Rick Engelkes: ‘Ik vind dat je nooit ergens spijt van moet hebben’

23 april 2019

Hij is bijna zestig, maar heeft nog de energie – en de looks – van een jonge god. Acteur en producent Rick Engelkes is lekker bezig. “Als je iets wil, moet je ervoor gaan en niet opgeven.”

Hij is bijna zestig, maar heeft nog de energie – en de looks – van een jonge god. Acteur en producent Rick Engelkes is lekker bezig. “Als je iets wil, moet je ervoor gaan en niet opgeven.”

Acht jaar geleden spraken we acteur en producent Rick Engelkes ook. We interviewden hem thuis, terwijl zijn vrouw en dochters gezellig in huis bezig waren. Hoe het inmiddels met hem is? “Goed, al ben ik wel door een dalletje gegaan.” Dat dalletje, daarmee doelt hij op zijn scheiding, vier jaar geleden, van Annemarie, met wie hij dochters Teddie (21) en Lee (14) heeft. Zijn leven ziet er een stuk anders uit dan toen. “Teddie is het huis uit, en dus is Lee een soort enig kind”, vertelt hij. Nog iets wat is veranderd door de scheiding: hij ziet Lee nog maar om de week, als ze bij hem woont in plaats van bij haar moeder. Op liefdesgebied is er ook veel gebeurd, waarover later meer. Eerst gaat het over zijn tv-interview door presentator Peter van der Vorst, voor Van der Vorst ziet sterren. Heel Twitter ontplofte na die uitzending. Want: wat zag Rick er nog steeds goed uit. “Ja, dat zijn leuke complimentjes. Maar verder doe ik er niet zoveel mee”, zegt hij. Hij wrijft over zijn kin.

Wat betekent je uiterlijk voor je?

“Ik heb een vak waarbij uiterlijk belangrijk is. Ik werkte als model, werd acteur en nu produceer ik ook theater en films. Ik wilde onafhankelijk zijn, dan hoef je niet te wachten tot de telefoon gaat. Als acteur kun je erg met je uiterlijk bezig zijn, uit angst dat je niet meer voor bepaalde rollen wordt gevraagd. Ik ben blij dat ik daar niet mee bezig hoef te zijn. Al maken we er wel een voorstelling over: Opvliegers. Uiteindelijk gaat het erom dat je goed in je vel zit en de dingen doet die je leuk vindt. Als je onzeker over jezelf bent, ga je het zoeken in de buitenkant. Daar word je niet gelukkiger van, want daar kun je niet tegenop. Vrouwen die te veel aan hun uiterlijk laten doen, krijgen een oudere uitstraling doordat alle charme en mimiek uit hun gezicht verdwijnt, vind ik. Ik ben er niet tegen. Maar subtiel.”

Jij hebt je nooit vergrepen aan de botox?

“Nee. Al speel ik nu wel een wat jongere rol. Voor de make-up is het makkelijker als er wat rimpels zouden worden verzacht, is me verteld. Dus.”

Je lijkt ongemakkelijk te worden het onderwerp uiterlijk.

“Mja, een beetje. En dan denk ik: hoe lang hou ik dat nog vol?”

Dennis Weening voelt zich vrij: ‘Ik ben zelf nog een groot kind’

Je wordt zestig dit jaar, iets wat twitteraars nauwelijks konden geloven.

“Zestig, ja. Vreselijk. Ik ben me bewust van de beperkte tijd die ik nog heb. Dat vind ik confronterend. Je leeft met het idee dat je onsterfelijk bent en alles vanzelfsprekend is, maar zo vanzelfsprekend is het leven niet. Hoe lang blijf ik me nog zo voelen als nu? Ik zie het ook aan mijn ouders, mijn vader wordt negentig. Hij heeft tot twee jaar geleden nog getennist, maar nu heeft hij vasculaire dementie en kan niet zoveel meer. Ja, ik leef wel in een fase van loslaten. Dat moet je met je kinderen als die groter worden, dat moet als je uit elkaar gaat en dat moet ook met je ouders. Het ultieme loslaten is als je straks zelf zo oud wordt, áls je hopelijk zo oud wordt. Ik sta er liever niet bij stil, ik sta volop in het leven. Als me gevraagd wordt hoe lang ik nog doorga met werken, wil ik daar niks van horen.”

Want?

“Daar had ik het vanochtend nog met iemand over, dat het best bijzonder is als je in je leven werk vindt dat je echt leuk vindt. Veel mensen werken van negen tot vijf om hun vaste lasten te kunnen betalen, die leven voor het weekend. Dat heb ik gelukkig niet: ik heb in mijn werk mijn passie in gevonden.”

Waar ben je met je productiebedrijf mee bezig op dit moment?

“Met best veel. We maken een vervolg op Kruimeltje, dat wordt eigentijds en een beetje western. Ilse Warringa van De luizenmoeder speelt erin, en ook Victor Löwe, Loek Peters en Rian Gerritsen. Ik speel de vader, vandaar dat ik iets jonger moet zijn, haha. Ik heb sinds een paar jaar een vriendin met kinderen van zeven en negen, dus in theorie kan het prima. We maken ook een vervolg op Huisvrouwen bestaan niet, die komt begin december in de bioscoop. Verder gaat Verliefd op Ibiza vanaf eind dit jaar het theater in. Dat wordt ook leuk, een beetje Modern Family-achtig. Johnny Kraaijkamp speelt daarin een transgender, op Ibiza voelt iedereen zich vrij om te zijn wie of wat je bent. Er komt ook een nieuwe Opvliegers. Ze gaan met z’n allen op safari. En dan komt er vlak voor de herfstvakantie nog een familievoorstelling uit, over Dolfje Weerwolfje en Foeksia de miniheks.”

Lekker bezig.

“Ja. En dan komt er nog een groot project, dat maken we volgende maand bekend. Ik ben er al sinds 2014 mee bezig, daar gaan we speciaal een theater voor bouwen, net als bij Soldaat van Oranje. Het wordt een groots historisch verhaal, dat in oktober 2020 in première gaat.”

Ryanne van Dorst: ‘Ik wil geen liefde op de monogame, Disney-manier’

Het pièce de résistance van jouw carrière?

“Precies. Als ik dat in mijn zestigste levensjaar kan realiseren, is mijn leven rond. Van zo’n grote productie heb ik altijd gedroomd. Vroeger maakte ik met mijn bedrijf alleen theater, daarna wilde ik ook films maken. Als je dat wil, moet je je focus daarop richten en dan gebeurt het ook. En niet opgeven. Niets is onmogelijk, is mijn motto.”

Als je terugkijkt, zijn er dan dingen waar je minder trots op bent?

“Alles wat je doet, is ergens goed voor. Ik vind dat je nooit ergens spijt van moet hebben. Ook al zou ik sommige dingen nu anders doen en heb ik mensen gekwetst. In theorie ben ik blij met mijn leven. Maar door mijn kinderen denk ik weleens:  ik heb dingen gedaan die hen ook uit balans hebben gebracht. Daar ben ik niet trots op. De conclusie was niet anders geweest, maar de route ernaartoe verdiende niet de schoonheidsprijs.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 17.

Tekst: Ella Mae Wester. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts.