Janne: ‘Ik durfde mijn zoon niet te vertellen dat ik zwanger was van mijn nieuwe liefde’

20 maart 2024

Toen Janne (38) en haar nieuwe vriend Victor in verwachting waren, durfde ze dat haar kinderen Julian (16) en Noa (13) niet meteen te vertellen. “Mijn zoon reageerde nog heftiger dan ik had ingeschat.”

Janne: “Mijn kinderen waren 9 en 6 jaar toen hun vader en ik uit elkaar gingen. Ze vertellen dat we gingen scheiden, is een van de moeilijkste dingen die ik in mijn leven gedaan heb.
Julian ging volledig door het lint. Hij huilde tranen met tuiten, het was hartverscheurend. Onze mededeling accepteerde hij niet. We moesten het weer goedmaken. ‘Jullie mogen niet scheiden’, snikte hij urenlang.

Noa vatte het iets rustiger op. Zij was natuurlijk jonger en heeft ook een iets minder explosief karakter. Ze is een makkelijk kind dat zich snel aanpast aan situaties. Een uur na de mededeling – haar broer was toen nog volledig buiten zinnen – liep ze de voordeur van ons huis uit. ‘Ik ga buitenspelen’, riep ze, alsof er niets was gebeurd.

Julian heeft het meeste last van onze scheiding gehad. Hij is een binnenvetter, maar als de emotie eruit komt, is het ook meteen heel intens. In de periode die volgde, kregen we steeds vaker met zijn woede-uitbarstingen te maken. Het was op een gegeven moment zelfs zo erg, dat we de hulp van een psycholoog hebben ingeschakeld. Dat hielp, gelukkig. Het was een heel heftige tijd.”

Hakken in ’t zand

“Een jaar na de scheiding ontmoette ik mijn nieuwe liefde. Ik ben heel voorzichtig geweest met het introduceren van deze man in mijn leven, in óns leven. De eerste maanden hield ik mijn relatie met Victor volledig geheim. Alleen mijn beste vriendinnen en ouders wisten ervan. Daarna heb ik de kinderen verteld dat ik iemand ontmoet had die ik wel heel erg leuk vond. Julian ging meteen met zijn hakken in het zand. Hij hoefde Victor niet te zien. Noa was wel nieuwsgierig. Ik heb Julian de tijd gegeven even aan het idee te wennen.

Op Koningsdag zag Victor mijn kinderen voor het eerst. Julian was in een feeststemming, hij had voor ruim honderd euro aan spulletjes op de rommelmarkt verkocht. De kennismaking verliep wel soepeler dan ik had gedacht. Op dat moment hadden Victor en ik al zeven maanden een relatie. Beetje bij beetje nam het contact toe. We ­gingen bijvoorbeeld een keer met z’n allen uit eten. Victor kwam eens kijken bij een voetbalwedstrijd van Juul. En gelukkig ging mijn ex-man vrij relaxed met de situatie om, wat het voor ­Julian iets makkelijker leek te maken.

Noa vond het allemaal prima. Zij vond de aandacht die ze van Victor kreeg geweldig. Hij deed natuurlijk extra zijn best om haar voor zich te winnen. Als ze vroeg of hij een spelletje wilde doen of wilde puzzelen, zei hij geen nee. Ik maakte me over die twee nauwelijks zorgen.”

Enorme kinderwens

“Toch bleef het de eerste anderhalf jaar tussen Julian en Victor moeizaam gaan. Victor deed zijn best, maar er hoefde maar iets te gebeuren of Julian ontplofte weer. Victor en ik kochten samen een huis. Ik runde niet langer alleen een huishouden met mijn kinderen, we waren weer een gezin en in dat nieuwe huis golden uiteraard ook Victors regels. Julian was inmiddels in de puberteit gekomen, met bijbehorende grote mond. Regelmatig mondde een simpele vraag als ‘Wil jij je schooltas even opruimen?’ uit in een knallende ruzie.

Victor had een enorme kinderwens. En ik werd ook zielsgelukkig bij het idee dat ik met deze man nog een kind zou krijgen. Maar als ik aan de gevolgen dacht, kreeg ik het Spaans benauwd. Hoe zou Julian reageren? Hij had al een paar keer laten doorschemeren dat ik écht niet met een broertje of zusje aan moest komen bij hem. Dan zou hij bij zijn vader gaan wonen. Noa vond het daarentegen een geweldig idee. Ze vroeg er regelmatig naar, ook in bijzijn van Julian. ‘Houd je kop, Noa’, riep Juul dan. Of hij liep boos weg, hij wilde er echt niets van weten.”

Botte reactie

“Toen onze plannen voor gezinsuitbreiding serieus werden, hebben we het de kinderen duidelijk gezegd: ‘Jongens, Victor en ik willen heel graag een kind samen. Of het lukt, weten we niet, maar we willen het jullie wel eerlijk zeggen.’ Noa begon te juichen alsof ik al zwanger was. Julian was heel bot: ‘Ik hoop dat het niet lukt’, zei hij. Ik ben met tranen in mijn ogen de kamer uitgelopen, zo ontdaan was ik door zijn reactie. Daarna heb ik erover gezwegen. Misschien lukte het inderdaad wel niet.

Twee maanden later was ik zwanger. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken toen ik naar de positieve test kreeg. Dit was wat Victor en ik zo graag wilden, maar het enige waaraan ik kon denken, was Julians reactie. Ik begon te huilen, Victor kalmeerde me. ‘Rustig, we hoeven het niet meteen te vertellen. Wen er eerst zelf maar even aan, je hormonen doen al flink hun werk, zo te zien.’ Victor was zo lief voor me. Toch bleef die onrust bij mij aanhouden. Ik wilde geen geheim voor mijn kinderen hebben. Ik wilde dit nieuws met ze delen.”

Snel een dikke buik

“Heel veel tijd kregen we niet van Moeder Natuur. Ik ontplofte, met acht weken kon ik mijn broeken al niet meer aan. Ik had alleen mijn moeder in vertrouwen genomen, en mijn ex. Met hem heb ik heel goed contact en ik wilde dat hij op de hoogte was vóórdat we het de kinderen zouden vertellen. De kans zat erin dat Julian niet meer bij mij wilde wonen. Mijn ex veegde die zorgen van tafel. ‘Dat is grootspraak. En daarbij heb ik hier ook nog een stem in. Hij is altijd welkom bij me, maar niet om weg te lopen voor zijn problemen.’ Ik was heel blij met die reactie. We konden het niet veel langer uitstellen het de kinderen te vertellen, het begon steeds meer op te vallen dat ik een dikke buik kreeg. Ook was ik verschrikkelijk misselijk. Ik probeerde dat allemaal te verbergen, maar het lukte met moeite. Victor en ik besloten het samen te vertellen, als eerste aan Julian. Als we het aan beide kinderen tegelijk zouden vertellen, zou Noa in jubelstemming zijn, wat Julian alleen maar kwader zou maken. Ik wilde hem alle ruimte geven om te reageren zoals hij dat wilde. Na een tenniswedstrijd reden Victor en ik met hem terug naar huis. We hadden een autorit van een half uur voor de boeg, lang zat, dacht ik. Dat had ik mis. Ik bracht het zo voorzichtig mogelijk. ‘Juul, we willen je iets vertellen’, begon ik. Hij wist het meteen. ‘Ben je zwanger?’ Hij vroeg het met een felheid waar ik het koud van kreeg. Ik bevestigde zijn vraag. Julian liet zich op de achterbank vallen en trok zijn jas over zijn hoofd. De hele verdere rit hield hij zijn mond, wat we ook zeiden.”

