Stefanie: ‘Steeds een beetje beter’

11 januari 2019

Mijn gemiddelde cijfer is een 9. Hoe hoger je staat, hoe harder je kunt vallen. Maar mijn cijfers voor de cursus kinderverhalen schrijven zijn aardig stabiel.

Mijn gemiddelde cijfer is een 9. Hoe hoger je staat, hoe harder je kunt vallen. Maar mijn cijfers voor de cursus kinderverhalen schrijven zijn aardig stabiel.

9 – 9 – 9,5 – 9,5 – 9 – 8,5 – 9 – 8,5 – 9 – 9,5

Perfectie
Hoge cijfers zijn verslavend. Ik wil er steeds meer van. Jammer dat er twee keer een 8,5 tussen staat.
‘Ik heb nu maar een 8,5’ had ik beteuterd gezegd, toen er een nagekeken verhaal terug kwam.
‘Belachelijk!’
‘Kon je niet beter je best doen?’
‘Een schande voor de familie!’ Beten ze mij thuis schertsend toe. Ik lachte met Dirk en mijn oudste dochter mee. Ja, ik ben streng voor mezelf. Maar ik wil deze cursus perfect doen.

Aarzelend meisje
Ik durf bijna toe te geven dat ik goed ben in verhalen schrijven. Toch vind ik het spannend om verder te gaan. Onzekerheid zit in mijn aard. Het ligt altijd op de loer, ook al heb ik er niet continu last van en valt het niet zo op. ‘Onzeker? Jij?’ Mensen klinken verbaasd als die eigenschap van mij ter sprake komt. Maar ik voel me vanbinnen vaak een aarzelend meisje. Als ik begin te schrijven valt de aarzeling weg. Dan komt er een niet te stuiten drijfveer, gevuld met fantasie, in me naar boven.

Lovende kritiek
Soms verbaas ik mezelf over mijn vindingrijkheid. Maar het blijft hard werken, want ik kijk een verhaal wel twintig keer na, voordat ik het instuur en ben dan erg kritisch op mezelf. Als ik mijn werk uiteindelijk inlever, komt het onzekere meisje ineens terug: het zal toch wel een goed verhaal zijn? Toen ik vandaag mijn nagekeken huiswerk opende, zag ik een blinkende 9,5 verschijnen. Er staat lovende kritiek bij: ‘Wat een prachtig, ontroerend verhaal heb je geschreven.’ En: ‘Je schrijfstijl spreekt me erg aan. Kort, krachtig en compact. En ook nog eens foutloos!’

Op naar de 10
‘Och, weer een 9,5. Die geven ze je gewoon maar’, zeggen ze thuis treiterend, maar met een knipoog, want Dirk is trots op mij.
‘Doe er dan ook eens iets mee’, zegt hij vaak. Wie weet, maar een verhaal schrijven en vooral het tig keer overlezen en verbeteren, kost veel tijd. En een werkende moeder heeft per definitie weinig tijd. Bovendien, als ik echt een kinderverhaal wil uitgeven, is een 8,5 te weinig. Dan moet ik uitblinken. Dat wordt dus zwoegen en zweten totdat ik een 10 haal.

OVER STEFANIE

Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!