Michelle: ‘Mijn schoonmoeder nam mijn hele bruiloft over’

21 maart 2024

Michelle (29) trouwde twee jaar geleden met Steven (31). Haar bruiloft liep anders dan verwacht en dat kwam door één persoon: haar schoonmoeder. “Het leek wel alsof zij ging trouwen.”

Michelle: “Ik blader mijn officiële bruidsalbum amper door. Op bijna elke foto prijkt namelijk het zeer aanwezige gezicht van mijn schoonmoeder. Ze zat op de eerste rij bij de huwelijksvoltrekking en op de een of andere manier lukte het haar om haar hoofd steeds schuin achter het lichaam van mijn man Steven te laten opduiken. Je ziet haar ‘toevallig’ als we de kerk uitlopen in de deuropening staan, en bij het feliciteren en taart snijden staat ze letterlijk pal náást ons. Van mijn ouders heb ik maar één foto in het album: die waarop we met al onze ouders poseren. Ik kijk liever naar de spontane foto’s die vrienden en kennissen hebben gemaakt. Al blijft het ook op die plaatjes lastig mijn schoonmoeder uit te vlakken. Zoals voor de hele dag gold: het leek wel of alles om haar draaide.”

Gigantische spijt

“Mijn schoonmoeder en ik zijn in de zeven jaar dat ik een relatie heb met Steven nooit heel dik geweest. Dus toen zij enthousiast reageerde op onze verloving, was ik daar blij mee. Ik zag het echt als een kans om onze band te verstevigen. Ze gaf me het gevoel dat ik eindelijk echt bij de familie hoorde. Een half jaar voordat Steven op zijn knieën ging en mij vroeg, was zijn zus getrouwd. Stevens moeder had haar geholpen bij de voorbereidingen. Ze zei tegen mij: ‘Nu je mijn schoondochter wordt, vind ik dat ik jou ook moet bijstaan.’ Ik kon me niet zo goed voor­stellen wat ze bedoelde, maar vond het lief klinken. Een week later kreeg ik al een voorbeeld van wat ze precies bedoelde. Ze stelde voor om trouwjurken te gaan passen, bij dezelfde bruidsmodezaak als waar ze met Stevens zus was geweest. Ze kende de eigenares en die kon vast een mooi prijsje maken. Zelf vond ik dat wel jammer, want ik wilde eigenlijk naar de winkel van de moeder van Marco Borsato in Alkmaar. Dat was al mijn droom sinds ik een jong meisje was. Als ik Mary Borsato in de bladen zag met haar bruidsmodezaak, dacht ik altijd: als ik ooit ga trouwen, ga ik naar haar winkel.

Om mijn schoonmoeder niet voor het hoofd te stoten, trommelde ik mijn moeder en zus op en ging met haar en mijn schoonzus naar ‘haar’ winkel, bij haar in het dorp. En eerlijk is eerlijk: de jurk die ik daar aantrok, was mooi. Simpel: een strak lijfje met haltertop, maar met een lange sleep. Ik zou de jurk van mijn moeder krijgen, de accessoires nam mijn schoon­moeder voor haar rekening. Superlief. Maar omdat mijn moeder het zo vreselijk jammer voor me vond dat ik niet naar de zaak van Borsato ging, verraste ze mij een week later met mijn zus met een dagje Alkmaar. Zónder mijn schoonmoeder en schoonzus.

Iets meer glitter en glam

Daar zag ik een jurk die ik nóg mooier vond. Net iets meer glitter en glam en meer Michelle. In principe had ik de eerste jurk nog niet definitief besteld. Mijn moeder had gezegd dat ze er even over wilde nadenken, ook met het oog op de volgende passessie. Dat vond mijn schoonmoeder onzin. Die eerste jurk was toch mooi? Omdat mijn schoonmoeder wel meteen had betaald voor het haarstukje, de sluier en de handschoenen, durfde ik die eerste jurk niet te annuleren.
Mijn moeder zei dat ik voor mijn absolute droomjurk moest gaan en mijn zus had zoiets van: wie betaalt, bepaalt, maar ik durfde de strijd niet aan te gaan. Ik was net zo blij dat mijn schoonmoeder toenadering zocht. Dan maar een iets minder spectaculaire jurk. Mijn moeder snapte dat gelukkig ook wel.

Achteraf heb ik daar gigantische spijt van, want het bleek het startsein voor mijn schoonmoeder om zich vervolgens óveral mee te bemoeien. Over alles, maar ook echt alles, wilde zij ‘haar plasje’ hebben gedaan.”

