Yvonne heeft een bloedhekel aan de vriend van haar dochter

21 maart 2024

Yvonne (54) wordt stikchagrijnig als ze denkt aan Willem (24), die al bijna tien jaar de vriend van haar dochter Lieke (24) is. “De dag waarop ze gingen samenwonen was voor mij een gitzwarte dag.”

Yvonne: “Ik zie nu al op tegen Kerst. Vorig jaar is het namelijk behoorlijk uit de hand gelopen. We zaten op Eerste Kerstdag aan tafel, mijn man was in de keuken om de kalkoen uit de oven te halen, toen mijn dochter Lieke en ik vreselijke ruzie kregen. Over Willem, haar vriend. Die er zoals altijd weer schaapachtig bij zat. Ik vroeg hem wanneer hij nu eindelijk eens een baan ging zoeken. Lieke vond dat ik me daarmee niet moest bemoeien. Ik kende niet alle ins en outs, zei ze. Na een cynische opmerking van mij over Willem – niet de eerste, ik geef het meteen toe – schreeuwde ze dat ze het zó had gehad met mijn negativiteit. Ze had geen zin meer in ‘deze stomme Kerst’ en wilde weggaan. Gelukkig wist mijn man de ruzie enigszins te sussen, maar gezellig werd het niet meer. Sterker nog, het toetje hebben we overgeslagen.

Dit jaar heb ik mijn man moeten beloven dat ik me inhoud en aardig doe tegen Willem. Maar ik heb gewoon een bloedhekel aan hem. Ik vind hem zo’n ongelofelijke zak hooi. Mijn dochter verdient beter.”

Heerlijk kind

“Toen Lieke naar de middelbare school ging, had ze een grote vriendengroep; leuke jongens en meiden die veel met elkaar ondernamen. Ze gingen samen naar de film, naar schoolfeesten of gewoon bij iemand thuis chillen. Lieke is enig kind en ze genoot ervan met anderen te zijn. Ik vond het ook altijd heel gezellig als haar vrienden bij ons kwamen. Lieke hockeyde fanatiek, ze zat in het selectieteam van de club. En elke zondagochtend trainde ze ook de kleintjes. ‘Zo cute mam, die mini’s met zo’n minihockeystickje’, lachte ze altijd. Lieke zat lekker in haar vel, van puperstreken had ze geen last. Ze was een heerlijk kind.

In het derde jaar van het vwo kwam Willem bij haar in de klas. Ik kende hem al van gezicht, hij werkte weleens in de dierenwinkel van zijn vader. Ik vond toen nog niet zo veel van hem. Hij leek me wel aardig, maar ook nogal sloom. Vanaf het begin liep Willem achter Lieke aan. Lange tijd had ze niet in de gaten dat hij smoorverliefd op haar was. Ze vond hem ‘gewoon aardig’, zoals ze wel meer jongens gewoon aardig vond. Ik had de indruk dat ze nog niet op die manier met jongens bezig was. Ze was ook pas veertien. Ik was dan ook best verbaasd toen ze vlak na haar vijftiende verjaardag verkering met hem kreeg. Vanaf dat moment was ze altijd met Willem. Altijd. Ik werd er gek van. Want in tegenstelling tot haar andere vrolijke vrienden was Willem een stille, suffe jongen zonder humor. Hij zei weinig, deed weinig. Een grijze muis, vond ik hem.”

Alleen nog maar met hém

“Toen het net aan was, liet ik tussen neus en lippen weten dat ik hem wat saai vond. Dat viel niet in goede aarde. Ik heb ook nog weleens aangekaart dat ik niet snapte wat ze in hem zag. Dat hij zo anders was dan haar andere vrienden. ‘Houd op mama, jij kent hem niet’, zei ze dan. En hoe meer negatieve dingen ik over hem zei, hoe meer ze van hem ging houden, leek het wel.

Omdat ik niet wilde dat Willem tussen ons in zou komen te staan, besloot ik het op z’n beloop te laten. Meestal kon ik me ook wel beheersen en deed ik alsof ik blij met hem was. Maar het ging niet altijd even goed, want soms kon ik het gewoon niet laten een sneer naar Willem te maken. Lieke en Willem trokken zich steeds meer terug, spraken bijna niet meer af met de rest. Liekes vrienden kwamen steeds minder op bezoek en tot mijn grote verdriet stopte ze in haar examenjaar ook nog eens met hockey. Daar had ze geen tijd meer voor, zei ze. Ze was liever bij Willem.

Ik heb zo vaak gehoopt dat de verkering uit zou gaan. Ik heb er zelfs een keer in een kerk in Florence een kaarsje voor aangestoken. Heel onaardig van me, ik weet het, want het zou haar hart breken. Ik denk dat Lieke wel in de gaten had dat ik niet dol ben op Willem, want soms vroeg ze me heel direct waarom ik een hekel aan hem had. Met mijn meest verbaasde gezicht antwoordde ik dan: ‘Hoezo denk je dat? Ben je gek, ik vind hem heel aardig.’ Ik werd dan misselijk van mijn schijnheiligheid. Mijn man mag Willem ook niet, maar hij is niet zo uitgesproken in zijn mening. ‘Het waait wel over’, zei hij in het begin. Nou, mooi niet. We zitten nu al bijna tien jaar met dat zachte ei opgescheept.”

Sweet sixteen

“Vroeger had Lieke wilde plannen voor hoe ze haar zestiende verjaardag zou gaan vieren. Zestien was een magische leeftijd voor haar. Al op de basisschool fantaseerde ze over de feestelijke jurk die ze zou dragen. En ook wilde ze met al haar vriendinnen in een roze limousine door het dorp rijden. Ach, wat hebben mijn man en ik vaak geglimlacht om haar ideeën.

Maar een maand of wat voor haar verjaardag vertelde ze dat ze geen zin had in een sweet sixteen party. Ze wilde liever met ons, en met Willem, een weekje op vakantie. Hoewel ik er enorm tegen opzag om een week lang in de buurt van Willem te zijn, boekte ik een reis naar Tenerife. Het was een week die me nog lang bij zal blijven. Het begon al op Schiphol toen Willem zijn paspoort niet bij zich had. Vergeten. Hoe kun je nou je paspoort vergeten als je op vakantie gaat? Zijn vader kwam als een dolle naar het vliegveld om het paspoort te brengen. Op het nippertje en vol stress zaten we uiteindelijk in het vliegtuig.

We hadden een geweldig appartement aan zee, met een mooi uitzicht, maar Willem leek nergens van te genieten. Hij zei weinig, wilde geen uitstapjes maken, lag liever op een bedje bij het zwembad. Hij deed helemaal niets, ruimde nog geen ontbijtbordje op en vroeg nooit als ik stond te koken of hij kon helpen. Ik heb me de hele week doodgeërgerd aan zijn passiviteit. Wat was ik blij dat we weer thuis waren!

Na de middelbare school ging Lieke het huis uit, om te studeren in Leiden. Ze had ontzettend veel zin om op kamers te gaan. Willem bleef bij zijn ouders wonen, hij ging niet studeren, maar werken in de winkel van zijn vader.”

Lees ook: Simone wordt genegeerd door de ouders van haar vriend

Eindelijk weer energie

“Lieke vond een kamer die eigenlijk boven haar budget was, maar omdat ik graag wilde dat ze een nieuw leven begon, beloofde ik dat haar vader en ik elke maand honderd euro aan de huur zouden bijdragen. Het was een gezellig studentenhuis, met zeven leuke jongens en meiden. Ze aten altijd samen en gingen vaak met z’n allen uit. Liek zat als vanouds weer boordevol energie. Als ik haar belde, werd ik blij van haar enthousiaste stem en verhalen. Ze vond het studentenleven geweldig. Doordeweeks dan, want in het weekend kwam Willem bij haar op bezoek. Zaten ze weer het hele weekend te netflixen. ‘Je studententijd is de mooiste tijd van je leven. Geniet ervan’, zei ik vaak tegen haar. Maar Willem was altijd moe, had nooit zin om iets te doen. Ik had zó gehoopt dat Lieke in Leiden een leuke student tegen het lijf zou lopen. Eentje met wie ze veel lol zou hebben, iemand die haar zou doen inzien dat Willem niet bij haar past. Maar dat bleek ijdele hoop.”

De wind van voren

“Drie jaar geleden zaten ze samen hier op de bank. Ze hadden een appeltaartje meegenomen, want ze hadden goed nieuws. Mijn hart sloeg over; ze zou toch niet zwanger zijn? Dat was ze gelukkig niet, maar ze vertelde wel dat ze hadden besloten te gaan samenwonen. In zijn huis, want Willems ouders waren verhuisd naar een dorp verderop. Heel voorzichtig sputterde ik tegen, dat ze dan niet meer gezellig met haar studiegenoten kon uitgaan. Toen ze daar niet op reageerde, werd ik feller en zei ik dat ik het eigenlijk een dom idee vond. Lieke ontplofte. Terwijl ze opstond en haar jas van de kapstok griste, riep ze: ‘Kun jij nou nooit eens gewoon blij voor me zijn?’ Ze rende de deur uit, Willem waggelde er als een schoothondje achteraan. Toen ik mijn man ’s avonds vertelde wat er was gebeurd, kreeg ik van hem ook nog eens de wind van voren. Lieke had gelijk, vond hij. Het was haar leven, en ik moest er maar aan wennen. Ik weet dat hij een punt heeft, maar ik kan het gewoon niet. Als ik alleen al aan Willem denk, word ik stikchagrijnig.”

Voelbare spanning

“Na die ruzie heb ik haar tien weken niet gezien, vreselijk. Ze nam de telefoon niet op als ik belde, reageerde niet op mijn appjes en als ik bij haar langsging, was ze er zogenaamd nooit. Ik heb nachtenlang liggen piekeren en miste haar verschrikkelijk. De dag waarop ze gingen samenwonen, was voor mij een gitzwarte dag. Toch heb ik later die week een mooie bos bloemen gestuurd, om ze te feliciteren. Omdat ze er die dag niet waren, werd het boeket bezorgd bij de buren. Later begreep ik dat ze die bos niet heeft opgehaald.  Ze wilde mijn ‘goedmaakbloemen’ niet. Uiteindelijk reageerde ze op mijn zoveelste appje waarin ik haar smeekte of ik mocht langskomen. Willem was naar zijn werk, godzijdank. Wat vond ik het heerlijk haar weer in mijn armen te sluiten. Ik heb haar gezegd dat ik spijt heb en dat ik Willem heus een leuke man vind. Mijn maag kromp samen toen ik dat zei, maar ik wil haar niet nog een keer verliezen. Sindsdien zien we elkaar wel weer, maar minder vaak dan ik zou willen. En zeker als Willem erbij is, is de spanning voelbaar. Ik probeer hem maar een beetje te negeren, dan gaat het wel. Tot vorig jaar Kerst dus.  Sinds de dierenwinkel van Willems vader failliet is en Willem geen werk meer heeft, is hij helemaal een bankhanger geworden. En daar erger ik me dus mateloos aan. Het liefst zou ik hem een schop onder zijn kont geven. Hup, ga van die bank af! Ga op zoek naar een baan, doe iets! Maar voor de lieve vrede zal ik me er niet meer mee bemoeien. Eerst maar eens de kerstlunch doorkomen.”

Lees ook: ‘Ik heb een geheime relatie. Met een vriend van mijn zoon’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.