Stefanie: ‘Grenzen stellen in de opvoeding is soms moeilijk’

9 november 2018

Alle kinderen zijn lief en kattenkwaad is nodig. Tenminste, voor iemand die kinderverhalen schrijft. Natuurlijk kun je een verhaal schrijven over brave Bernhard. Ook kun je gehoorzame kinderen spannende avonturen laten beleven. Maar van een beetje kattenkwaad fleurt een kinderverhaal op.

Alle kinderen zijn lief en kattenkwaad is nodig. Tenminste, voor iemand die kinderverhalen schrijft. Natuurlijk kun je een verhaal schrijven over brave Bernhard. Ook kun je gehoorzame kinderen spannende avonturen laten beleven. Maar van een beetje kattenkwaad fleurt een kinderverhaal op.

Waardeloze spuitbussen

Mijn lieve, jongste dochter haalt geregeld iets uit en aan pit en levendigheid ontbreekt het haar niet. Ik geniet als Adriana de (per ongeluk) de door haar vernielde toiletspray omhoog houdt en boos tegen mij zegt: ‘Wat koop jij waardeloze spuitbussen!’

Mopperen

Als mijn kind luidruchtig op de bank springt, geniet ik iets minder. Maar nu ik kinderverhalen schrijf, kan ik zelfs dat wat langer om mij heen hebben. Toch mopper ik wel eens, ook al heeft dat geen effect. Mopperen is zoiets als hardop tegen jezelf klagen en het klinkt nog ongezellig ook. Een grens stellen zou dan beter zijn. In een opvoedmagazine las ik dat kinderen maar drie dingen nodig hebben: een veilige hechting, bewuste aandacht en grenzen. Dat laatste punt vind ik lastig om in de opvoeding toe te passen.

Luidruchtigheid

Nu staan Adriana en haar vriendinnetje Sanne op de bank. Ze giechelen en duwen tegen elkaar aan. Het zijn net twee puppy’s, denk ik eerst nog vertederd. Maar als ik na een tijdje op de klok kijk, in de hoop dat Sanne bijna wordt opgehaald, is het tijd om in te grijpen. Ik probeer daarbij de grens te omzeilen.
‘Jullie kunnen wel even skeeleren’, stel ik voor.
´Jaaah!´ roepen de meisjes. Ze hebben blijkbaar zin om buiten spelen, maar konden dat zelf niet bedenken. In plaats van skeelers aan te trekken, klampen zij zich allebei aan mij vast. Omdat ik hun knuffelachtige greep om mijn benen schattig vind, is het extra lastig om grenzen te stellen.
´Wie het eerst skeelers aan heeft!´ roep ik. De toverformule! Adriana en Sanne vliegen naar de gang, trekken hun skeelers aan en gaan naar buiten.

Creativiteit

Als de meisjes terugkomen, willen ze knutselen. Ik geef de kinderen van papier, stiften, lijm en plakband.
‘Heb je ook een nietmachine?’
‘Ja, die heb ik ook.’
Over twintig minuutjes gaan we eten en Sanne kan elk moment worden opgehaald. Er is amper tijd om te knutselen, maar creativiteit zal ik – zelfs vlak voor het eten – nooit begrenzen. Wat er ook in opvoedmagazines geadviseerd wordt.

OVER STEFANIE

Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!