Mirjams man wil geen tweede kind: ‘Ik ben 36, het is nu of nooit’

21 maart 2024

Mirjam (36) heeft een zoon: Mees (3). Ze wil graag een tweede kind, maar haar man Tom (40) niet. Mirjam: “Het lukt me niet om me erbij neer te leggen. Het is een oergevoel.”

Mirjam: “‘Ik denk dat ik me laat steriliseren’, zegt mijn man Tom als ik thuiskom van mijn werk. Zijn papadag is hem duidelijk zwaar gevallen. Met een frons in zijn voorhoofd klaagt hij dat onze zoon Mees vandaag huilde om het minste of geringste. Hij zit er doorheen. Lamlendig ligt hij op de bank. Mees heeft hij voor de tv gezet. Met mijn jas nog aan vlucht ik de keuken in. Steriliseren? Dat schiet bij mij echt in het verkeerde keelgat. Ik wil niets liever dan een tweede kind. En dat weet hij! Hoe kan hij dit zeggen? Steeds vaker bekruipt me het gevoel van spijt. Wat als ik bij mijn ex was gebleven? Hij wilde wel meer kinderen.”

Steek in mijn buik

“In de keuken schenk ik een glas witte wijn in. Niet gaan huilen nu, zeg ik tegen mezelf terwijl ik de pannen op het fornuis zet. We gaan eerst rustig eten en daarna breng ik Mees naar bed. Hij mag er niet bij zijn als ik weer eens verdrietig en teleurgesteld ben, omdat Tom geen tweede kind wil. Zelfs als ik me voorneem om er niet over te praten, begin ik er toch over. Ik kan het niet helpen. Ik wil het zo graag dat ik aan niets anders kan denken. Als ik een gezin van vier mensen zie lopen, word ik al verdrietig. En als ik babykleertjes zie hangen in de winkel, of het vak met babyhapjes voorbijloop in de supermarkt voel ik een steek in mijn buik.”

Obsessie met tweede kind

“Het gemis is zo groot dat ik soms niet eens meer zie wat ik wél heb: een fantastische zoon en een leuke man. Want als Tom ontspannen is, is hij grappig, lief en best aantrekkelijk. Alleen laat hij die leuke kant steeds minder vaak zien. Tom zegt dat dit door mij komt. Volgens hem is mijn kinderwens een obsessie geworden. Constant begin ik erover. Ik kan hem geen ongelijk geven. Ik ben aan het doorslaan. Maar voor mijn gevoel is het nu of nooit. Ik ben 36. Overal lees ik dat je vruchtbaarheid afneemt na je 35ste. En Mees wordt ook steeds ouder. Het lijkt me zo leuk als hij een broertje of zusje heeft om mee te spelen. Als we langer wachten, zal het leeftijdsverschil almaar groter worden.”

Janne: ‘Ik durfde mijn zoon niet te vertellen dat ik zwanger was van mijn nieuwe liefde’

Leuke vader

“Ik schenk een tweede glas wijn in en dek de tafel. Hoe leuk zou het zijn als ik er nog een bordje bij kon zetten? Ophouden nu, spreek ik mezelf toe. De bedoeling is dat we rustig samen eten. Dat lukt verrassend goed. Mees vindt de macaroni die ik heb klaargemaakt lekker en zijn dwarsheid is verdwenen. Tom en Mees maken zelfs grapjes met elkaar. Na het eten stopt Tom Mees in bad. Als ik met een stapel tijdschriften op de bank plof, hoor ik ze boven lachen. Tom is wel een leuke vader. Hij had vandaag een lastige dag met Mees, maar die is nu voorbij. Ik ben blij dat ze hem samen goed hebben afgesloten.

Als Mees op zijn allerschattigst is, voel ik me altijd een beetje schuldig. Dan hoop ik stiekem dat híj Tom enthousiast maakt voor een tweede en dat vind ik dan weer lelijk van mezelf. Tom heeft gelijk: mijn kinderwens is allesoverheersend. Door alle discussies en ergernissen zou ik bijna vergeten dat er óók nog zo veel liefde is tussen ons.”