Een verzetje gunnen

“Het begon al bij de huwelijksvoltrekking zelf. Mijn schoonmoeder wilde graag dat wij voor de kerk gingen trouwen. Ik heb zelf niets met het geloof en ook Steven doet er niets aan. Maar zijn moeder wilde graag dat dezelfde pastoor die Stevens vader had begraven en zijn zus had getrouwd; ons in de echt zou verbinden. Om haar dit plezier te doen, besloten we dus ook maar voor de kerk te trouwen.

Maar mijn schoonmoeder belde elke week met een nieuwe suggestie voor ons huwelijk. In het begin vergoelijkte Steven de bemoeienissen van zijn moeder nog. Hij vond het lief dat ze zo betrokken was en gunde haar dit verzetje. Na de dood van zijn vader was ze best in een gat gevallen, wist hij. Dit gaf haar iets om handen. Maar daardoor steunde hij mij niet als ze over mijn grenzen ging. Zo zaten we een keer bij mijn schoonmoeder, toen ze over de bruidskinderen begon. Ik had mijn twee nichtjes van zes en vijf al gevraagd, dochters van mijn zus. Mijn schoonmoeder wilde graag dat we ook de kleindochter van haar beste vriendin zouden vragen. Een meisje van drie. Ik had het kind slechts één keer op een verjaardag gezien. Ik stamelde dat ik haar te jong vond voor zo’n eervolle taak en twee bruidskinderen ook wel genoeg vond. Mijn schoonmoeder luisterde niet: ‘Mooi, dat is dan geregeld’, zei ze. Ik keek vragend naar Steven, hopend dat hij zijn moeder zou overrulen. Maar hij zei niks. Toen ik hem er ’s avonds op aansprak, deed hij luchtig. Een kindje meer of minder maakte toch niet uit? Hij snapte niet dat ik het zag als iets intiems tussen mijn zus en mij. Ik verheugde me erop jurken te kopen met mijn nichtjes en die cadeau te geven. Ik wilde dat niet voor een vreemd kind hoeven doen!”

Lees ook: Charlène: ‘Mijn vriendinnen hebben me uit mijn slechte huwelijk gered’

Háár gastenlijst

“Naarmate de voorbereidingen op ons huwelijk sneller gingen en mijn schoonmoeder steeds meer overnam, werd Steven ook kribbiger. Vooral toen ze zich ook nog met de feestlocatie ging bemoeien. Steven en ik hadden afspraken gemaakt met restaurantjes en zalen in de buurt, om te informeren. Achter onze rug om had zijn moeder gebeld met de mensen van de feestlocatie van zijn zus. Enthousiast vertelde ze Steven dat ze ‘een fantastische deal’ had beklonken: een driegangenmenu, vier drankjes per persoon en een bruidstaart voor een scherpe prijs, zo moest ik toegeven. Maar omdat wij niet wilden dat zij ook dit nog eens ging beslissen, belde Steven zijn moeder en zei geërgerd dat wij eerst zelf alle zalen wilden afgaan.

Het is te gek om overal langs te gaan en trots te vertellen dat je gaat trouwen. Je krijgt een kopje koffie, vertelt je wensen. Echt leuk om te doen. Maar nergens kregen we eenzelfde deal als die mijn schoon­moeder had geregeld. Het scheelde een paar honderd euro met andere offertes. Er zat dus niets anders op dan tóch voor haar optie te gaan.

Met Stevens zus ben ik niet heel close, maar ze waarschuwde me wel een keer: ‘Geef mijn moeder niet de vrije hand.’ Blijkbaar herkende ze het gedrag van haar moeder van haar eigen bruiloft. Onze gastenlijst was inmiddels ook uitgebreid door de inbreng van mijn schoonmoeder. Ik had met mijn ouders afgesproken dat ik niet alle tantes en ooms zou uitnodigen. Mijn moeder is er een uit een gezin van vijf, mijn vader komt uit een echte Brabantse grote familie en heeft negen broers en zussen. In overleg met mijn ouders heb ik de oudste broer en zus van allebei uitgenodigd en een paar nichtjes van mijn leeftijd. Bij elkaar niet meer dan tien familieleden met aanhang. Mijn schoonmoeder kwam met een lijst van vijftig man aan. En dat was niet eens alleen familie, want Steven had zijn lievelingsooms en tantes al zelf uitgenodigd. Nee, dit waren ‘haar gasten’: buren, mensen van de bridgeclub, een achternicht, mensen uit de kerk. Zij moesten per se op onze lijst.

Dit keer ging Steven wel tegen zijn moeder in. Het was prima als ze hun oude buurvrouw uitnodigde, maar al die mensen die wij niet kenden? Onze trouwdag was geen inloop­middag van het buurthuis!”

Even radiostilte

“Mijn schoonmoeder reageerde gepikeerd. Twee weken belde ze niet en hoorden we niets van haar. Ik was blij dat Steven eindelijk voor ons was opgekomen. Na twee weken radiostilte kwam ze erop terug. Dit keer met een ingekorte gastenlijst. Nog steeds twintig mensen die wij amper kenden, maar die we volgens haar niet mochten overslaan. Steven en ik wilden geen ruzie meer en stemden met grote tegenzin toe.

Toen de jurk, Stevens pak, de kerk, de zaal, de bruidskinderen en taart eenmaal waren geregeld, dacht ik dat ze wel klaar zou zijn met haar ‘adviezen’. Details zou ze vast aan ons overlaten. Niet dus. Ik kan nog uren vertellen over de ongevraagde inbreng van mijn schoonmoeder bij de tafelschikking, de kleur van de linten, corsages, bedankjes, trouwkaarten. Elke keer was er wel iets dat we anders moesten doen en ik had gewoon niet altijd de durf en moed om tegen haar in te gaan. Het enige waar ze haar voet echt niet tussen kreeg, was de muziek. Voordat ze iets kon zeggen over ‘het leuke kerkkoor’, had ik haar al afgekapt. Ik zing zelf in een band, geen twijfel mogelijk wie er op mijn bruiloft kwamen optreden! Als verrassing zou ik zelf ook nog een nummer zingen, voor Steven. De vrijgezellenparty ging ook aan haar neus voorbij. Die had mijn zus geregeld, zonder daarbij mijn schoonmoeder uit te nodigen. Toen ze daarnaar had gevraagd, ze wilde zelf een cupcakecursus voor mij organiseren, had mijn zus keihard gezegd dat zij dit regelde en dat het een ‘dag voor jonge meiden was’. Schoonmoeder hoorde daar dus niet bij. We hebben een videoclip opgenomen van mijn favoriete liedje. Het was een topdag.”

Niet laten verpesten

“De trouwdag zelf was gelukkig prachtig. Mede door een goed gesprek met mijn zus Liesbeth. Zij had me vooraf op het hart gedrukt alles los te laten. Ze zei: ‘Als je je gaat ergeren aan je schoonmoeder, is jouw dag verpest en die dag komt nooit meer terug. Probeer te genieten’. Dus negeerde ik alle fratsen bewust, om me maar niet te storen aan het feit dat mijn schoonmoeder net deed alsof zíj ging trouwen. Ze gedroeg zich als de gastvrouw, maar was selectief in haar aandacht. Haar eigen familieleden en vrienden behandelde ze als koningen, mijn familie sloeg ze over. Ze praatte hard, drong zich ertussen voor elke foto en duwde bijna mijn – zeer bescheiden – ouders aan de kant, als iemand wilde feliciteren. Ik heb veel geslikt die dag omwille van de lieve vrede en heb vaak de andere kant op gekeken. Maar nu, een half jaar later, komen toch veel ergernissen terug.

Vanaf het moment dat Steven mij ten huwelijk vroeg tot aan onze trouwdag, zijn er maar een paar momenten geweest dat ik echt genoot van het idee dat ik zou gaan trouwen. Over alles hing een schaduw, omdat ik me steeds afvroeg wat mijn schoonmoeder nu weer van ons zou verlangen. Soms lag ik huilend in bed, omdat ik weer niet had durven zeggen wat ik werkelijk wilde. En het ergst was nog dat Steven en ik vaak woorden hadden over zijn moeder. Hij had zich ook gestoord aan haar bemoeienissen, maar veel minder dan ik. Echte voorpret heb ik nauwelijks gehad en het heeft mij veel stress en buikpijn opgeleverd. Het heeft in elk geval de band met mijn schoonmoeder niet verbeterd. Na ons huwelijk zijn Steven en ik op reis gegaan en heb ik mijn schoonmoeder nog amper gezien. Ik ontloop haar bewust, in de hoop dat het ergste katterige gevoel straks bij mij is gezakt. Ik weet ook één ding zeker: mocht het ons gegund zijn straks zwanger te worden, dan is mijn schoonmoeder de laatste die ik inschakel bij de babyshower, de echobezoekjes en de babykamer!”

Lees ook: Nanette werd wel héél onverwacht ten huwelijk gevraagd: ‘Het was het eerste wat hij zei toen hij bijkwam’

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.