven in het ideaalplaatje dat ik had van ons gezin.”
Scheiden doe je niet
“Richard en ik zijn allebei opgegroeid op een agrarisch bedrijf in het zuiden van het land. Onze moeders waren allebei huisvrouw, onze vaders boer en we kregen met de paplepel ingegoten dat het huwelijk heilig was. Zeker als je kinderen hebt. Scheiden doe je gewoon niet.
Richard was mijn eerste vriendje. Onze verkeringstijd was gezellig, ondanks dat we elkaar niet vaak zagen. In het weekend gingen we vaak met een hele groep naar de disco. Richard werkte in die tijd al veel in het melkveebedrijf van zijn vader, maar hij zat ook nog op school en had daardoor weinig tijd voor mij.
Ik had verwacht dat dat zou veranderen als we zouden samenwonen. Maar toen we eenmaal waren getrouwd, kwam Richard om in het werk. Hij werkte zes dagen per week op de boerderij en moest er elke ochtend vroeg uit. Zijn vader nam de zondagochtenden op zich, zodat Richard naar de sportschool kon. Tijd voor ons samen bleef nauwelijks over, want ’s avonds lag hij er al vroeg in.
Ook verwachtte Richard dat ik net als zijn moeder alle huishoudelijke taken op me nam. Ook al had ik een baan, als hij klaar was met werken, verwachtte hij dat het eten op tafel stond en de was schoon in de kast lag. En volgzaam als ik was, zorgde ik daar voor, ook al voelde ik me er niet fijn bij.”
Tranen wegslikken
“Al snel nadat we trouwden, kregen we kinderen. We komen allebei uit een gezin van vier kinderen, dat wilden we zelf ook. Maar ook nu weer was Richard voor een traditionele rolverdeling. De zorg voor de kinderen en de opvoeding kwamen vooral op mij neer. Na de geboorte van de eerste nam Richard nog twee dagen verlof, bij de andere kinderen ging hij dezelfde middag terug naar de boerderij om de koeien te verzorgen. Nu zeg ik: belachelijk. Maar toen geloofde ik Richard als hij zei dat het niet anders kon en slikte ik mijn tranen weg.
Dat de oudste een huilbaby was, maakte het er niet makkelijker op. Als ik doodmoe naar de boerderij belde om te zeggen dat ik het gehuil niet meer trok, gooide Richard gewoon de hoorn erop. Hij was te druk. Als ik op mijn vrije dag naar de kapper wilde, moest ik een oppas regelen. Hij wilde nooit even naar huis komen om te helpen. Als hij thuis was, was hij wel een leuke vader en speelde hij met de kids. Alleen waren dat maar een paar uurtjes per week. Te weinig naar mijn zin.
Richard gaf aan dat hij tussen twee vuren zat: zijn vader trok aan hem vanwege het bedrijf, ik wilde dat hij meer thuis was. Hij vond mij maar een zeur. Hij wilde een vrouw die thuis de boel draaiend hield, lachte om zijn grappen en bereidwillig klaar zou liggen in bed, denk ik achteraf. Hij had ook liever dat ik stopte met mijn werk, dan kon ik me nog meer richten op ons gezin en had ik hem niet zo nodig. Maar dat weigerde ik. Gelukkig, want achteraf was dat mijn redding.”
Eenzaam en verdrietig
“Wat ik niet wist, was dat het slecht ging met het bedrijf. Richard had de boerderij inmiddels voor negentig procent overgenomen en een tweede hypotheek genomen op ons huis. Ook zat al ons spaargeld erin. Toen ik hoogzwanger was van de derde, stonden er deurwaarders op de stoep. Richard beloofde dat het allemaal goed kwam. Maar het kwam niet goed. Het bedrijf ging failliet. En wij ook.
Ik was woedend dat hij me nooit iets had verteld over de malaise. Ik voelde me geen volwaardig partner. Richard had mij niet ongerust willen maken, zei hij. Maar ondertussen zaten we in de ellende. Drie jaar lang zaten we in de schuldsanering. Gelukkig konden we wel in onze woning blijven en waren mijn ouders zo lief om kleding voor de kinderen te kopen.
Richard vond gelukkig weer een baan. Iets heel anders: hij ging in de verzekeringen. Hij volgde cursussen en we krabbelden langzaam weer uit het financiële dal. Het enige nadeel was dat Richard nu nog vaker van huis was. Hij reed het hele land door om polissen te verkopen. Ook in het weekend was hij vaak en lang weg. Clubjes, zwemles, verjaardagen: overal stond ik alleen voor, ik moest altijd alles zelf regelen. Daardoor voelde ik me eenzaam en verdrietig.”
