Stefanie: ‘Ik gooide stiekem die rare beer van Adriana weg’

19 april 2019

Op zolder heeft Adriana een speelkamertje. Het is daar een puinhoop. Tijd om eens grondig op te ruimen. Ik sorteer: kraaltjes, barbies, lego, gummetjes, kaarten, haarelastiekjes, armbandjes, poppenhuismeubeltjes, tasjes en sleutelhangers.

Op zolder heeft Adriana een speelkamertje. Het is daar een puinhoop. Tijd om eens grondig op te ruimen. Ik sorteer: kraaltjes, barbies, lego, gummetjes, kaarten, haarelastiekjes, armbandjes, poppenhuismeubeltjes, tasjes en sleutelhangers.

Volgens mij heeft Adriana wel honderd knuffeldieren. Veel te veel! Ik stop de rondslingerende pluche beesten in dozen en laatjes. De grootste knuffeldieren passen nergens in. Ik zet ze gezellig in een hoekje. Als ik een grote beer wil neerzetten, valt hij om. Er zit bijna geen vulling in zijn nek, waardoor hij zo slap is, dat hij naar voren tuimelt. ‘Och ja, deze stomme beer’ mompel ik.

Ongevraagd speelgoed

Toen we vorig jaar op Koningsdag op de vrijmarkt stonden, gaf een kennis ongevraagd een zak met oud speelgoed aan Adriana. Dat mocht ze verkopen. Daar zat deze rare beer bij. En zo gingen wij met een slappe, onverkoopbare beer naar huis. Adriana speelt er nooit mee. De beer heeft een saaie kleur. Hij ligt altijd op zijn zij, omdat hij niet kan zitten. Eigenlijk is het een niemandsbeertje. Net zo onopvallend als hij bij ons is gekomen, stop ik hem nu in een vuilniszak en gooi die in de container. Het niemandsbeertje is vergeten.

Rare beer

’s Avonds, als Adriana slaapt, dringt de zonderlinge beer toch mijn hoofd weer binnen. ‘Ik heb die rare beer van Adriana weggedaan’, zeg ik tegen Dirk. ‘Dat merkt ze vast niet.’ Dirk weet niet welke van de honderd knuffels ik bedoel, maar zegt: ‘Adriana kennende, merkt ze dat heus wel.’
‘Ze speelt er nooit mee’, zeg ik, maar ondertussen denk ik schuldbewust: Hoe kon ik dat nou doen?

Op slippers naar de container

In pyjama en op slippers ga ik naar buiten. Het is donker en stil achter huis. Ik open de container. Op de tast pak ik de vuilniszak. Als ik mijn hand in de zak steek, voel ik de beer direct. Hij is koud. Wat ben ik wreed: een arm beertje op z’n uiterlijk beoordelen en hem nog stiekem weggooien ook.

Mijn schuldgevoel is verdwenen

Zachtjes loop ik met de gekke beer langs onze slaapkamer waar Adriana nietsvermoedend ligt te slapen. Ik sluip de zoldertrap op. De vreemde beer krijgt het mooiste plekje in het gezellige hoekje. Hij laat direct zijn kop weer hangen en valt opzij. Een zielig hoopje tussen de moderne knuffels met stralende glitteroogjes. Wat maakt het uit, één knuffeldier meer of minder. Veel zijn het er toch al. Zo is het goed. Het niemandsbeertje valt toch niet op en mijn schuldgevoel is verdwenen.

Lees ook Stefanie’s vorige blog: Gezelligheid op de manege

OVER STEFANIE

Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 8 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar! Lees hier al haar blogs terug.