Eerste kus

“Acht jaar geleden leerde ik Tom kennen op een feestje van gemeenschappelijke vrienden. Ik was meteen verliefd. Tom heeft een mooie kop met bruine krullen en blauwe ogen. Op onze eerste date gingen we varen. Tom had een roeiboot gehuurd. Hij maakte grapjes, voerde me druiven uit de picknickmand die hij had meegenomen en hij kuste me. Eigenlijk waren we meteen een setje. We waren zo zeker van onze liefde dat we al snel samenwoonden. Tom was het voor mij helemaal. Dat hij niet wist of hij kinderen wilde, vond ik geen probleem. Want dat wist ik zelf ook nog niet zeker.”

Beklemmende gedachte

Ik genoot vooral van het leven en kwam bovendien net uit een lange relatie. Op mijn veertiende kreeg ik verkering met Ronald. We werden samen volwassen en kochten een huis. Achteraf gezien ging dat te snel voor mij. Vooral als Ronald over kinderen begon, kreeg ik de kriebels. Best vreemd eigenlijk hoe je kunt veranderen. Als twintiger vond ik kinderen leuk, maar niet van mezelf. Ronald dacht daar anders over. Als ik een baby vasthield, bleef hij maar herhalen dat het me ‘zo goed stond’. Gek werd ik ervan. Ik vond het ook een beklemmende gedachte om net als onze ouders voor altijd in hetzelfde dorp te wonen.”

Steek van jaloezie

“Ronald had het er moeilijk mee toen ik onze relatie na veertien jaar verbrak. Hij dacht dat we samen oud zouden worden. De eerste maanden voelde hij zich verraden: ik ontnam hem zijn toekomstdroom. We waren allebei nog jong en moesten nog ervaren dat je weer gelukkig kunt worden na een gebroken hart. Nog geen half jaar later kreeg Ronald verkering met zijn vroegere buurmeisje. Ze zijn nu getrouwd en hebben drie kinderen. Mijn moeder vertelt vaak over Ronald en zijn leuke gezinnetje. Ze wonen bij haar om de hoek en af en toe komt Ronald bij haar op de koffie. Als ze het over hem heeft, voel ik een steek van jaloezie. Ik had die vrouw met drie kinderen kunnen zijn.

Het leven is zo veel makkelijker als jij en je partner hetzelfde willen, realiseer ik me steeds vaker. Het had me heel wat tranen bespaard als Tom ook een tweede kind zou willen. Soms zegt hij dat hij erover wil nadenken. Maar ook dat frustreert me. We hebben niet veel tijd om erover na te denken. Het is zo oneerlijk dat de vruchtbaarheid van vrouwen afneemt naarmate ze ouder worden en dat mannen dit probleem niet hebben.

Tom snapt niet wat mijn kinderwens met me doet. Elke maand als ik ongesteld word, ben ik verdrietig omdat ik weer een kans op een zwangerschap heb gemist. Rond mijn eisprong probeer ik altijd met hem te vrijen. Dan vraag ik Tom of we het alsjeblieft zonder condoom kunnen doen. Zelfs voordat hij klaarkomt, zeur ik erom. Eigenlijk te krankzinnig voor woorden. Ik herken mezelf niet meer.”

Groot verlangen

“Niet veel mensen in onze omgeving weten van mijn vurige kinderwens. Ik schaam me ook dat ik aan niets anders meer kan denken. Met mijn moeder heb ik er eens over gepraat. In hetzelfde gesprek begon ze over Ronald. Als ik bij hem was gebleven, had ik dit probleem niet gehad en woonde ze dichtbij zodat ze vaak kon oppassen, zei ze. Ik was zo op mijn ziel getrapt dat ik er nooit meer over ben begonnen.

Een vriendin vindt dat ik me aanstel. Dat heeft ze niet zo expliciet gezegd, maar daar komt het wel op neer. Als ik erover begin, vraagt ze me waarom ik niet gewoon tevreden kan zijn met mijn mooie, gezonde zoon? Dat vraagt Tom me ook vaak. Ik vind het lastig hier antwoord op te geven. Ik ben zielsgelukkig met Mees, maar hij staat los van mijn wens van een tweede kindje. Dat verlangen is zo groot, dat laat zich niet wegdrukken.”

