Stefanie: ‘Een gedicht’
6 september 2018
Ik zou een tekenwedstrijd kunnen organiseren voor de mooiste vredestekening. Prijzengeld heb ik niet. Wel zou ik voor de winnaar een taart kunnen bakken of een gedichtje schrijven. Maar ik ben niet goed in het groots regelen van een wedstrijd. Misschien ben ik er zelfs te laf voor of heb ik gebrek aan geestdrift.
Ik zou een tekenwedstrijd kunnen organiseren voor de mooiste vredestekening. Prijzengeld heb ik niet. Wel zou ik voor de winnaar een taart kunnen bakken of een gedichtje schrijven. Maar ik ben niet goed in het groots regelen van een wedstrijd. Misschien ben ik er zelfs te laf voor of heb ik gebrek aan geestdrift.
Wel heb ik soms behoefte om de pijn in de wereld van mij af te schrijven. Toen ik jong was, schreef ik gedichtjes. Ik was een dromer en kon mijn gevoel erin kwijt. Ik wilde de wereld verbeteren en zag deuren open staan. Een wereldverbeteraar ben ik niet geworden. Ik kon zelfs niet al mijn adoptiekinderen redden, zoals mijn jongste dochtertje een vleugellamme merel redde. Op veel fronten heb ik gefaald, maar wat het leven mij duidelijk heeft gemaakt, is dat wij, mensen over de hele wereld, één ding met elkaar gemeen hebben: we willen allemaal gewoon een beetje gelukkig zijn.
Die wetenschap zou ons moeten verbinden. Toch bestaat er nog zo veel afstand, haat en oordeel. Komt dat door angst voor akelige geluiden om ons heen? Het huilen van verwaarloosde kinderen. Het zwijgen van onderdrukte mensen. Het geknetter van geweerschoten. De stilte van kapotgeschoten gebieden. Het gejammer van hongerige kinderen. Het gekerm vanuit oranje reddingsvestjes in de oceaan.
Het knagen van ons geweten. Hoe kunnen we deze geluiden negeren als we zelf moeder, zus, vriendin of partner zijn? Als we dus weten wat liefhebben is? Kunnen we niet proberen om een beetje liefde door te geven en ons geluk met elkaar te delen?
Zal ik het gewoon nog eens proberen? Een gedichtje schrijven? Zomaar, om even bij het leven stil te staan?
Een mens reikte hem de hand
Toen hij dreigde te verdrinken
In zijn oranje vestje
Van over de oceaan
Onzeker en kwetsbaar
Uitgeput en aangedaan
Hij zal die hand niet haten
Maar hoopvol doorgeven
Een dankbare herinnering
Aan een ander mensenleven
Met rijke ervaring
Uit zijn vervlogen land
Vraagt hij niet om jouw oordeel
Maar om je uitgestrekte hand
Onze rijke ervaring
Maakt ons zondaars
Net als hij
Maar ook liefdevolle wezens
Als een kind zo blij
Allemaal net als hij
Waar ben je toch bang voor
Zo bang dat er haat ontstaat
Hij zal jou niet haten
Als jij hem menswaardig laat
Haat is louter angst
Zet het aan de kant
Wees niet bang voor je medemens
Het verschil zit in jouw reikende hand
Over Stefanie
Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!
