Stefanie: De Monsterzolder

27 juli 2018

Adriana heeft een kinderfeestje. De overige gezinsleden zijn aan het werk. Behalve ik. Ik zit aan tafel en teken een paars, blauw en oranje monstertje. Om de punttand van het blauwe monstertje, zet ik een zwarte rand, zodat de tand eruit springt.

Adriana heeft een kinderfeestje. De overige gezinsleden zijn aan het werk. Behalve ik. Ik zit aan tafel en teken een paars, blauw en oranje monstertje. Om de punttand van het blauwe monstertje, zet ik een zwarte rand, zodat de tand eruit springt.

Ontembaar hanteer ik een slijmgroene stift. Daarmee teken ik, als opvulling van het wit op het papier, allemaal ondeugende oogjes die nieuwsgierig lezen wat ik op het vel heb gezet: ‘Welkom op de monster kampeerzolder. Kom maar binnen, als je durft…’

Op zolder slapen

‘Zullen we vanavond op zolder slapen?’ vroeg Adriana mij vanmorgen.
‘Vind je het niet te warm op zolder? Ben je na het feestje niet te moe?’ vroeg ik. Overbodige vragen. De antwoorden wist ik bij voorbaat al: Twee keer ‘nee’. Ik had beloofd om in de vakantie een nachtje op zolder te slapen. Vanavond kom ik die belofte na.

vWelkomstbord

Op de zolder zette ik het speelgoed van mijn dochtertje aan de kant. Ik hing een oude klamboe aan een balkje van de zoldering. Daaronder schoof ik het tweepersoons luchtbed met onze kussens en Adriana’s verzameling kleurrijke, pluche monstertjes erop. Ineens kwam ik op het idee van het welkomstbord.

Van ideeën komen ideeën. Ze maken me blij, al komt er af en toe een vleugje droefenis naar boven. Ik bedacht vroeger ook leuke dingen voor de oudste kinderen. Toen kon ik niet bevroeden dat het contact nu niet vanzelfsprekend is met alle vier mijn adoptiekinderen en dat er zorgen zijn.

Wanhoop en problemen

Met een monstergroene bliksempijl streep ik het verdriet weg. Als ieder kind zijn of haar weg in het leven maar vindt. Het blad van de vereniging voor ouders met adoptiekinderen ligt op tafel. Vandaag zat het bij de post. De verhalen die erin staan zijn herkenbaar voor mij. Het leven na adoptie kan goed gaan, maar kan ook gepaard gaan met wanhoop en problemen. Het verenigingsblad, de hulp van een psychologe en meditatieoefeningen helpen mij.

Monstertjes 

Ik leef in het nu en ervaar mooie, meervoudige moeder- en kindbanden. Ook heb ik nog steeds leuke ideeën. Ik blijf dezelfde persoon, wat het leven ook brengt. Hoewel ik geen kunstenares ben, glimlach ik tevreden naar de vriendelijke monstertjes.
Iets creëren is een goede therapie. De kinderverhaaltjes die ik vaak maak, werken ook helend. De grootste criticus – Adriana – vindt ze leuk. Dus, geen somberheid, maar doorgaan en gelukkig verder leven! Het welkomstbord is klaar. Wat zal Adriana ervan vinden?

OVER STEFANIE

Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!

Ook interessant: Stefanie: ‘De pijn in mijn pols bleek carpaal tunnel syndroom te zijn’