Aanmodderen
“Als Richard thuis was, was de sfeer gespannen. Hij wilde vaak vrijen en af en toe gaf ik toe, maar over het algemeen had ik weinig zin. Als iemand niet oprecht naar je luistert of tijd voor je vrijmaakt, waarom zou ik dan nog willen vrijen? Geld om samen een avondje of weekend weg te gaan, hadden we niet en relatietherapie – wat ik voorstelde – wilde Richard niet. Dat kostte alleen maar tijd en geld. Dus modderden we aan. Aan scheiden dacht ik niet. Dit was mijn gezin en daar moest ik het mee doen, vond ik.
In die periode is Richard online op zoek gegaan naar andere vrouwen, dat ontdekte ik toen ik een keer in zijn computer keek en chats zag. Hij beweerde dat hij op zoek was naar gesprekspartners, om zijn problemen mee te bespreken. Hij had weinig vrienden, dit was zijn manier om zich te uiten. Het stak dat hij wel met wildvreemden kon praten en niet met mij, maar ik hoopte heel naïef dat het hem zou helpen en de sfeer thuis zou verbeteren.”
Niks aan de hand
“Op een dag werd ik gebeld door een man die me vertelde dat zijn vrouw met mijn man in het park was gezien. Hand in hand. Huilend belde ik Richard, die op zijn werk was: wat deed hij daar? Wat had dit te betekenen? Richard snelde naar huis. Volgens hem was er niet veel aan de hand geweest. Het was een kennis, met wie hij goed kon praten. Maar hij snapte het als ik wilde scheiden.
Ik werd zo boos om die opmerking! Wilde hij dan niet knokken voor ons? Richard legde de bal bij mij: als ik er niet mee kon leven dat hij vrouwelijke kennissen had, moesten we maar uit elkaar. Meer viel er volgens hem niet over te zeggen. Ik vond het raar dat hij hand in hand liep met een vrouw, maar een scheiding leek me vreselijk voor de kinderen, dus slikte ik mijn boosheid in. We gingen door alsof er niets was gebeurd.”
Een soa
“Nu denk ik: had dóórgevraagd, had hem laten bloeden. Ik had meteen moeten opstappen, voor mezelf moeten kiezen. Maar dat deed ik niet. Ook niet toen ik een paar jaar later met bloedverlies en buikpijn naar de gynaecoloog ging en zij een soa constateerde. Naïef vroeg ik wat het betekende. ‘Dat je man met een ander heeft gevreeën’, legde ze uit. Ik schrok me rot. Dit was wel iets anders dan hand in hand lopen! Weer belde ik Richard woedend en wéér gaf hij geen verklaring. Hij draaide het zelfs om: ik was vreemdgegaan, beweerde hij. Maar na lang aanhouden gaf hij toe dat hij een slippertje had gemaakt, omdat hij zo veel behoefte had aan seks en thuis tekortkwam.
Ik vond het vreselijk. Ergens kon ik nog begrijpen dat hij een keer was vreemdgegaan – zo vaak deden wij het niet meer – maar niet dat hij dat onbeschermd had gedaan en daarmee mijn gezondheid in gevaar had gebracht. Ik was kwaad, maar hij bood niet eens zijn excuses aan. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ook toen gingen we weer verder alsof er niets was gebeurd. Ik eiste dat hij niet meer vreemdging en ik wilde niets liever dan hem geloven toen hij zei dat hij dat niet meer zou doen. Ik was doodsbang dat Richard bij me weg zou gaan en ik alleen kwam te staan of zelfs mijn kinderen en mijn huis zou kwijtraken.”
Tien jaar leugens
“Zo gingen er jaren voorbij. Ik genoot van mijn grote gezin, dat hield me op de been. Richard vertrouwen kon ik niet meer, maar ik hoopte dat hij zijn leven had gebeterd. Zelf deed ik mijn best om onze problemen in bed op te lossen. Ik stemde in met seks, ook als ik geen zin had. En ik verzon leuke dingen om met zijn tweetjes te doen, maar Richard wilde eigenlijk nooit tijd investeren in mij. Als we al iets deden, was het met de kinderen erbij.
Twee jaar geleden waren we in de zomer in Italië. Richard deed al dagen afstandelijk en ontweek me. Toen ik na een paar dagen klaagde dat hij me nog geen enkele keer had gezoend, zei hij vanuit het niets dat hij niet meer verder wilde met me en na de vakantie de scheiding wilde aanvragen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Een verklaring gaf hij niet, hoe vaak ik er ook om vroeg. Ik voelde me afschuwelijk eenzaam, zat daar midden in Italië met een man die me niet meer aanraakte en nauwelijks nog aankeek. Voor de kinderen hield ik het gezellig, maar van binnen ging ik kapot.
