Florence: ‘Mijn beste vriendin verloor zichzelf in spiritualiteit’

8 april 2024

Florence (40) wist het zeker: haar vriendschap met Tanja (40) zou nooit voorbijgaan. Tot Tanja zich ging verdiepen in spirituele zaken.

Florence: “Op een mooie zomeravond, alweer een paar jaar geleden, zat ik met mijn vriendinnen Tanja en Marieke in de stad op een terras gezellig te eten. Plotseling hing de lucht vol met kleine vuurvonkjes. Tanja gaf er meteen een spirituele betekenis aan, volgens haar ging het om hogere machten en ze had het over dingen als ‘heilig vuur’ en ‘onsterfelijke zielen’. Marieke en ik keken elkaar aan en rolden met onze ogen: daar ging ze weer… Ertegenin gaan had geen zin, als het om spirituele zaken ging, was Tanja overtuigd van haar gelijk. We lieten haar daarom maar praten en probeerden het gesprek na een tijdje terug op een normaal onderwerp te brengen.”

Niks hogere machten

“De volgende dag las ik in de krant dat de avond ervoor de papierfabriek op het industrieterrein iets buiten de stad was afgebrand. Die vuurvonkjes in de lucht waren doodgewone kleine stukjes brandend as geweest, verspreid door de wind. Niks hogere machten, heilig vuur en onsterfelijke zielen! Maar bij Tanja kwam ik er niet meer op terug. Zij ging steeds meer de spirituele kant op, ik kon haar al een tijdje totaal niet meer volgen. Steeds vaker vroeg ik me af: waar was mijn vriendin gebleven met wie ik altijd alles deelde?”

Heel hecht

“Ik ken Tanja al mijn hele leven. Op het kinderdagverblijf zaten we bij elkaar in de babygroep, daarna gingen we naar dezelfde basisschool. We werden hartsvriendinnen. Waar Tanja ging, ging ik en andersom. Zij was bij ons kind aan huis en ik bij haar thuis. Echte meisjesdingen, zoals poppen en barbies waren aan ons niet besteed, we waren allebei dol op buitenspelen. De plattelandsomgeving waarin we opgroeiden, leende zich daar uitstekend voor. We maakten van water, aarde en blaadjes samen líters heksensoep, deden aan slootje springen – een van onze favoriete bezigheden –, trokken er met onze fiets op uit en hebben heel wat hutten in het bos gebouwd.”

Zo lang vriendinnen

“We gingen allebei naar een andere middelbare school, maar na schooltijd zochten we elkaar altijd meteen weer op. Vriendjes kwamen en gingen, we volgden allebei een opleiding in een andere stad, maar voor onze vriendschap maakte het allemaal niet uit, die bleef hecht. Er ging bijna geen dag voorbij dat ik Tanja niet even aan de telefoon sprak, en ook in de weekenden waren we samen.

Het was heerlijk om bij Tanja te zijn: ze bruiste altijd van de plannen en energie, was overal voor in, vond niet snel iets te gek. Wat ik ook heel fijn vond, was dat ik haar, in tegenstelling tot vriendinnen die later in mijn leven kwamen, nooit zo veel hoefde uit te leggen. Dat krijg je als je al zo lang vriendinnen bent en ook elkaars familie en achtergrond goed kent. Ze was de eerste die ik belde als ik ergens mee zat. Het was voor mij vanzelfsprekend dat Tanja en ik altijd vriendinnen zouden blijven. Ze hoorde gewoon bij mijn leven.”

Lees ook: Renate heeft ruzie met haar buurvrouwen: ‘Het is uit de hand gelopen’

Spirituele beurzen

“Tanja kreeg een baan als verpleegkundige, ik ging aan de slag bij een bank. Allebei woonden we inmiddels samen. We zagen elkaar niet meer ieder weekend, maar nog wel heel regelmatig. Tanja besloot na een aantal jaar het roer om te gooien en een opleiding homeopathie te volgen met als doel ooit een eigen praktijk te starten. Ze begon enthousiast aan de opleiding. In deze periode is haar belangstelling voor spiritualiteit gewekt. Verschillende van haar medestudenten hielden zich veel bezig met spiritualiteit. Tanja begon erover te lezen en ging na verloop van tijd ook naar spirituele beurzen. Ze vertelde me steeds vaker over wat ze nu weer gelezen, gehoord of gezien had.”

Echt interessant

“Aanvankelijk vond ik haar verhalen echt interessant. Ik zag ook hoe blij ze ervan werd, en dat vond ik alleen maar fijn. Zelf had ik geen behoefte om me in spirituele zaken te verdiepen. Al ben ik voor de gezelligheid wel een keer met haar meegegaan naar een astrobeurs. Ik zal nooit beweren dat er niet méér is tussen hemel en aarde, maar verder ben ik nogal nuchter en wars van zweverigheid.