Immens veel liefde

“Vier jaar geleden raakte ik zwanger van Mees. Gepland. Tom en ik waren van gedachten veranderd. Vrienden kregen kinderen en ook wij begonnen ernaar te verlangen. Het voelde als een avontuur dat we samen aangingen. Het was snel raak. Tom en ik waren blij, maar ook bang. We wisten niet wat we konden verwachten. Tot Mees werd geboren. Door zijn komst leek het wel alsof er een knop werd omgezet. Ik voelde zo immens veel liefde voor hem. Ineens hoefde ik niet zo veel meer. Als ik bij Mees was, was het goed. Ik voelde me zelfverzekerd en relaxed. Hiervoor was ik gemaakt.

Na Mees’ geboorte wist ik al dat ik graag nog een kind wilde. Zelf heb ik een jongere broer. Het is zo fijn om samen met iemand op te groeien, iemand met dezelfde ouders en hetzelfde dna. Hoewel mijn broer en ik elkaar niet vaak zien, vind ik het een geruststellende gedachte dat hij er altijd zal zijn, mocht ik hem nodig hebben. Dat wens ik Mees ook toe.”

Dubbele stress

“Tom was ook meteen stapelgek op Mees, maar hij stond anders in het ouderschap dan ik. Hij vond de zorg voor Mees best zwaar, vooral omdat hij overal gevaar in ziet. Een tweede kind zou hem dubbele stress opleveren, zei hij eens. In de praktijk zie ik juist het tegenovergestelde: ouders van meerdere kinderen zijn juist meer ontspannen. Want kinderen houden elkaar ook bezig. Ik heb het allemaal tegen Tom gezegd, maar toch blijft hij bij zijn mening.

De algemene opvatting is dat bij een kinderwens beide partners het graag moeten willen. Dat een kind echt heel erg welkom moet zijn bij moeder én vader omdat het kind een heel leven voor zich heeft en het alle zorg en liefde verdient. Dat vind ik ook. Mijn wens voor een tweede is ook geen rationele gedachte, het is een oergevoel. Het is zo sterk dat ik er volledig door in beslag wordt genomen en er geen ruimte meer is voor de wensen van Tom.

Nadat Mees geboren was, ben ik er niet vaak over begonnen. Ik verzweeg mijn wens in de hoop onze relatie goed te houden. Terwijl ik zweeg, werd mijn wens alleen maar groter en groter. De laatste tijd kan ik geen rekening meer houden met de gevoelens van Tom. Ik denk zelfs over Ronald na en wens dat ik ook drie kinderen had. En dat terwijl Ronald en ik totaal niet bij elkaar passen!”

Stiekem insemineren

“Soms denk ik dat ik gek aan het worden ben. Zoals die keer dat ik de apotheek stond en bijna op het punt stond een spuit te kopen waarmee ik mezelf zou kunnen insemineren. Met het sperma dat ik dan na de daad stiekem uit het condoom zou halen.  Maar ik heb het spuitje niet gekocht. Dat ging zelfs mij te ver.

Ik deel mijn verhaal omdat niet veel mensen weten dat een kinderwens je leven zo kan beheersen. Als iemand op een verjaardag lollig vraagt wanneer nummer twee komt, moet ik mijn best doen om niet in huilen uit te barsten. Ze moesten eens weten! Terwijl ik op de bank zit, passeren al die gedachten de revue. Wat moet ik doen?”

Sorry

“Mees ligt inmiddels lekker boven te slapen en Tom komt de woonkamer binnen.  ‘Sorry dat ik zo chagrijnig was toen je thuiskwam’, zegt hij. Hij slaat zijn arm om me heen. Ook ik zeg sorry. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. ‘Het spijt me dat ik alleen nog maar over een tweede kind kan praten, maar ik wil dit zo graag dat ik aan niets anders meer kan denken. Mijn wens is gewoon te sterk.’”

Lees ook: Tamara was draagmoeder voor haar broer: ‘Ik gunde hem dat geluk ook’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.