Thuis wilde hij ineens wel praten. Hij vertelde niet alleen dat hij vanuit Italië al een advocaat in de arm had genomen, maar biechtte ook op dat hij me al tien jaar ontrouw was geweest! Dat hij een jaar een verhouding had gehad met de vrouw uit het park en zes jaar met zijn secretaresse met wie hij onder werktijd afsprak. Tussendoor sliep hij met vrouwen die hij online had ontmoet. Hij wilde nu scheiden, zodat hij verder kon met zijn secretaresse.”
Alleen maar huilen
“Ik raakte in paniek en kon alleen maar huilen. Mijn hart bonkte bijna mijn lijf uit. De waarheid was te gruwelijk. Ik vloog Richard bijna aan. Deze keer wilde ik alles weten. Alle gruwelijke details.
Achteraf vielen alle puzzelstukjes op z’n plek. Nu begreep ik waarom hij nooit thuis was als ik vanaf mijn werk naar huis belde. Waarom hij, als hij thuis had gewerkt, de was niet uit de wasmachine had gehaald of brood had gekocht terwijl ik dat wel had gevraagd. Hij was helemaal niet thuis geweest, maar bij zijn minnares! En ik snapte nu ook zijn rare computergedrag en waarom hij urenlang appte en zijn telefoon verstopte. En waarom hij me nooit meer echt in mijn ogen aan keek…”
Verwijten en schunnige berichtjes
“De volgende dag ging Richard weg, naar ‘een vriend’. Dat wilde hij zelf, zei hij. De kinderen waren verbaasd en verdrietig. Ze snapten er niets van. Ik was alleen maar heel erg kwaad. Alsof ik nu pas besefte wat hij me al die jaren had geflikt. Ik stopte al zijn kleding in koffers. Maakte knopen van de mouwen van zijn overhemden en propte onderbroeken in zijn sokken. Ik was zo boos! De eerste nachten sliep ik niet. Ik lag te malen en appte Richard aan een stuk door. Verwijtende, gemene en schunnige berichtjes. Ik was woedend dat hij onze relatie blijkbaar al jaren geleden had opgegeven, terwijl ik altijd voor hem had klaargestaan. Ik had zelf geen carrière gemaakt, omdat hij nooit de zorg en huishoudelijke taken wilde delen. Uiteindelijk moest ik aan de slaappillen. Ik was helemaal op.
Ik heb psychische hulp gezocht. Over een affaire kun je je nog heen zetten, maar tien jaar leugens en bedrog?! Dat was niet te doen. Mede door de therapie klom ik toch langzaam uit het dal. De psycholoog leerde me dat Richard een narcistische man is, een ster in de werkelijkheid anders afschilderen, de schuld bij een ander leggen en zichzelf als slachtoffer zien. Ook leerde ik dat ik meer op mijn intuïtie had moeten vertrouwen. Dat ik de rode vlaggen en alle signalen niet had moeten negeren, maar hem om uitleg had moeten vragen.”
Genieten van vrijheid
“Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik kon gelukkig met de kinderen in ons huis blijven wonen en ben fulltime gaan werken. Doordat ik meer uren maak en de kansen pak die ik krijg, ben ik inmiddels teamleider. Ik geniet van mijn vrijheid. Als de kinderen bij Richard zijn, boek ik een dagje wellness of ga ik shoppen met een vriendin. Ik ben ook snel weer aan het daten geslagen en heb zelfs een paar keer seks gehad met een man. Er ging een wereld voor me open, ik wist niet dat mannen ook zo onzelfzuchtig konden zijn!
Terugkijkend ben ik er sterker uitgekomen. Eindelijk is er ruimte om mezelf te kunnen zijn. Ik denk veel meer aan mijn eigen geluk en cijfer me niet langer weg voor een ander. Al die jaren was ik bang om alleen te zijn, maar dat is lang zo erg niet. Voorgelogen worden en ongelukkig zijn, is veel erger. Dat zal me nooit meer gebeuren!”
Tip van de redactie
In dit boek legt Marjan de Vries stapsgewijs en aan de hand van vele voorbeelden uit haar praktijk uit hoe je narcisme kunt herkennen en vervolgens hoe je weerbaarder kunt worden binnen de relatie, of daarbuiten, als je besluit de relatie te beëindigen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Uit de schaduw van narcisme
Lees ook: ‘Ik bleek niet zijn vriendin, maar zijn minnares!’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
