Het jaar van Monique Westenberg: ‘We willen graag nog een kindje’
17 december 2018
Monique, de vriendin van André Hazes, kreeg in 2018 veel voor haar kiezen: een relatiebreuk én hereniging, een gedwongen pauze voor André, de dood van haar hond Dunya, een verhuizing en een zieke stiefmoeder. “Nu wil ik samen tot rust komen, dat is het belangrijkst.”
Monique, de vriendin van André Hazes, kreeg in 2018 veel voor haar kiezen: een relatiebreuk én hereniging, een gedwongen pauze voor André, de dood van haar hond Dunya, een verhuizing en een zieke stiefmoeder. “Nu wil ik samen tot rust komen, dat is het belangrijkst.”
Het jaar begon relatief rustig in huize Hazes. Enkele maanden ervoor was op initiatief van Monique het contact tussen André en zijn moeder Rachel na jaren hersteld. “Ik wilde niet dat ik later mijn zoon André junior zou moeten uitleggen waarom oma niet in zijn leven is”, verklaart ze haar actie. “In mijn familie kennen we geen grote ruzies, dat wilde ik ook niet voor mijn kind. Daarnaast merkte ik een soort onrust in André. Misschien komt het door het gemis van zijn moeder, dacht ik. Dus heb ik contact gezocht met Rachel en een afspraak gemaakt. Ik heb haar de kans gegeven haar excuses aan te bieden en dat heeft ze gelukkig gedaan. Nu lopen we niet de deur bij elkaar plat, maar er is contact.”
Veel gedoe
Aan die relatieve rust kwam vrij snel een einde. “Het laatste half jaar van 2017 was niet leuk; er was veel gedoe tussen André en mij. Eerst dacht ik dat het de spanning was voor zijn eerste concertreeks in Ahoy, in oktober. Maar daarna bleef het hangen. Ook de verzoening met zijn moeder hielp niet. Ik heb aangegeven dat ik zo niet het nieuwe jaar in wilde, dat er iets moest gebeuren. Daarna ging het beter, tót André helemaal werd opgeslokt door zijn deelname aan de Vrienden van Amstel, halverwege januari. In die weken vergat hij ons gewoon.”
Tijdens een vakantie in februari naar Las Vegas met z’n tweetjes vonden André en Monique elkaar weer, want, zo zegt ze: “Op vakantie is André altijd weer gewoon André, zonder alle heisa eromheen. Dan zie ik de man op wie ik verliefd ben geworden. Daar in Las Vegas hebben we goede gesprekken gevoerd en hadden we het weer fijn.”
‘Er was geen rust, terwijl we die zo nodig hadden’
Tikkende tijdbom
Des te groter was de schok toen het vrij snel nadat ze weer thuis waren helemaal misging. Al twee jaar verbleven André, Monique en hun zoon op het woonwagenterrein waar haar familie woont. “Daar logeerden we in een chalet van elf bij vier meter met een woonkamer met keukentje, twee kleine slaapkamers en een kleine badkamer. Daar zaten we met twee grote honden, een kind dat begon te lopen, familie die elk moment binnenkwam en buiten veel lawaai, want daar werd gewerkt. Er was geen rust, terwijl we die zo nodig hadden.”
Monique zag haar man veranderen in een ‘tikkende tijdbom’, zegt ze. “Al vond hij dat niet. Hij leefde in euforie door al zijn succes. Ik zag dat het niet goed met hem ging. Maar als ik dat aangaf, luisterde niemand, ook niet de mensen om hem heen.”
Boos en verdrietig
Toen André tijdelijk in het huis van een goede vriendin kon verblijven, vond ook Monique dat een goed idee. “Het ging slecht en we hadden rust nodig, ook van elkaar. Al hielden
we veel contact. Maar als André langskwam, was hij afstandelijk, ongeïnteresseerd en deed hij alsof ik er niet was. Toen ik hem vroeg of er nog iets was tussen ons, zei hij opeens ‘nee’. Dat was schrikken. Eigenlijk wist ik in mijn hart wel al dat André daarop terug zou komen, maar mijn grootste angst was dat dat pas zou gebeuren als het te laat was.”
Haar hoop vestigde Monique op de vakantie naar Mexico die gepland stond in mei, want op vakantie werd André immers altijd weer ‘haar’ André. “De dagen voor de vakantie merkte ik al dat hij weer toenadering zocht. Hij was lief, aanhankelijk, complimenteus. Dat vond ik vooral verwarrend. Ik ging er niet op in en dacht alleen maar: eerst in dat vliegtuig zitten.”
In de maand dat ze uiteindelijk uit elkaar waren, gingen er nog meer dingen mis in Moniques leven. Haar oma kreeg een zware longontsteking en lag in het ziekenhuis te vechten voor haar leven. Daarnaast ging het slecht met haar hond Dunya. “Het gedoe met André kwam in die periode eigenlijk op de derde plaats. Natuurlijk raakte het me; ik zag mijn gezin uit elkaar vallen. Maar ik was vooral boos en dacht: ik heb je nu nodig, maar je bent er niet.”
Dit interview komt uit ons kerstnummer. NU in de winkels en in onze webshop.
Het jaar van journalist Dominique: ‘Ik ben pas 49, natuurlijk heb ik geen Parkinson…’
