Dorien werd weduwe, maar trouwde vorig jaar met haar ’tweede prins’
13 december 2018
In Vriendin 48 vertellen drie weduwen hoe ze opnieuw verliefd werden. De komende weken zullen we deze verhalen ook online met je delen. Vandaag het verhaal van Dorien: “We blijven zijn naam noemen en koesteren de fijne herinneringen.”
In Vriendin 48 vertellen drie weduwen hoe ze opnieuw verliefd werden. De komende weken zullen we deze verhalen ook online met je delen. Vandaag het verhaal van Dorien: “We blijven zijn naam noemen en koesteren de fijne herinneringen.”
Dorien (37) is getrouwd met Robin (38). Ze is moeder van Daphne (10) en Babette (8). In 2011 overleed haar man Arjan.
Het verlies
“Elf jaar geleden werd bij mijn man Arjan een hersentumor ontdekt. Na een zware hersenoperatie volgde een lang revalidatieproces, waarin hij opnieuw moest leren lopen, praten en eten. Gelukkig herstelde hij goed en konden we voorzichtig weer genieten. We hadden een grote kinderwens en een jaar later werd Daphne geboren. Eindelijk begon de zon weer te schijnen!
Totdat twee jaar later het noodlot toesloeg: er bleken naast Arjans ruggenmerg nog twee tumoren te zitten. Hij werd weer geopereerd, maar was daarna verlamd van zijn borst tot zijn tenen. En dat terwijl ik op dat moment drie maanden zwanger was van de tweede. Ik genoot van mijn zwangerschap, maar zat niet op een roze wolk. Tijdens het revalidatieproces werden er opnieuw vijf tumoren in Arjans hoofd ontdekt. Mijn bevalling werd eerder ingeleid, omdat ze niet wisten hoe hij uit de hersenoperatie zou komen. Ondanks het slechte nieuws dat we steeds kregen, geloofden we niet dat hij aan de ziekte zou overlijden. Hoop en optimisme hielden ons op de been.
Tussen alle hectiek door werd onze dochter Babette geboren. Het was heel bijzonder dat Arjan, hoe zwak hij ook was, bij de bevalling kon zijn. Daarna brak een zware periode aan. Arjan ging hard achteruit, omdat zijn lichaam zo verzwakt was, en ik probeerde thuis alles draaiende te houden met een baby en een peuter. Langzaam begon tot me door te dringen dat hij het niet zou overleven. Ik voelde vooral onmacht: dit kon toch niet zomaar gebeuren? Twee weken voor zijn overlijden heeft Arjan de kinderen voor het laatst gezien. Hij vond het te emotioneel om bewust afscheid van ze te nemen. Zijn lichaam gaf het stukje bij beetje op, tot hij uiteindelijk een hartstilstand kreeg.”
Alleen verder
“Na zijn dood wilde ik het liefst onder een deken blijven liggen en er pas een half jaar later weer onderuit komen. Maar dat kon niet, want de meiden, toen zes maanden en twee jaar, hadden me nodig. Dus sprak ik mezelf moed in, deed make-up op, trok mooie kleding aan en ging de deur uit; een gigantisch masker natuurlijk.
‘Als ik andere gezinnen samen zag genieten, zat ik weleens huilend in de auto’
Tijdens Arjans ziekte en de eerste maanden na zijn dood stonden familie en vrienden elke dag voor ons klaar. Die steun voelde als warme deken, iets wat ik nog steeds koester. Na een tijdje ging iedereen verder met z’n leven, wat natuurlijk normaal is. Maar mijn wereld stond nog steeds stil. Dat was moeilijk. De eerste stapjes van Babette, Daphne die leerde fietsen: op zulke momenten miste ik Arjan het meest. Of als ik andere gezinnen samen zag genieten. Dan zat ik weleens huilend in de auto. Soms voelde ik me zelfs bezwaard om nog over Arjan te praten.
Hoe moeilijk het verlies ook was, met de tijd werden de dalen minder diep. Soms dacht ik wel na over een nieuwe liefde, maar tegelijkertijd was ik nog niet aan toe. Het komt ooit wel op mijn pad, dacht ik. Ook de angst op negatieve reacties uit mijn omgeving hield me tegen. De kinderen waren mijn prioriteit. Al mijn energie ging naar onze dochters. Daarnaast kon ik gelukkig weer genieten met de lieve mensen om me heen.”
Opnieuw verliefd
“Vier jaar geleden raakte ik op Facebook aan de praat met Robin. Als pubers woonden we in dezelfde wijk, maar daarna hebben we elkaar nooit meer gezien. Het begon met chatten, maar na een tijdje belden we ook. Langzaam maar zeker stelde ik me steeds meer voor hem open. Op een gegeven moment belden we nachtenlang met elkaar. In mijn onderbuik voelde ik vlinders, terwijl we elkaar nog niet eens hadden gezien. Dat wilde ik in eerste instantie ook niet, omdat ik dat veel te spannend vond. Op aandringen van mijn buurvrouw durfde ik uiteindelijk de stap te zetten.
Op ons eerste afspraakje kreeg ik van hem een bos met dertig rode rozen. Ik hou eigenlijk niet van zulke gebaren, maar ik wist ook: zo iemand verdien ik. Hij is een stoere man met een klein hartje, precies mijn type. Tegenover Arjan heb ik me nooit schuldig gevoeld. Naar de kinderen toe vond ik het moeilijker. Ik wilde niet dat ze me met een andere man zagen. Mijn zorgen bleken onterecht, want sinds de eerste ontmoeting zijn ze onafscheidelijk.
Je kunt als weduwe weer opnieuw verliefd worden, maar dan moet je er wel voor openstaan. Robin is net als Arjan de liefde van mijn leven. Ik noem hem weleens mijn tweede prins. Vorig jaar zijn we zelfs getrouwd. Dat laat wel zien dat je ook na zo’n donkere periode weer gelukkig kunt worden met iemand. Arjan is nog steeds onderdeel van ons gezin. We blijven zijn naam noemen en koesteren de fijne herinneringen.”
