Anne leefde op bijstandsniveau, maar is nu een succesvol zakenvrouw
18 juni 2018
Na haar scheiding moest Anne (57) elk dubbeltje tien keer omdraaien. Dankzij hard werken én haar lef runt ze nu een succesvol bedrijf en zijn haar financiële zorgen voorbij. “Ik ben er trots op dat ik het op eigen kracht heb bereikt.”
Na haar scheiding moest Anne (57) elk dubbeltje tien keer omdraaien. Dankzij hard werken én haar lef runt ze nu een succesvol bedrijf en zijn haar financiële zorgen voorbij. “Ik ben er trots op dat ik het op eigen kracht heb bereikt.”
Anne: “Mijn ouders hebben mij geleerd dat je hard moet werken voor je geld. Dus toen ik er op mijn 31ste na mijn scheiding alleen voor kwam te staan, hoefde ik niet bij hen mijn hand op te houden. Ze hielpen waar ze konden met de zorg voor mijn drie kinderen – die waren toen elf, zeven en vijf, maar financieel moest ik het zelf zien te redden. Dat was pittig. Ik runde een eigen bedrijfje waarmee ik kleine ondernemers administratief ondersteunde. Zo nam ik bijvoorbeeld de telefoon aan van een loodgieter en deed zijn administratie. Dat liep aardig, maar het was zeker geen vetpot.
Een groot deel van mijn inkomen ging op aan een hulp. Zij deed het huishouden en zorgde meestal voor mijn kinderen als ik werkte. Na het betalen van alle vaste lasten bleef er weinig over. Mijn ex-man is een Amerikaan. Hij was na onze scheiding teruggegaan naar Amerika en betaalde geen alimentatie omdat hij geen inkomen had. Dankzij huursubsidie en kinderbijslag kon ik net rondkomen. Aan het einde van de maand verzamelden mijn kinderen alle lege flessen, om van die vijf gulden twee broden en een doos eieren te kopen. Zo konden we weer twee dagen vooruit.
Het moeilijkste vond ik dat ik mijn kinderen vaak ‘nee’ moest verkopen. Als ze vroegen om nieuwe Nike-schoenen, legde ik uit dat die veel te duur waren – terwijl hun vriendjes wél een nieuw paar kregen. Daar voelde ik me soms schuldig om, want je wilt je kinderen het beste geven. Ik was inventief en deed mijn best om het toch zo leuk mogelijk voor ze te maken. Zo organiseerde ik op hun verjaardagen een crossfietswedstrijd en gingen we in de zomervakantie een weekje logeren in de caravan van mijn tante. Het was een kwestie van overleven – niet makkelijk, maar als ik nu terugdenk aan die tijd waren we niet ongelukkig.”
Bewijsdrang
“Op een dag ontving ik een bericht van de sociale dienst. Ik kon beter een uitkering aanvragen, dan hield ik meer geld over. Ook zou ik dan het recht hebben om bijvoorbeeld een nieuwe koelkast aan te vragen. Destijds adviseerden ze dat soort dingen nog, nu zou dat natuurlijk nooit meer gebeuren. Hoewel ik al op bijstandsniveau leefde, vertikte ik het om écht de bijstand in te gaan. Ik vond mijn werk leuk en wilde mezelf ontplooien. Bovendien voelde ik een sterke bewijsdrang: ik heb slechts de mavo gedaan, maar kijk eens wat ik kan? Als kind kreeg ik op school havo/vwo-advies. Maar mijn ouders stuurden me naar de mavo omdat ze voor mij een toekomst zagen in de verpleging. In die tijd ging je niet tegen je ouders in, dus maakte ik de mavo braaf af. Daarna heb ik verschillende banen gehad: ik was au-pair in Frankrijk, werkte achter het loket van de Nederlandse Spoorwegen en bij de technische dienst van IBM. Rond mijn dertigste startte ik mijn eigen administratieve bedrijf. Mijn familie zag het ondernemerschap als een groot risico, maar ik wilde laten zien dat ik het kon. Op een dag zou ik het gaan maken.”
‘Ik wilde laten zien dat ik het kon. Op een dag zou ik het gaan maken.’
Nieuw avontuur
“Een paar jaar later ging ik naast mijn administratieve werkzaamheden psychologie studeren. Dat vak interesseerde me en ik wilde graag studeren, want die kans had ik nooit gehad. Nu de kinderen wat ouder en zelfstandiger werden, had ik daar tijd voor. Al tijdens de studie opende ik mijn eigen psychotherapeutische praktijk en die liep al snel heel aardig. Ik kreeg wat meer te besteden en na mijn afstuderen besloot ik te stoppen met mijn administratieve werk, om me volledig op mijn praktijk te richten. Mijn cliëntenbestand groeide en dat ik niet meer elk dubbeltje hoefde om te draaien, was een verademing. Maar na drie jaar besloot ik te stoppen met de praktijk; ik vond het werk toch niet leuk genoeg.
Ik besloot mijn hart te volgen, zoals ik altijd deed en ging een nieuw avontuur aan: ik startte als coach. Ik ben goed in het begeleiden van mensen en hou van organiseren. Als ook dat werk geen voldoening zou geven, zou ik wel weer iets anders zoeken. In die periode – het was inmiddels 2009 – was LinkedIn in opkomst. Ik maakte er een profiel aan als coach zodat mensen mij konden vinden. Al gauw merkten gemeenten en bedrijven me op en huurden mij in om hun teams te begeleiden. In een paar maanden tijd kreeg ik steeds meer opdrachten waardoor mijn inkomen verder steeg.”
Lees het hele verhaal van Anne in Vriendin 25.
