Lotte: ‘We waren een happy family. Tót Maartje werd vermoord’

7 mei 2019

Maartje Pieck werd negentien jaar geleden vermoord. De dader werd veroordeeld, maar is nu weer op vrije voeten. Voor Lotte (33), Maartjes zusje, is dit onverteerbaar. “Voor ons wordt het nooit meer hetzelfde, terwijl hij zijn leven nu op de rit heeft.”

Maartje Pieck werd negentien jaar geleden vermoord. De dader werd veroordeeld, maar is nu weer op vrije voeten. Voor Lotte (33), Maartjes zusje, is dit onverteerbaar. “Voor ons wordt het nooit meer hetzelfde, terwijl hij zijn leven nu op de rit heeft.”

Soms, als Lotte (33) iets op televisie ziet wat aan haar zus doet denken, komt alles boven. “De pijn is intens. Je komt er nooit meer los van. Ik zat bijvoorbeeld een tijdje geleden in de auto op weg naar mijn werk en had de radio aan. Frits Sissing, de oud-presentator van Opsporing Verzocht was in de uitzending. Edwin Evers vroeg wat hem het meest was bijgebleven in al die jaren. Toen antwoordde hij ‘Maartje Pieck’. Bizar! Dat is mijn zus, denk ik dan. En vervolgens komen de herinneringen. We waren echt een happy family. Ik had een onbezonnen jeugd, alles was leuk en gezellig. Totdat Maartje vermoord werd. Zij was vijftien, ik veertien. Het zou nooit meer zijn zoals het was geweest. Het gat in ons gezin zal er altijd zijn”, vertelt Lotte, inmiddels zelf moeder van drie jonge kinderen van 3 maanden, 2 ½ en 4 jaar.

In 2000 trok de nu 56-jarige Jan H. de 15-jarige Maartje zijn huis binnen, terwijl zij folders bezorgde. Op de zolder van zijn woning werd ze verkracht en daarna vermoord.

Intens verdriet

“Ik herinner het me het als dag van gisteren. Maartje kwam niet thuis en dat was niks voor haar. De politie zette een grote zoekactie op touw. Helikopters cirkelden boven ons huis. We maakten ons verschrikkelijk zorgen. Na twee dagen werd haar lichaam gevonden in een bos, achter een asielzoekerscentrum, waar de dader haar had neergelegd. Bij dat nieuws wordt de bodem onder je vandaan geslagen. Ons onbezorgde, vredige gezinsleven veranderde in één klap. Ongeloof dat dit ons moest overkomen. Intens verdriet. Maartje en ik waren dikke vriendinnen. Ze was lief en vrolijk, net wat drukker dan ik. We zaten samen in een hockeyteam en trokken veel met elkaar op. Vaak sliepen we samen in één bed. Maartje had een kamer op zolder, behangen met posters van Leonardo die Caprio, maar ze vond het niet zo prettig om daar te slapen. Daarom kwam ze vaak naar mij toe en kroop bij me in bed. Achteraf is het bizar dat haar juist op een zolder iets verschrikkelijks is overkomen. Alsof ze het voorvoelde. De dader, Jan H., werd snel gepakt. Daar waren we blij om. Ik had er niet aan moeten denken dat we daarover in onzekerheid waren gebleven.”

Lees ook: Els vergaf de moordenaar van haar broer

Normale jeugd

“Na de zomervakantie ging Lotte destijds gewoon weer naar school. “Ik richtte me op mijn school en later mijn studie. Maak je maar niet druk om mij, was mijn gedachte. Mijn ouders hadden al genoeg aan hun hoofd. Ik haalde achten en negens, studeerde hard. Ondanks de omstandigheden heb ik een vrij normale jeugd gehad. Ik was niet extra bang door wat er met Maartje was gebeurd, maar zorgde er wel altijd voor dat ik met anderen mee naar huis fietste. Binnen ons gezin probeerden we er het beste van te maken. We verwerkten ons verdriet ieder op onze eigen manier. Mijn moeder vond het fijn om te praten, terwijl mijn vader, broer en ik ons meer afsloten. We accepteerden we dat van elkaar en zijn nog altijd een hecht gezin. We hebben het als familie helemaal niet zo slecht gedaan. Daar kunnen we echt trots op zijn. Altijd ons rug recht gehouden en vol vertrouwen door in dit leven. Maar dat neemt het verdriet om Maartje nooit weg. Ze zeggen wel; ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’. Maar ons kruis is wel heel zwaar en groot. Dat gun je niemand.”

Van de kaart

“Toen in 2010 in het nieuws kwam dat de 12-jarige Milly Boele seksueel misbruikt en vermoord was door een man uit haar buurt, ging het ineens helemaal niet meer goed met mij. De beelden en herinneringen aan Maartje kwamen terug. Ik was volledig van de kaart. Tien jaar lang heb ik mijn verdriet en pijn min of meer weggestopt en dat lukte me vanaf dat moment niet meer. Ik ben in therapie gegaan bij een psycholoog. Ook het feit dat ik zelf moeder werd, had zijn weerslag op mijn gevoelens. Als je zelf kinderen hebt, snap je extra goed hoe het voor een ouder moet zijn om een kind te verliezen. Er wordt iets heel dierbaars van je afgenomen. Dat kan nooit meer goed komen. Mijn kinderen zijn nu nog jong, maar als ze groter worden, zal ik meer moeite hebben ze los te laten. Waarschijnlijk zal ik bezorgder zijn dan de gemiddelde moeder als ze op pad gaan. De gesprekken met de psycholoog hielpen mij om op een andere manier om te gaan met mijn verdriet en met nare gedachten. Ik heb geleerd hoe ik ze kan relativeren. Het gaat daardoor nu weer beter met mij.”

Niet verzwijgen

“Aanvankelijk vertelde Lotte nooit aan onbekenden of nieuwe mensen dat haar zus vermoord was. “Bij mijn eerste stage verzweeg ik het. Ik wilde er niet over praten, vond het te moeilijk. Ik omzeilde het onderwerp. Als iemand vroeg of ik broers of zussen had, noemde ik alleen mijn broer, terwijl ik intussen dacht: je moest eens weten. Later, bij mijn tweede stage, heb ik het wel meteen gezegd. Door erover te zwijgen kon ik mezelf niet zijn. Maartje is een deel van mij. Wat er met haar is gebeurd, is heel ingrijpend en heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Het is onmogelijk daar niets over te zeggen. Voortaan doe ik dat dus wel. Anders klopt het voor mijn gevoel niet. Als mensen ernaar vragen, antwoord ik: ‘Mijn zus is vermoord.’ Dan zie ik ze erg schrikken en voel me daar nog bijna schuldig over ook. Toch moet ik die waarheid zeggen.”

Lees ook: Ambers vader is al zeven jaar vermist

Dit verhaal komt uit Vriendin 19.

Tekst: Marloes de Moor. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts.