Stefanie: ‘Ik mag mee op schoolkamp’

28 september 2018

Deze week mag ik mee op schoolkamp! Ik heb graag kinderen om mij heen en we zijn met een leuke club begeleiders. Adriana begrijpt dat ik niet alleen haar, maar ook de andere kinderen aandacht moet geven. 

Deze week mag ik mee op schoolkamp! Ik heb graag kinderen om mij heen en we zijn met een leuke club begeleiders. Adriana begrijpt dat ik niet alleen haar, maar ook de andere kinderen aandacht moet geven.

Op een Jenaplanschool gaan de kinderen vanaf groep drie op schoolkamp. Adriana zit nu in groep 4. Vorig jaar was ik ziek, waardoor ik niet mee kon op kamp. Adriana had toen heimwee en heeft thuis geslapen. Dit jaar ga ik wel mee.

Samen uniek 
Gelukkig mag ze, vanwege heimwee, wel naast mij slapen. De kinderen doen enthousiast mee met activiteiten en hebben zelf ook leuke ideeën.
‘Samen uniek.’ Ik proef hier het fijne Jenaplanonderwijs. Tot zover is het goed, maar… er zijn slechts vier toiletten voor deze grote groep. Het zweet breekt mij uit als ik merk dat één toiletdeur niet op slot kan.

Harde matrassen 
’s Nachts liggen we op stapelbedden met harde matrassen. Ik hoor gesnurk, gekuch en gedraai. Een kind huilt. Even troosten en weer terug in het onmogelijke, harde bed. De deur van de slaapzaal maakt zoveel lawaai, dat ik nauwelijks naar het toilet durf. De volgende dag voel ik me wonderbaarlijk goed, maar de laatste ochtend ben ik moe.

Gewenst 
‘Wil je naast mij zitten?’ vraagt een meisje voor het ontbijt aan mij. Het is fijn om me door de kinderen gewenst te voelen en, ach, het is bijna volbracht.
‘Ga je volgend jaar weer mee op kamp?’ vraagt Adriana dan ook. Tijdens het laatste ontbijt mogen de kinderen hun eigen lunchpakketjes klaarmaken. Als ze daar druk mee bezig zijn, heb ik heel even tijd om achterover te leunen.

Overal chocoladepasta 
Ik zie een jongetje. Zijn wangen vol chocoladepasta. Het puntje van zijn tong steekt uit zijn mond. Hij drukt zijn mes tot aan het heft in de pot met chocopasta. Zijn lunch bestaat uit twee beschuiten. Uiterst geconcentreerd voorziet hij die van dikke lagen chocoladepasta. Zijn handjes raken besmeurd, maar dat leidt hem niet van zijn doel af. Hij let niet op het rumoer om hem heen, maar drukt de twee beschuiten met precisie op elkaar. Het lukt hem om de beschuiten in zijn boterhamzakje te krijgen, al is het zakje daarna wel bruin.

Trots!
Als hij het zelfs voor elkaar krijgt om een bruine, plakkerige knoop in het zakje te leggen, kijkt hij triomfantelijk voor zich uit. Ik steek mijn duim omhoog. Het chocoladehoofdje glundert trots.
Ik glimlach. In één klap zijn alle ongemakken van het kamp uit mijn hoofd gewist. Wat een heerlijk kamp!