Intens verdrietig

“Thuis vloog hij meteen de trap op, naar zijn kamer. Noa wilde weten wat er aan de hand was. Ik sloot de tussendeur en vertelde, opnieuw met het lood in mijn schoenen, dat ik in verwachting was. ’Je broer vindt het heel erg’, zei ik. Noa vloog me om mijn nek. ‘Niet te hard juichen. Laat Julian maar niet merken dat je heel blij bent’, temperde ik haar enthousiasme. Ik voelde me intens verdrietig. Ik had het allemaal zo graag anders gezien. Ik had taart willen eten, mét mijn kinderen blij willen zijn. Ik voelde me ook schuldig: waren Victor en ik niet te hard van stapel gelopen? Had ik het niet gewoon bij twee kinderen moeten laten? Julian trok na een paar dagen zwijgen enigszins bij. Hij wilde weten wanneer de baby kwam. En waar de baby dan ging slapen. We spraken er verder amper over. Als er visite was en het ging over mijn zwangerschap, wist hij niet hoe snel hij de kamer uit moest komen. Gedurende mijn gehele zwangerschap, durfde ik er nauwelijks met Julian over te praten. Zijn driftbuien namen ook weer toe. Ik heb vaak spijt van ons besluit gehad. Ik was er de oorzaak van dat mijn kind zo ongelukkig was. Uiteindelijk hebben we toch weer hulp voor Julian gezocht. Hij wilde niet meewerken, maar ik liet hem geen keuze. Zijn explosies beheersten ons leven. Dit keer kozen we voor een wat alternatieve therapie, waarbij het kind leert zijn emoties beter te reguleren. Julian hoefde maar één keer te komen. Ik had er weinig vertrouwen in, het kwam op mij wat zweverig over, maar na die ene sessie bleven de driftbuien uit. Ik heb er tot op de dag van vandaag geen verklaring voor hoe dat kan. Julian vond het ook raar, maar was zichtbaar opgelucht dat het ineens zo goed ging. Al bleef het onderwerp ‘baby’ gevoelig.”

Verborgen houden

“Ik heb mijn zwangerschap wat verborgen voor Juul. Ik deed in zijn bijzijn alsof het er niet was en dat ging de laatste maanden prima. De opwinding over wat er allemaal ging gebeuren, deelde ik met Noa. Met haar kocht ik kleertjes en richtte ik het kamertje in. Juul kwam niet eens even kijken. Op de dag dat de bevalling zich aankondigde, vroeg in de ochtend, vertelden we Julian dat ik zo naar het ziekenhuis zou gaan. Hij reageerde onderkoeld. Victor bracht Noa naar school zonder iets te zeggen. Tijdens de weeën kreeg ik ineens allerlei appjes van Julian. Of hij naar huis mocht gaan, hij kon zich niet meer op school concentreren. Dat verbaasde mij. ‘Hij heeft waarschijnlijk gewoon geen zin in school’, zei ik tegen Victor. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat mijn bevalling hem iets deed.”

Onafscheidelijk

“Die avond zagen Julian en Noa hun zusje Olivia voor het eerst. Ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik Juuls hand om dat kleine handje zag sluiten en hem vertederd naar haar zag kijken. ‘Mag ik haar vasthouden?’ vroeg hij. We hebben dat moment gefilmd. Ik kan er nog om huilen als ik het terugzie. Een dag na Olivia’s geboorte plaatste hij een foto van haar op Instagram. ‘My little sister is perfect’, stond eronder. Weer liet ik mijn tranen de vrije loop. We zijn nu drie jaar verder en Juul en Olivia zijn twee handen op één buik, ze zijn onafscheidelijk. Waar Juul is, is Olivia. Juul heeft, denk ik, tijdens mijn zwangerschap het laatste stuk verdriet over de scheiding verwerkt. Doordat Victor en ik een kind kregen, zat een hereniging tussen mij en zijn vader er echt niet meer in. Dat besef heeft er bij hem ingehakt. We praten er niet meer over, het is goed zo. Ik wil hem geen rotgevoel bezorgen. Ik heb door Julians gedrag geen perfecte zwangerschap gehad, maar zijn omslag na de geboorte van zijn zusje heeft voor mij alles goed gemaakt.”

Lees ook: Loes: ‘We waren zes weken samen toen ik zwanger bleek te zijn’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.