Ondertussen hield Tanja zich er steeds meer mee bezig. Regelmatig zegde ze een afspraak met mij af, omdat ze naar een spirituele bijeenkomst, workshop of lezing ging. Ze zei dat ze ‘spiritueel aan het ontwaken was’. Ik vond het wel grappig klinken. Ik zag het als een hobby van haar, iets wat onze vriendschap niet in de weg hoefde te staan.”

Paranormale gaven

“Maar na een poosje viel me op dat ze er bij alles wat we deden of bespraken wel iets van spiritualiteit bij haalde. Maakten we samen een boswandeling, dan begon ze ineens over de helende kracht van de bomen. Toen ik een keer een keelontsteking had, kwam ze met een vaag verhaal over mijn keelchakra, waarvan ik niet eens wist dat ik die had. En tijdens een middagje shoppen kreeg ik ongevraagd spiritueel kleuradvies; volgens haar moest ik blauw dragen, want die kleur stond voor innerlijke rust en dat zou ik goed kunnen gebruiken. Het begon me te irriteren, maar ik vond het ook lastig om er iets van te zeggen. Ik kon haar toch niet verbieden te praten over iets waar ze zo vol van was?”

Niet serieus nemen

“De verwijdering tussen ons begon pas echt toen Tanja ontdekte dat ze paranormale gaven had. Dat was na het overlijden van haar oma. Ik had verwacht dat ze ontroostbaar zou zijn, ze was altijd zo dol op haar oma geweest. Maar ze was heel kalm. Dat kwam, zo vertelde ze, omdat ze ‘van boven’ had doorgekregen dat de ziel van haar oma goed over was en dat gaf haar veel dankbaarheid en rust. De maanden daarna was ze druk met, zoals ze het zelf noemde, het verfijnen en ontwikkelen van haar paranormale gaven. Ik kon er niks mee. Ik geloof best in intuïtie en ook dat sommige mensen meer aanvoelen dan anderen, maar kom bij mij niet aan met verhalen over ronddolende geesten, helderziendheid, de toekomst voorspellen en contact met overledenen. Ik kon Tanja echt niet serieus nemen als ze weer eens vertelde over beelden of boodschappen die ze van boven had doorgekregen. Als ik dan tegen haar zei dat ik het met haar veel liever over andere dingen had, keek ze me niet-begrijpend aan. Ze blééf het er over hebben. Die spiritualiteit en dat paranormale waren a way of life van haar geworden. Ik begon haar uit de weg te gaan. Belde haar minder vaak, sprak minder vaak met haar af. Ik kreeg niet de indruk dat ze het erg vond. Ze had inmiddels een hoop nieuwe vrienden en vriendinnen, allemaal uit de spirituele wereld.”

Lees ook: Saskia heeft al vier jaar geen contact met haar moeder

Verdrietige tijd

“En toen werd mijn vader ernstig ziek. Een zware, verdrietige tijd brak aan, want al snel werd duidelijk dat hij het niet zou gaan redden. Tanja wist dat mijn vader zo ziek was, ik had haar gebeld en het haar verteld. Ze schrok van het nieuws en vond het heel verdrietig voor me, maar daarna hoorde ik weinig van haar. Ik geloof dat ze nog één of twee keer gebeld heeft om te vragen hoe het ging. Ik miste haar zo, althans, ik miste de óude Tanja. Die had mijn verdriet begrepen en me gesteund. Mijn vader heeft het uiteindelijk nog zes maanden volgehouden, toen is hij overleden. Ondanks dat ze er nauwelijks voor me was geweest, was Tanja toch een van de eersten die ik belde om het verdrietige nieuws te vertellen. Van al mijn vriendinnen was zij degene die mijn vader het beste had gekend, zij wist hoe belangrijk hij altijd voor me was geweest. Ze liet me mijn verhaal doen, sprak lieve, troostende woorden. Ik had voor mijn gevoel weer even mijn vriendin terug. Maar vlak voordat we ophingen, kwam ze tóch nog even met een zweverig advies: ik moest maar veel kaarsen bij mijn vader branden, des te sneller zou hij overgaan naar de andere wereld…”

Teleurgesteld en boos

“Tanja kwam naar de begrafenis. Ik vond het echt fijn dat ze er was. Ondanks dat ze me toefluisterde dat ze goed nieuws voor me had, namelijk dat ze door had gekregen dat mijn vader voorspoedig en snel naar de andere wereld was overgegaan. Ik dacht alleen maar: houd erover op! Maar na de begrafenis hoorde ik weken niks meer van haar. Ik was enorm teleurgesteld en boos. Toen ze na zeven weken eindelijk een keer belde, gooide ik het haar voor de voeten: ze was toch zo paranormaal begaafd? Waarom kreeg ze dan niet door dat ik haar steun hard nodig had? En wanneer kwam ze nou weer eens met beide benen op de grond? Tanja begreep totaal niet waarom ik zo boos reageerde. Ze heeft daarna nog een paar keer geprobeerd om met me af te spreken, maar ik hield het af. Na een paar keer gaf ze het op.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.