Femke runt een datingsite voor huisdieren en nieuwe eigenaren

2 oktober 2018

Als dierenliefhebber gaat het Femke (40) aan het hart dat er huisdieren zijn die in het asiel belanden. Daar moeten ze nog maar afwachten of ze een nieuw baasje vinden. Dat kan warmer, dacht ze. ‘Met Verhuisdieren.nl ga ik voor tweedekansdieren actief op zoek naar een nieuw thuis.’

Als dierenliefhebber gaat het Femke (40) aan het hart dat er huisdieren zijn die in het asiel belanden. Daar moeten ze nog maar afwachten of ze een nieuw baasje vinden. Dat kan warmer, dacht ze. ‘Met Verhuisdieren.nl ga ik voor tweedekansdieren actief op zoek naar een nieuw thuis.’

In het kader van Dierendag helpen wij natuurlijk graag een handje mee door deze oproepjes te plaatsen! Bekijk hier de oproep van Sjakie. Vanaf volgende week plaatsen we ook de leukste succesverhalen van Verhuisdieren.nl.

Femke: “Acht jaar geleden deed ik nog heel iets anders. Toen werkte ik als freelance grafisch vormgever en interieurontwerper. Maar ik had al heel lang de behoefte iets voor dieren te doen. Ik wilde iets terugdoen, ze hadden namelijk altijd zo veel voor mij betekend.

Ik ben opgegroeid op Texel, mijn ouders hadden een huisje in de polder, aan de dijk. Er liepen wat hobbydieren rond ons huis: tamme eenden, konijnen, schapen, maar ook een hond en later een pony, Sindie. Mijn vriendjes en vriendinnetjes woonden niet om de hoek, dus als ik uit school kwam, kreeg ik mijn overalletje aan en ging ik spelen met onze dieren. Ik hield van ze en zag ze echt als mijn vrienden. Niet als consumptiewezens, zoals dieren op een boerderij vaak worden gezien.”

Al jong een burn-out
“Toen ik ouder werd, bleek ik naast mijn passie voor dieren, ook graag creatief te zijn. Na mijn middelbare school volgde ik een grafische opleiding en ging naar het ‘vasteland’, om in Amsterdam bij een reclamebureau te werken. Maar daar zat ik niet op mijn plek; al op mijn 24ste kreeg ik een burn-out. Ik zegde mijn baan op en ging terug naar Texel, waar mijn moeder nog woonde. Wandelen met onze hond en mijn pony Sindie bleek voor mij het beste medicijn tegen mijn burn-out te zijn.

Toen ik na een paar maanden weer terugging naar Amsterdam, nam ik Sindie mee. Ik bracht haar naar een zorgboerderij vlak bij mijn huis, waar ik haar elke dag opzocht. Inmiddels was ik mijn eigen bedrijf als freelance grafisch vormgever en interieurontwerper begonnen, maar ik wist dat ik eigenlijk iets met dieren wilde doen. Alleen in welke vorm ik dat wilde of zou kunnen doen, daar kwam ik maar niet uit.”

‘Het kon toch niet zo zijn dat hij naar de slacht moest?’

Minischaapje zoekt thuis
“Totdat ik op de boerderij waar mijn pony stond, een klein schaapje vond. Dit minischaapje, een mannetje, groeide niet goed. Omdat hij afweek van de andere schapen kon hij niet terug naar de kudde, want daar zou hij verstoten worden. Om die reden kon hij ook niet op de zorgboerderij blijven, waar meerdere schapen waren, of op een kinderboerderij worden geplaatst.

Maar ja, vanwege Sindie kwam ik bijna elke dag op die zorgboerderij. Telkens zag ik dat schaapje, en kreeg ik een band met hem. Het kon toch niet zo zijn dat hij naar de slacht moest? Ik vroeg me af of er écht nergens plek voor hem was en ging op zoek. Via via vond ik iemand die een schaap had waarvan het maatje was overleden. De eigenares zocht een nieuw vriendje voor haar schaap, en dat werd het minischaap. Ik ben het minischaapje samen met een vriendin naar die boerderij gaan brengen, achter in het oude Volkswagenbusje waarin ik toen reed. Het gaf me een kick dat ik een nieuw huis voor hem had gevonden. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei dat het me ontzettend gelukkig zou maken als ik elke dag zoiets voor dieren zou kunnen doen.”

Beeldschone Dalmatiër
“Met het minischaapje was de kiem gelegd voor mijn bedrijf. Maar het échte idee ontstond ­ later, toen mijn man en ik graag een kat wilden. We hadden al een hond, een beeldschone Dalmatiër, die vóór ons al acht eigenaren had gehad. Die wilden hem allemaal niet meer omdat hij nogal neurotisch met eten kon zijn. Hij heeft eens een envelop van de Belastingdienst rechtstreeks uit de brievenbus opgegeten, zo geobsedeerd was hij door eten. Maar goed, nu wilden we er dus een kat bij.

In het asiel was in eerste instantie geen kat  die bij ons gezin paste. En dus zocht ik mijn heil op internet. Achter mijn computer zag ik voor het eerst hoe dieren op bepaalde handelswebsites worden aangeboden alsof ze producten zijn. Op die sites vindt geen enkele selectie plaats, is er niemand die zich verdiept in de eigenaar of in het dier. Mensen zien een schattige foto van een kat of hond en zijn geneigd zo’n dier meteen op te halen. Zo ontstaan dus impulsaankopen. In die tijd was net het onlinedaten in opkomst. Ik dacht: zou het niet geweldig zijn als je zo’n datingwebsite ook zou hebben voor huisdieren? Dan voorkom je dat dieren in een asiel terechtkomen, want een huisdier verhuist direct van zijn oude baas naar een nieuw baasje.”

Lees het hele verhaal van Femke in Vriendin 40.